Een pen, een afstandsbediening, een computer, een beeldscherm. Overal is aan gedacht. 4 namen van vreemdelingen verschijnen in mijn hoofd, ik weet niet hoe de ruimte er over kan zijn. Er is vast iets mis met me. Ik ga vást morgen dood. Of nu. Of zometeen, als niemand kijkt, ga ik helemaal alleen dood, hier, in deze kamer. In deze kamer vol met spullen waarvan volgens mij 80% niet of niet meer gebruikt wordt. Morgen moet ik diensten verlenen, zoals bijna elke dag. Morgen is een dag zoals ieder ander. Waarom zou je ook nieuwe dingen willen, het komt toch wel op hetzelfde neer.
Grapjes herhalen zich over and over again, dezelfde humor verdwijnt als er nieuwe ontstaat. 3 woorden zijn er geschreven sinds de aardbeving, waar niemand iets van gemerkt heeft. Tijd is geen excuus. Veel dingen lijken op elkaar. Het komt toch allemaal wel op hetzelfde neer.
Visioenen ongezien, volgeschreven pagina's ongelezen, afkickende verslaafden opnieuw verslaafd, lichtjes worden groen, publiceren is oranje, opslaan is blauw, lettertype is saai. Waarom zou je onderscheid maken tussen bepaalde kleuren, het is niet dat er dan iets anders staat of het anders bedoeld wordt, het is nog steeds hetzelfde, want uiteindelijk komt toch alles wel op hetzelfde neer.
Ik lieg. Ik spreek niet de waarheid. Ik vertel onzin. Ik typ mijn gedachtes. Maar mijn gedachtes zijn verreweg van onzin, mijn gedachtes zijn verrijkend, verreweg van onzin. Wiens gedachtes worden beschreven, die van mij of van jou?
Zin in morgen. En overmorgen. En eigenlijk ook wel in de dag erna. Toen ik het typte, was het best wel onlogisch dat er een ''n'' tussen stond, maar dat is nou eenmaal zo, zou je kunnen zeggen. Waarom zou je iets kunnen zeggen, als je ook kan spreken of praten. Waarom bestaan er 3 woorden voor hetzelfde iets? Dat heb je wel vaker.
''This Time you can smell the panty''
Wauw, wat een tijd. Toen was alles nog zo vredig. Eten, muziek maken, school verkutten. Jah, echt een mooie tijd. Maar nu is alles misschien wel beter, misschien wel leuker, misschien wel veel interessanter. Niet meer zo oppervlakkig als een begaanbaar oppervlak, maar levendig als een springlevend personage uit Family Guy, of iets in die richting.
Ik ben het verleerd, het is te, lang geleden. Stroopwafels zouden lekker zijn nu. Wie houdt me tegen? Wat houdt me tegen? Misschien wel het feit dat er geen stroopwafels binnen afzienbare straal te bekennen zijn en dat het opzetten van een zoektocht naar stroopwafels op dinsdag 1:35 redelijk zinloos is.
Het licht gaat uit.
maandag 29 december 2008
vrijdag 24 oktober 2008
Liefdesvoedsel.
Ik bakte broodjes, niet wetend of de manier waarop ik ze bakte goed was en of het zo hoorde en of iedereen het zo deed MAAR, daar kwám ik nog wel áchter. Het was midden in de nacht en ze, viel bijna in slaap, terwijl ik broodjes voor haar bakte. Ze hield voor mijn gevoel niet heel erg van broodjes, misschien gewoon niet te vaak. Ik bakte broodjes maar, de broodjes gingen niet goed in de oven, ik wist het niet. Ik wilde er nog voor zorgen dat zíj de broodjes zou bakken maar, het zijt zo, ik was de aangewezen persoon om de broodjes te bakken en er voor te zorgen dat alles lekker smaakt en iedereen het naar zijn zin heeft en tevreden is. Het was tenslotte liefdesvoedsel, en dat moet je niet verwaarlozen. Ik zag haar genieten, of lijden, ik zag het verschil niet. Ze kreeg het warm van de broodjes, en ik ook. Wie niet, zou je bijna kunnen zeggen. Laat was het, en de broodjes werden gebakt, in een tempo waarvan ik niet wist of het te snel of te langzaam ging maar, mijn (toch niet bescheiden) ervarenheid zorgde er voor dat het allemaal goed kwám. Ze lachte, ik lachte, we lachten. Het was, lichtelijk eigenaardig, de manier waarop wij moesten lachen en plezier hadden en vooral, waarom. Waarom wij moesten lachen begrepen we niet. Nooit eerder hadden we zo moeten lachen tijdens het broodjes bakken. Geen van ons beiden. Dat leverde een unieke, maar misschien ook wel irritante situatie op die, zo raar was, dat we er allebei niet veel meer van begrepen.
Enkele minuten passeerden ik heb ze, niet geteld, maar het waren er maar dan 4 en minder dan 13. Dat staat vast. Mijn broodje was lekker, naar haar broodje heb ik verder niet gevraagd. Misschien onbeleefd maar het, is ook een rare vraag. Daar praat je niet over. Hoewel, het kan wel, maar niet 5 minuten na het broodjes bakken. Diepe gesprekken volgden, over van alles en nog wat. We leerden elkaar beter kennen dan we elkaar al kenden en, het was allemaal zo goed. Diepe, maar vooral eerlijke gesprekken over het verleden en over allerlei kleine feitjes die je elkaar nooit eerder zo 1, 2, 3 heb durven vragen, kwamen aan het daglicht (eigenlijk meer nachtlicht...) en dat is fijn. Goddelijk fijn.
Het was zeker niet de eerste keer dat ik broodjes bakte of, iets in de richting van koken deed maar, toch was het dit keer vrij bijzonder. Na de eerste keer broodjes eten en de diepe gesprekken die volgden, kreeg de rechterpartij nog meer honger en de linkerpartij, die zich overigens op voor hun verboden terrein begaf en dus eigenlijk illegaal deelnaam aan het eetfeest, maar zeker niet onder dwang, ging hier mee akkoord, en de oven werd aangezet, de broodjes werden erin gegooid en gegeten werd er. Het ging allemaal wat moeilijker, de broodjes waren niet belegd en de oven was nog niet helemaal op temperatuur maar, dit werd terugbetaald door de heerlijke smaak van de broodjes. Dit keer werd er wat minder gegeten maar, dit ging zeker niet ten koste van de smaak.
Na een, eigenlijk te korte, 'slaappauze' werd er op een wat eigenaardige wijze gevraagd naar de soep. De rechterpartij had opnieuw honger en kwám met het idee maar, de linkerpartij liet zich soepeltjes (briljant!) overhalen en alles kwam goed. Er dreigde gemorst te worden maar, de linkerpartij ving het op. Het opvanggebeuren was ook de mede-oorzaak van het feit dat er naar soep gevraagd werd want, er was ook nog pizza maar, dat terzijde.
Na een wat uitgesudderde eetpartij, die overigens niet plaatsvond aan tafel maar, op de grond, schoof men weer aan tafel en, sliep eventjes maar, at vervolgens toch nog wat soep. De reden was hetzelfde.
Beide partijen waren na deze, 14 uur aan eten en slapen, volkomen uitgeput en afgepeiperd waardoor, er weinig actie nog plaatsvond maar, dat was ook helemaal niet nodig. De rechterpartij was volkómen verzadigd en de, linkerpartij waarschijnlijk ook. Dat mogen we hopen.
De monden waren dus weer, goed gevuld en de, overige gaten waren ook goed opgevuld en, ondanks de overmaat van de rechterpartij zijn eetlust en de, linkerpartij haar, wil en wet, was het een mooie tijd. Om nooit te vergeten, misschien wel. Want ik hou van je.
P.S. Zoek je diepgang? Zoek beter.
Enkele minuten passeerden ik heb ze, niet geteld, maar het waren er maar dan 4 en minder dan 13. Dat staat vast. Mijn broodje was lekker, naar haar broodje heb ik verder niet gevraagd. Misschien onbeleefd maar het, is ook een rare vraag. Daar praat je niet over. Hoewel, het kan wel, maar niet 5 minuten na het broodjes bakken. Diepe gesprekken volgden, over van alles en nog wat. We leerden elkaar beter kennen dan we elkaar al kenden en, het was allemaal zo goed. Diepe, maar vooral eerlijke gesprekken over het verleden en over allerlei kleine feitjes die je elkaar nooit eerder zo 1, 2, 3 heb durven vragen, kwamen aan het daglicht (eigenlijk meer nachtlicht...) en dat is fijn. Goddelijk fijn.
Het was zeker niet de eerste keer dat ik broodjes bakte of, iets in de richting van koken deed maar, toch was het dit keer vrij bijzonder. Na de eerste keer broodjes eten en de diepe gesprekken die volgden, kreeg de rechterpartij nog meer honger en de linkerpartij, die zich overigens op voor hun verboden terrein begaf en dus eigenlijk illegaal deelnaam aan het eetfeest, maar zeker niet onder dwang, ging hier mee akkoord, en de oven werd aangezet, de broodjes werden erin gegooid en gegeten werd er. Het ging allemaal wat moeilijker, de broodjes waren niet belegd en de oven was nog niet helemaal op temperatuur maar, dit werd terugbetaald door de heerlijke smaak van de broodjes. Dit keer werd er wat minder gegeten maar, dit ging zeker niet ten koste van de smaak.
Na een, eigenlijk te korte, 'slaappauze' werd er op een wat eigenaardige wijze gevraagd naar de soep. De rechterpartij had opnieuw honger en kwám met het idee maar, de linkerpartij liet zich soepeltjes (briljant!) overhalen en alles kwam goed. Er dreigde gemorst te worden maar, de linkerpartij ving het op. Het opvanggebeuren was ook de mede-oorzaak van het feit dat er naar soep gevraagd werd want, er was ook nog pizza maar, dat terzijde.
Na een wat uitgesudderde eetpartij, die overigens niet plaatsvond aan tafel maar, op de grond, schoof men weer aan tafel en, sliep eventjes maar, at vervolgens toch nog wat soep. De reden was hetzelfde.
Beide partijen waren na deze, 14 uur aan eten en slapen, volkomen uitgeput en afgepeiperd waardoor, er weinig actie nog plaatsvond maar, dat was ook helemaal niet nodig. De rechterpartij was volkómen verzadigd en de, linkerpartij waarschijnlijk ook. Dat mogen we hopen.
De monden waren dus weer, goed gevuld en de, overige gaten waren ook goed opgevuld en, ondanks de overmaat van de rechterpartij zijn eetlust en de, linkerpartij haar, wil en wet, was het een mooie tijd. Om nooit te vergeten, misschien wel. Want ik hou van je.
P.S. Zoek je diepgang? Zoek beter.
zondag 19 oktober 2008
Geen non-fictie.
Alles is anders dan het lijkt, zegt men. Maar hoe is het dan in het echt... ben ik eigenlijk een paarse alien, maar filteren de hersenen van iedereen die mij ziet al mijn kleren en vormen op zo'n manier dat ik eruit zie hoe ik eruit zie? Maar is iets dan niet gewoon hoe het lijkt? Tenminste, als je het over kijken hebt, als ik naar een rood flesje kijk, is dat voor mij rood, dus dan lijkt het toch ook rood, ofniet? Is het eigenlijk blauw, of is het éigenlijk een kleur die we nooit benoemd hebben omdat we die toch nooit zagen? Want waarom zou je, maar vooral, hoe kán je, iets benoemen dat je niet ziet? Maar je zíet het wel, maar je ziet niet wat het éigenlijk is, maar waarom zou het éigenlijk iets anders zijn als wij het zo zien? Is dat een geheim, proberen alle vormen en kleuren mysterieus te zijn ofzo? Nou, ik snap er geen SNARSSS van.
Denkend aan een boot die langzaam over een meertje drijft en wat vogels die eromheen vliegen, word ik geïnspireerd simpelweg door te typen, zonder het echt ergens over te hebben. Behalve het er dan over hebben dat ik het nergens over heb. Maar dat gaat ook eigenlijk nergens over. Ligt eraan hoe je ''nergens over gaan'' definieert? Dus, het zal me een WORSTTT wezen.
Ik vond het wel leuk maar niet erg, logisch als ik het leuk vind, maar het erge is erger dan het leuke, maar tóch vond ik het leuk. Huh? Wat? Jah, excuseer mij, dit is luchtbellogica... Huh? Wat? Heb je toevallig wat sap in huis...? Hoe bedoel je? Letterlijk of figuurlijk...?
Zoek de diepgang maar, jíj zal hem toch niet vinden...
Als je je bedenkt dat het alweer herfst is... Herfst... Het voelt alsof het zomer is en het voor altijd zomer blijft, alsof alles altijd maar goed zal blijven, alles altijd maar goed zal gaan, de eeuwige vakantiementaliteit (goed woord voor galgje..), de eeuwige kleurrijke gebeurtenissen vage vormen hebbende objecten die aan je neus voorbij gaan, naar je toe worden gegooid, voor je worden gemaakt, door jou worden betaald, door jou worden genuttigd, op een plek waar het niet de zon is die ondergaat maar de maan, op een plek met waar het nooit waait, het nooit regent, je de sterren ziet, leven om je heen hoort, je van de verbouwde natuur kan genieten, alles zo vredig is, waar je lekker onderuitgezakt kan zitten, wegdwalen in je gedachtes waar alles zó duidelijk is, maar je uiteindelijk echt níks van begrijpt, wat je onder woorden probeert te brengen maar niet lukt, het abstracte een vorm krijgt, het levenloze een stem, een eigen wil en wet, waar houten stenen in zand veranderen, waar je een haast eindeloze achtertuin hebt, waar alles voor je geregeld is, waar gesprekken zó diep plaatsvinden, waar het altijd leuk is, waar het altijd zomer is, op de plek waar zó ongezond gegeten wordt...
Het Paradijs. Mijn Paradijs. Ons Paradijs.
Denkend aan een boot die langzaam over een meertje drijft en wat vogels die eromheen vliegen, word ik geïnspireerd simpelweg door te typen, zonder het echt ergens over te hebben. Behalve het er dan over hebben dat ik het nergens over heb. Maar dat gaat ook eigenlijk nergens over. Ligt eraan hoe je ''nergens over gaan'' definieert? Dus, het zal me een WORSTTT wezen.
Ik vond het wel leuk maar niet erg, logisch als ik het leuk vind, maar het erge is erger dan het leuke, maar tóch vond ik het leuk. Huh? Wat? Jah, excuseer mij, dit is luchtbellogica... Huh? Wat? Heb je toevallig wat sap in huis...? Hoe bedoel je? Letterlijk of figuurlijk...?
Zoek de diepgang maar, jíj zal hem toch niet vinden...
Als je je bedenkt dat het alweer herfst is... Herfst... Het voelt alsof het zomer is en het voor altijd zomer blijft, alsof alles altijd maar goed zal blijven, alles altijd maar goed zal gaan, de eeuwige vakantiementaliteit (goed woord voor galgje..), de eeuwige kleurrijke gebeurtenissen vage vormen hebbende objecten die aan je neus voorbij gaan, naar je toe worden gegooid, voor je worden gemaakt, door jou worden betaald, door jou worden genuttigd, op een plek waar het niet de zon is die ondergaat maar de maan, op een plek met waar het nooit waait, het nooit regent, je de sterren ziet, leven om je heen hoort, je van de verbouwde natuur kan genieten, alles zo vredig is, waar je lekker onderuitgezakt kan zitten, wegdwalen in je gedachtes waar alles zó duidelijk is, maar je uiteindelijk echt níks van begrijpt, wat je onder woorden probeert te brengen maar niet lukt, het abstracte een vorm krijgt, het levenloze een stem, een eigen wil en wet, waar houten stenen in zand veranderen, waar je een haast eindeloze achtertuin hebt, waar alles voor je geregeld is, waar gesprekken zó diep plaatsvinden, waar het altijd leuk is, waar het altijd zomer is, op de plek waar zó ongezond gegeten wordt...
Het Paradijs. Mijn Paradijs. Ons Paradijs.
maandag 13 oktober 2008
Mijn ideale droomwereld.
Soms word je wakker met zo'n gevoel van, was ik maar nooit wakker geworden of, was ik maar nooit geboren of, sliep ik nog maar. Sliep ik ál maar. Sliep ik maar aan één stuk door, leefde ik maar in mijn droom, waar alles kan, waar alles gebeurt waar van je wilt dat het gebeurt en alles gaat zoals je wilt dat het gaat. Nooit twijfelen over iets, nooit angst hebben, nooit geconfronteerd worden met allerlei gebeurtenissen waarvan je de hele clue niet snapt en nooit, noooooit, je kut voelen, je minder voelen, of elk ander synoniem voor je gewoon niet goed voelen.
Droomde ik maar dat alles een sprookje was, dat alles kan, dat er van alles gebeurt dat je, dingen ziet waarvan je nooit ook maar over had durven... dromen. Was alles maar een sprookje, was alles maar zoals het niet is, was alles maar zo goed, zo vredig, zo vredelievend.
Was mijn droom maar werkelijkheid, was mijn sprookje maar geen droom maar de realiteit, was mijn droom maar realiteit, was mijn droom maar haalbaar, was alles maar zoals mijn droom.
Misschien is het leven maar een droom, waar je op een dag uit ontwaakt, en doorgaat in écht een harde wereld. Het valt allemaal wel mee. Maar het leven is geen droom, mijn droom is niet levend, en levend is dromen niet. Sommige mensen zeggen dat dromen bedrog zijn. Ik zeg dat dromen slechts een realistische weerspiegeling van de werkelijkheid zijn, dat dromen, al dat dromen, dromen is zo goed, je droomt altijd, dagdroomt, of droomt als je slaapt.
Was alles maar zoals mijn droomwereld...
Droomde ik maar dat alles een sprookje was, dat alles kan, dat er van alles gebeurt dat je, dingen ziet waarvan je nooit ook maar over had durven... dromen. Was alles maar een sprookje, was alles maar zoals het niet is, was alles maar zo goed, zo vredig, zo vredelievend.
Was mijn droom maar werkelijkheid, was mijn sprookje maar geen droom maar de realiteit, was mijn droom maar realiteit, was mijn droom maar haalbaar, was alles maar zoals mijn droom.
Misschien is het leven maar een droom, waar je op een dag uit ontwaakt, en doorgaat in écht een harde wereld. Het valt allemaal wel mee. Maar het leven is geen droom, mijn droom is niet levend, en levend is dromen niet. Sommige mensen zeggen dat dromen bedrog zijn. Ik zeg dat dromen slechts een realistische weerspiegeling van de werkelijkheid zijn, dat dromen, al dat dromen, dromen is zo goed, je droomt altijd, dagdroomt, of droomt als je slaapt.
Was alles maar zoals mijn droomwereld...
donderdag 9 oktober 2008
Stap uit je zelfgeschreven sprookje.
Je snapt niks van de grote enge buitenwereld die niet op jou gebaseerd is, of verder rekening met je houdt. Je bent slechts één van de 6,5 miljard zielen op deze wereld die een beetje rondzweeft, op zoek naar het 'echte' leven, wat niet (meer) bestaat en dus ook nooit gevonden zal worden. Je zoektocht is eindeloos, nutteloos, en het gaat nog ten koste van alle andere zielen ook. Wat jij wilt is bijna nooit wat een ander wil. Wat jij doét, de manier waarop jij handelt, wijkt zo af van de normale manier van met mensen omgaan, je ziet het niet, je snapt het niet, je trekt er nooit lering uit, je weigert simpelweg je verder te ontwikkelen, je belandt niet eens binnen een schaal waarin je vergelijkt hoe slecht je met mensen om kan gaan. Je denkt dat alles van jou is wat tot een ander behoort, je bent er nog niet eens achter dat dat wat wél van jou is, misschien niet eens tot jou behoort. Je moet je ogen openen, verder kijken dan waar je nu kijkt, maar niet verder gaan dan tot waar je nu gaat, want dat is al te ver. Snap je het dan niet, je bent egoïstisch, selfish, je denkt alleen maar aan jezelf en houdt geen rekening met wat iemand anders vindt, doet of denkt. Ik heb geen zin in een preek waarin je toch nutteloze dingen zegt, things that don't make sense, dingen die nergens over gaan en nergens op slaan. Waarschijnlijk lees je dit met grote ogen en denk je: ''dit gaat toch niet over mij'', maar dat gaat het wel. Waarom ik überhaupt aandacht besteed aan het schrijven van dit blog is het feit dat ik niet de enige ben die er zo over denkt en niet de enige ben die wil dat er dingen veranderen, dat je je anders gaat gedragen, niet slijmt, plakt, andere mensen doet walgen. Ik ben het met níks van je standpunten eens, met je associale manier van denken en je gepraat over je eigen leven interesseert me niet, je eigen dilemma's, en wat je nu weer hebt gedaan, of wat je van plan ben te gaan doen.
Stap uit je zelfgeschreven sprookje en leef zoals iedereen leeft.
Stap uit je zelfgeschreven sprookje en leef zoals iedereen leeft.
zaterdag 4 oktober 2008
De huilende elfjes.
Iedereen heeft wel eens een wat mindere dag. Je kan nog zo vrolijk zijn, of optimistisch, maar zodra je weer terugvalt in je oude leven en alles weer normaal is en je het gevoel hebt dat je in je eigen wereld zit en dat die totaal anders is dan de normale buitenwereld, dan heb je pas een wat mindere dag. Maar uiteraard kan je een wat mindere dag alsnog optimistisch benaderen, als je maar je best doet. Positieve gevoelens worden later pas beseft, maar de negatieve rammen er meteen in en blijven ook vaak langer op hun plek zitten en weigeren weg te gaan tot er weer genoeg positieve gevoelens bij komen waardoor je je goed voelt. Maarja, als je het gevoel hebt dat je in je eigen luchtbel zit en die opeens ´open splasht´ zodra je bij wijze van spreken de school binnen loopt, of iets bestelt, of tegen iemand (of iets) praat en je opeens weer op een normale manier communiceert en om moet gaan met iedereen alles, dan is het opeens raar. De normale wereld wordt dus steeds raarder. Maar de rare wereld is veel fijner. Tegenwoordig misschien zelfs wel normaler... Daar wil je arriveren, je bevinden, maar er vooral voor altijd blijven. Maar je weet dat dat niet mag. Het Paradijs mag je niet te vaak benaderen. Er al bij in de buurt komen is al te dichtbij. Alles wat er mee te maken heeft is al fout, maar het Paradijs is zo goed. Vredig, fijn. Elfjes met slobjes om, Dick die het licht uit doet, en jij die de elfjes moet helpen alles weer op gang te laten komen. De psychologische gedachte achter dit hele verschijnsel weet ik niet, maar dat hoef ik ook niet te weten, want ik ben nou eenmaal geen psychopaat.
Nog niet?
Nog niet?
dinsdag 16 september 2008
''Plof maar lekker neer.''
Door de blauwe wolkenblaadjes zie ik misschien wel niks, maar als men wat beter kijkt ziet hij, of zij, misschien wel heel veel. Want naast niks is vast wel íets, mogen we aannemen. Althans, dat neem ík aan. Jullie zijn vrij te vinden wat jullie willen. Of wat jij wilt...
Mijn mobiel gaat. Blijft. Trilt. Stopt. Geeft licht. Neemt licht. Donker. Darkness. Liefde.
Vertel mij leugens, gemaakt uit waarheden. Vertel mij theorieën, gemaakt uit feiten. Vertel mij feiten, gemaakt uit haat... Of toch niet? Soms heb je zo'n gevoel, dat je niet weet wat je moet doen. Het voelt best... raar, prettig. In groep 2 had ik daar een gesprek over, met iemand uit mijn klas, en dat weet ik nog omdat we met z'n tweeën in de klas zaten, wachtend om opgehaald te worden. De leraar/lerares was er niet, we zaten echt met z'n tweeën in dat lokaal, en begonnen over dat gevoel. Ze begreep me, ze was de enige die maar daar in ooit begrepen had. Maarja, ik weet al niet eens meer wie het was. Gelukkig maar. Maar goed, gevoelens zijn altijd moeilijk te beschrijven. Wacht... daar had ik het helemaal niet over...
Verward, door elkaar geschud.
''Try To Be Sure Right From The Start...'' En plof dan maar lekker neer =)
Mijn mobiel gaat. Blijft. Trilt. Stopt. Geeft licht. Neemt licht. Donker. Darkness. Liefde.
Vertel mij leugens, gemaakt uit waarheden. Vertel mij theorieën, gemaakt uit feiten. Vertel mij feiten, gemaakt uit haat... Of toch niet? Soms heb je zo'n gevoel, dat je niet weet wat je moet doen. Het voelt best... raar, prettig. In groep 2 had ik daar een gesprek over, met iemand uit mijn klas, en dat weet ik nog omdat we met z'n tweeën in de klas zaten, wachtend om opgehaald te worden. De leraar/lerares was er niet, we zaten echt met z'n tweeën in dat lokaal, en begonnen over dat gevoel. Ze begreep me, ze was de enige die maar daar in ooit begrepen had. Maarja, ik weet al niet eens meer wie het was. Gelukkig maar. Maar goed, gevoelens zijn altijd moeilijk te beschrijven. Wacht... daar had ik het helemaal niet over...
Verward, door elkaar geschud.
''Try To Be Sure Right From The Start...'' En plof dan maar lekker neer =)
vrijdag 8 augustus 2008
Jep...
This time, This place
Misused, Mistakes
Too long, Too late
Who was I to make you wait
Just one chance
Just one breath
Just in case there's just one left
'Cause you know,
you know, you know
That I love you
I have loved you all along
And I miss you
Been far away for far too long
I keep dreaming you'll be with me
and you'll never go
Stop breathing if
I don't see you anymore
On my knees, I'll ask
Last chance for one last dance
'Cause with you, I'd withstand
All of hell to hold your hand
I'd give it all
I'd give for us
Give anything but I won't give up
'Cause you know,
you know, you know
So far away
Been far away for far too long
So far away
Been far away for far too long
But you know, you know, you know
I wanted
I wanted you to stay
'Cause I needed
I need to hear you say
That I love you
I have loved you all along
And I forgive you
For being away for far too long
So keep breathing
'Cause I'm not leaving you anymore
Believe it
Hold on to me and, never let me go
Keep breathing
'Cause I'm not leaving you anymore
Believe it
Hold on to me and, never let me go
Keep breathing
Hold on to me and, never let me go
Keep breathing
Hold on to me and, never let me go
Misused, Mistakes
Too long, Too late
Who was I to make you wait
Just one chance
Just one breath
Just in case there's just one left
'Cause you know,
you know, you know
That I love you
I have loved you all along
And I miss you
Been far away for far too long
I keep dreaming you'll be with me
and you'll never go
Stop breathing if
I don't see you anymore
On my knees, I'll ask
Last chance for one last dance
'Cause with you, I'd withstand
All of hell to hold your hand
I'd give it all
I'd give for us
Give anything but I won't give up
'Cause you know,
you know, you know
So far away
Been far away for far too long
So far away
Been far away for far too long
But you know, you know, you know
I wanted
I wanted you to stay
'Cause I needed
I need to hear you say
That I love you
I have loved you all along
And I forgive you
For being away for far too long
So keep breathing
'Cause I'm not leaving you anymore
Believe it
Hold on to me and, never let me go
Keep breathing
'Cause I'm not leaving you anymore
Believe it
Hold on to me and, never let me go
Keep breathing
Hold on to me and, never let me go
Keep breathing
Hold on to me and, never let me go
dinsdag 5 augustus 2008
Met zwijgen zeg je soms genoeg...
Alles is opeens Engels waar ik, ook helemaal niks niet van begrijp. Een bekende stem spreekt tot mij, herhaalt dezelfde woorden meerdere keren. Ik begrijp haar, snap haar, weet wat zij bedoelt. 'k Heb dat de laatste tijd vaker dat ik, eigenlijk niet zo veel te zeggen heb. Met zwijgen zeg je soms ook genoeg... of wegkijken.
Zou er eigenlijk wel vraag zijn voor het aanbod, dat overigens wel blijft staan...? Met je lach.
Zou er eigenlijk wel vraag zijn voor het aanbod, dat overigens wel blijft staan...? Met je lach.
dinsdag 22 juli 2008
Ik heb geen wapen.
Een boom een, ronde boom met een gat in het midden die, opstijgt uit een koude koelkast in het midden van de kerstviering uit 1968. Het was een mooi jaar maar, de school wordt gesloopt. Ik zie een hoesje met de titel 'Incesticide', ik vraag, me af wat dat nou eigenlijk precies betekent maar, ik kom er niet op of, ik weet het niet want, als je het niet weet kan je er ook niet opkomen. Tenzij je het verzint maar, dat is een beetje onlogisch, te diep doorgedacht en te veel over nagedacht.
Dat doet onze waaz opheffen.
Drie kinderen rennen door de sneeuw met hun, korte handschoenen en hun te lange, levensverhalen die altijd maar door blijven gaan, door en door en door en door, verder dan het eind. Vuur is een geschenk maar het leven is een verplichting. In zekere mate.
Dat doet onze waaz opheffen.
Ik zie een rode balk die alleen naar beneden gaat als, ik hem daar toe dwing omdat hij, praktisch niet in staat is zich te verzetten omdat hij, een slaaf is. Een arme slaaf, uitgevoerd uit Bulgarije en niet in staat om iets te doen.
Dat doet onze waaf opheffen.
Drie rode stoplichten in de buurt van Steen met, aardbeien en de bijbehorende slagroom en de, juiste benodigdheden op het foute moment naast de snelweg van een weg die over mij heen valt als ik niet uitkijk en gefocust ben op wat er allemaal gebeurt. De gesmolten maltesers veranderen al in ijs, want zo is de brug nou eenmaal. Want zeg nou zelf, wolken zijn ook blauw.
Dat doet onze waaz opheffen.
When you got nothing you got nothing to lose;// take your time, hurry up, choise is yours, don't be late;// only love can break your heart;// isn't me, have some seed;// the silver saxophones say I should, refuse you;\\....
Dat doet onze waaz opheffen.
De cola is op, The Silxer Saxophones Say I Should, Refuse You...
Dat doet onze waaz opheffen.
Drie kinderen rennen door de sneeuw met hun, korte handschoenen en hun te lange, levensverhalen die altijd maar door blijven gaan, door en door en door en door, verder dan het eind. Vuur is een geschenk maar het leven is een verplichting. In zekere mate.
Dat doet onze waaz opheffen.
Ik zie een rode balk die alleen naar beneden gaat als, ik hem daar toe dwing omdat hij, praktisch niet in staat is zich te verzetten omdat hij, een slaaf is. Een arme slaaf, uitgevoerd uit Bulgarije en niet in staat om iets te doen.
Dat doet onze waaf opheffen.
Drie rode stoplichten in de buurt van Steen met, aardbeien en de bijbehorende slagroom en de, juiste benodigdheden op het foute moment naast de snelweg van een weg die over mij heen valt als ik niet uitkijk en gefocust ben op wat er allemaal gebeurt. De gesmolten maltesers veranderen al in ijs, want zo is de brug nou eenmaal. Want zeg nou zelf, wolken zijn ook blauw.
Dat doet onze waaz opheffen.
When you got nothing you got nothing to lose;// take your time, hurry up, choise is yours, don't be late;// only love can break your heart;// isn't me, have some seed;// the silver saxophones say I should, refuse you;\\....
Dat doet onze waaz opheffen.
De cola is op, The Silxer Saxophones Say I Should, Refuse You...
donderdag 3 juli 2008
Onder invloed van mijzelf.
Het is niet meer dan, vanzelfsprekend dat het gaat zoals het, gaat, maar je wilt toch altijd meer, want als je niet meer wilt leef je niet want, iedereen wilt altijd meer, je hebt nooit genoeg, want waarom zou je genoegen nemen met wat je hebt als je, meer kan krijgen, of het nou ten koste gaan van anderen of zelfs van jezelf maar ach, wat maakt het ook allemaal uit het is waarschijnlijk gewoon de, manier waarop mensen in elkaar zitten en, de manier waarop mensen denken en waarschijnlijk zelfs de manier waarop mensen, leven, want leven, wat is het leven nou eigenlijk, er zijn veel mensen die er over nadenken maar er is geen één persoon op deze hele wereld die weet, wat het nou eigenlijk is en waarom, we hier zijn en hoe, we hier zijn gekomen en, wie ons hier heeft gebracht en, óf we wel gebracht zijn of dat we er gewoon opeens, allemaal waren en, of er leven op andere planeten is en, of er aliens bestaan en, of er een hemel is, of er een hel is, of er leven na de dood is, want er is alleen bekend dat er, dood na het leven is...
WAAROM BEN IK TOCH ALTIJD ONDER DE INVLOED VAN... MIJZELF?!?!
WAAROM BEN IK TOCH ALTIJD ONDER DE INVLOED VAN... MIJZELF?!?!
donderdag 26 juni 2008
ODE AAN TOES!
ALLEMAAL IN MIJN FOTOALBUM KIJKEN! FOTO'S TOES CHECKEN!
TOES! Als we de naam gaan ontleden zien we: De T staat voor.. ehm.. tenger!, de O staat voor... ONGELOOFLIJK, de E staat voor EERLIJK en de S staat voor... SUPER!
Ik ging eens nadenken, en kwam tot de conclusie dat ik Toes voor het eerst echt ontmoet heb op 29 april/30 april 2005/2006. Ik denk 29 april 2006, maar ja, wat boeit het ook. We gingen een rare film kijken met een of andere acteur die vet sexy was. Volgens Toes.
Ik ga ALLES vertellen wat ik nog van deze dag weet.
Het was de dag voor mijn verjaardag, 29 april 2006. Ik zat op MSN te chillen, tot Jesim ineens vroeg of ik wat te doen had. Nou, nee, dus we spraken op het plein af. Ofzo. En ze zou iemand meenemen, een vriendin, een chill persoon. Nou best, goed, okay, leuk, dus ik naar het plein toe, kom Jesim tegen met een vriendin. Het was TOES! We liepen even op het plein rond, omdat er allerlei dingen werden verkocht in verband met Koninginnedag. Waarom ze het de dag ervóór deden weet ik niet, maar ik weet zeker dat het de dag vóór mijn verjaardag, 30 april, was, dus 29 april. Het was best saai, toen nog. Dat vonden we alledrie, dus gingen we naar Jesim's huis, een film kijken, ofzo. Best grappig, ik weet nog dat hun fietsen ergens anders stonden dan de mijne, dus moest ik naar de achterkant van de bibliotheek, en dan zouden we vanuit daar naar Jesim gaan. Ik weet serieus nog dat ik daar stond, stond te wachten. Maarja, we reden reden reden, was overigens volgens mij de eerste keer dat ik echt in Nootdorp was. We kwamen bij Jesim's huis en liepen naar haar kamer. Volgens mij zelfs naar haar broertje d'r kamer, maar dat weet ik niet meer zeker. We keken een rare film, met allemaal spinnen, een sexy acteur, een school en nog iets, ofzo. We gingen terug. Jesim en Toes fietsen helemaal mee, Toes gingen meteen naar huis, Jesim ging terug, en ik ging... hahahaha, het schiet me ineens weer te binnen. Ik kwam iets of iemand tegen op het plein, en we kochten een McFlurry. Ik heb daarna nog even rondgefietst, ik weet niet waarom. Maar ik weet zeker dat het gebeurde. Verder weet ik niks meer van die dag.
Nou, dat was dus de ontmoeting met Toes, allemaal heel bijzonder en leuk, enzo.
O ja, dit moet ik ook nog even zeggen. Toes lacht ALTIJD! Ik heb Toes gewoon nog NOOIT boos meegemaakt! Kan ook aan mij liggen, of ik let gewoon niet op, haha, maar voor zover ik weet lacht toes ALTIJD en is Toes ALTIJD vrolijk! En dat is cool. Want daar word je zelf ook vrolijk van! En Toes heeft altijd energie. Voor zover ik weet.
Eigenlijk best wel raar, wat begon als een 'vriendin van Jesim', daar schrijf ik nu gewoon een blog over hoe geweldig ze wel niet is! En heb ik een heel album voor gemaakt, haha, waar trouwens IEDEREEN naar moet kijken.
Verder heb ik niet veel over Toes te zeggen. Behalve natuurlijk dat ze gewoon fucking hard ROCKT!
1000 KNUFFELS VOOR TOES!
Zoooo, wel weer genoeg geslijmd voor vandaag.
TOES! Als we de naam gaan ontleden zien we: De T staat voor.. ehm.. tenger!, de O staat voor... ONGELOOFLIJK, de E staat voor EERLIJK en de S staat voor... SUPER!
Ik ging eens nadenken, en kwam tot de conclusie dat ik Toes voor het eerst echt ontmoet heb op 29 april/30 april 2005/2006. Ik denk 29 april 2006, maar ja, wat boeit het ook. We gingen een rare film kijken met een of andere acteur die vet sexy was. Volgens Toes.
Ik ga ALLES vertellen wat ik nog van deze dag weet.
Het was de dag voor mijn verjaardag, 29 april 2006. Ik zat op MSN te chillen, tot Jesim ineens vroeg of ik wat te doen had. Nou, nee, dus we spraken op het plein af. Ofzo. En ze zou iemand meenemen, een vriendin, een chill persoon. Nou best, goed, okay, leuk, dus ik naar het plein toe, kom Jesim tegen met een vriendin. Het was TOES! We liepen even op het plein rond, omdat er allerlei dingen werden verkocht in verband met Koninginnedag. Waarom ze het de dag ervóór deden weet ik niet, maar ik weet zeker dat het de dag vóór mijn verjaardag, 30 april, was, dus 29 april. Het was best saai, toen nog. Dat vonden we alledrie, dus gingen we naar Jesim's huis, een film kijken, ofzo. Best grappig, ik weet nog dat hun fietsen ergens anders stonden dan de mijne, dus moest ik naar de achterkant van de bibliotheek, en dan zouden we vanuit daar naar Jesim gaan. Ik weet serieus nog dat ik daar stond, stond te wachten. Maarja, we reden reden reden, was overigens volgens mij de eerste keer dat ik echt in Nootdorp was. We kwamen bij Jesim's huis en liepen naar haar kamer. Volgens mij zelfs naar haar broertje d'r kamer, maar dat weet ik niet meer zeker. We keken een rare film, met allemaal spinnen, een sexy acteur, een school en nog iets, ofzo. We gingen terug. Jesim en Toes fietsen helemaal mee, Toes gingen meteen naar huis, Jesim ging terug, en ik ging... hahahaha, het schiet me ineens weer te binnen. Ik kwam iets of iemand tegen op het plein, en we kochten een McFlurry. Ik heb daarna nog even rondgefietst, ik weet niet waarom. Maar ik weet zeker dat het gebeurde. Verder weet ik niks meer van die dag.
Nou, dat was dus de ontmoeting met Toes, allemaal heel bijzonder en leuk, enzo.
O ja, dit moet ik ook nog even zeggen. Toes lacht ALTIJD! Ik heb Toes gewoon nog NOOIT boos meegemaakt! Kan ook aan mij liggen, of ik let gewoon niet op, haha, maar voor zover ik weet lacht toes ALTIJD en is Toes ALTIJD vrolijk! En dat is cool. Want daar word je zelf ook vrolijk van! En Toes heeft altijd energie. Voor zover ik weet.
Eigenlijk best wel raar, wat begon als een 'vriendin van Jesim', daar schrijf ik nu gewoon een blog over hoe geweldig ze wel niet is! En heb ik een heel album voor gemaakt, haha, waar trouwens IEDEREEN naar moet kijken.
Verder heb ik niet veel over Toes te zeggen. Behalve natuurlijk dat ze gewoon fucking hard ROCKT!
1000 KNUFFELS VOOR TOES!
Zoooo, wel weer genoeg geslijmd voor vandaag.
dinsdag 24 juni 2008
100 redenen om boos te zijn, of te worden.
1. Je hebt honger maar de koekjes zijn op
2. Je vindt de kleur van je dekbed niet mooi
3. Je hebt allemaal brandwonen op je huid en iemand vraagt of je een vuurtje hebt
4. Je snapt een lyric van K3 niet
5. Je veters zijn niet dezelfde kleur als je schoenen
6. Je hebt geen schone onderbroeken meer
7. Je hebt niks te doen
8. Je toetsenbord doet vervelend
9. Je vindt het te warm
10. Je hebt ruzie met je nichtje
11. Je bent blut
12. Je mp3-speler is kapot
13. Je beste vriend is dood
14. Je bent nog geen 16
15. Je baalt omdat je boos bent
16. Je vindt het te koud
17. Je haalt kutcijfers
18. Je wilt een dagje niet boos zijn maar het lukt niet
19. Je snapt de zin van alles niet
20. Je hebt ruzie met je neefje
21. Je vindt het te donker
22. Je moet nadenken over nog een reden om boos te zijn
23. Je bent nog geen 21
24. Je been is gebroken
25. Je had je voorgenomen je huiswerk te doen maar was te lui
26. Je kijkt TV maar er is niks boeiends
27. Je vindt je oogkleur niet mooi
28. Je moet leren terwijl het lekker weer is
29. Je bent moe
30. Je hebt ruzie met je oom
31. Je hebt geen televisie
32. Je hebt geen mp4-speler
33. Je hebt geen Playstation 3
34. Je hebt geen X-BOX
35. Je hebt een PS3 maar je controller is kapot
36. Je hebt geen vrienden
37. Je hebt geen zin
38. Je hebt geen ijsje voor je liggen
39. Je vindt je avondeten niet lekker
40. Je hebt ruzie met je tante
41. Je hebt geen ogen
42. Je hebt geen kinderen
43. Je hebt geen ouders
44. Je stoel zit té lekker
45. Je kan niet kiezen welke sokken je aan moet doen
46. Je hebt geen armen
47. Je haat alles dat leeft
48. Je hebt geen geheugen
49. Je bent nog geen 18
50. Je hebt ruzie met je vrouw
51. Je hebt geen wenkbrauwen
52. Je hebt geen leven
53. Je hebt te veel geld
54. Je vindt je schuur niet mooi
55. Je bent depressief
56. Je hebt geen zin om nog meer redenen te verzinnen
57. Je vindt je naam niet mooi
58. Je snapt niet dat een driehoek geen 4 hoeken heeft
59. Je moet kotsen
60. Je hebt ruzie met je man
61. Je hebt geen oren
62. Je hebt geen neus
63. Je bent te dik
64. Je hebt geen inspiratie
65. Je hebt geen zin om vrolijk te doen
66. Je wordt genegeerd
67. Je gum is op
68. Je hebt proefwerkweek
69. Je bent nog geen 38
70. Je hebt ruzie met je kind
71. Je hebt geen teennagels
72. Je moet overwerken
73. Je hebt geen vingers
74. Je vindt je gordijnen niet mooi
75. Je hébt geen avondeten
76. Je vindt de 3e letter in je naam niet mooi
77. Je wordt buitengesloten
78. Je wordt ontvoerd
79. Je hebt geen wimpers
80. Je hebt ruzie met je oma
81. Je hebt geen keus
82. Je wordt overvallen
83. Je bent onzeker
84. Je bent ziek
85. Je hebt geen huis
86. Je nagels zijn te lang
87. Je moet leren maar je heb geen zin
88. Je loopt tegen een boom aan en wordt uitgelachen
89. Je rits is kapot
90. Je hebt ruzie met je opa
91. Je bent levenloos
92. Je hebt geen haar
93. Je bent vermoord
94. Je bent allergisch voor chocola
95. Je vindt je behang niet mooi
96. Je weet niet waar de afkorting 'UFO' voor staat
97. Je wordt in elkaar geslagen
98. Je wordt gedumpt
99. Je kan geen 99ste reden bedenken
100. Je hebt gewoon even zin om boos te zijn
Zo, dat was weer een nuttige tijdsbesteding...
2. Je vindt de kleur van je dekbed niet mooi
3. Je hebt allemaal brandwonen op je huid en iemand vraagt of je een vuurtje hebt
4. Je snapt een lyric van K3 niet
5. Je veters zijn niet dezelfde kleur als je schoenen
6. Je hebt geen schone onderbroeken meer
7. Je hebt niks te doen
8. Je toetsenbord doet vervelend
9. Je vindt het te warm
10. Je hebt ruzie met je nichtje
11. Je bent blut
12. Je mp3-speler is kapot
13. Je beste vriend is dood
14. Je bent nog geen 16
15. Je baalt omdat je boos bent
16. Je vindt het te koud
17. Je haalt kutcijfers
18. Je wilt een dagje niet boos zijn maar het lukt niet
19. Je snapt de zin van alles niet
20. Je hebt ruzie met je neefje
21. Je vindt het te donker
22. Je moet nadenken over nog een reden om boos te zijn
23. Je bent nog geen 21
24. Je been is gebroken
25. Je had je voorgenomen je huiswerk te doen maar was te lui
26. Je kijkt TV maar er is niks boeiends
27. Je vindt je oogkleur niet mooi
28. Je moet leren terwijl het lekker weer is
29. Je bent moe
30. Je hebt ruzie met je oom
31. Je hebt geen televisie
32. Je hebt geen mp4-speler
33. Je hebt geen Playstation 3
34. Je hebt geen X-BOX
35. Je hebt een PS3 maar je controller is kapot
36. Je hebt geen vrienden
37. Je hebt geen zin
38. Je hebt geen ijsje voor je liggen
39. Je vindt je avondeten niet lekker
40. Je hebt ruzie met je tante
41. Je hebt geen ogen
42. Je hebt geen kinderen
43. Je hebt geen ouders
44. Je stoel zit té lekker
45. Je kan niet kiezen welke sokken je aan moet doen
46. Je hebt geen armen
47. Je haat alles dat leeft
48. Je hebt geen geheugen
49. Je bent nog geen 18
50. Je hebt ruzie met je vrouw
51. Je hebt geen wenkbrauwen
52. Je hebt geen leven
53. Je hebt te veel geld
54. Je vindt je schuur niet mooi
55. Je bent depressief
56. Je hebt geen zin om nog meer redenen te verzinnen
57. Je vindt je naam niet mooi
58. Je snapt niet dat een driehoek geen 4 hoeken heeft
59. Je moet kotsen
60. Je hebt ruzie met je man
61. Je hebt geen oren
62. Je hebt geen neus
63. Je bent te dik
64. Je hebt geen inspiratie
65. Je hebt geen zin om vrolijk te doen
66. Je wordt genegeerd
67. Je gum is op
68. Je hebt proefwerkweek
69. Je bent nog geen 38
70. Je hebt ruzie met je kind
71. Je hebt geen teennagels
72. Je moet overwerken
73. Je hebt geen vingers
74. Je vindt je gordijnen niet mooi
75. Je hébt geen avondeten
76. Je vindt de 3e letter in je naam niet mooi
77. Je wordt buitengesloten
78. Je wordt ontvoerd
79. Je hebt geen wimpers
80. Je hebt ruzie met je oma
81. Je hebt geen keus
82. Je wordt overvallen
83. Je bent onzeker
84. Je bent ziek
85. Je hebt geen huis
86. Je nagels zijn te lang
87. Je moet leren maar je heb geen zin
88. Je loopt tegen een boom aan en wordt uitgelachen
89. Je rits is kapot
90. Je hebt ruzie met je opa
91. Je bent levenloos
92. Je hebt geen haar
93. Je bent vermoord
94. Je bent allergisch voor chocola
95. Je vindt je behang niet mooi
96. Je weet niet waar de afkorting 'UFO' voor staat
97. Je wordt in elkaar geslagen
98. Je wordt gedumpt
99. Je kan geen 99ste reden bedenken
100. Je hebt gewoon even zin om boos te zijn
Zo, dat was weer een nuttige tijdsbesteding...
zondag 22 juni 2008
Jij.
Wie ik ben en wie ik, hoor te zijn, zijn bij mij altijd twee verschillende vragen geweest. Al het goede is al, zo lang geleden. Ik was het bijna vergeten als het in een rechte lijn zou gaan maar, dat doet het niet. Alles gaat altijd naar beneden, het is als water, het zoekt altijd het, laagste punt. Het is iets moois maar altijd, tijdelijk. Het is iets moois maar nooit, voor altijd. Het blijft iets moois, maar niet altijd. Het was iets moois, maar dat was tijdelijk.
Je hebt een gebruiksaanwijzing nodig om jou te, begrijpen. Waar die is dat, weet ik niet. Volgens mij heb je hem eerst zelf gemaakt, daarna weggegooid en ben je hem, vergeten. Niemand snapt je, niemand begrijpt je, niemand weet, waarom. Waarom wel, waarom niet, waarom überhaupt? Niemand is er nog, iedereen is weg. Je bent alleen, je staat in je kamer, je kijkt naar je spullen denkt: ''fuck, wat ben ik toch alleen.'' Je hoeft nog niet eens eenzaam te zijn maar, alleen ben je wel. Alleen, klein als je bent, groot dat je denkt dat je bent, je blijft alleen, en wat of hoe je ook bent, als je alleen bent blijf je zwak, klein, koud. Waar ben je nu wat heb je nu nou, eigenlijk bereikt? Geeft het je een beter gevoel, voel je je nu, zelfvoldaan? Voel je je nu dan trots, ben je nu dan blij, voel je je nu geliefd? Wie ben je nou eigenlijk, niemand kent je. Niemand weet wíe je bent, wát je wilt en van wie je dat wilt wát je wilt. Je bent zo raar zo, eigenaardig, zo anders dan de rest, en nu negatief. Je maakt het allemaal zo moeilijk zo, ingewikkeld, je haalt alles door de war, alles sterft maar niks leeft. Waar ben je nu, wat heb je nu nou, eigenlijk bereikt? Je lijkt autistisch in de, medische zin van het woord maar, iedereen weet beter. Je doet het expres je hebt geen, gevoel. Je arrogantie komt over je gevoel heen en onderdrukt je emotie. Je zou een film kunnen maken over jou en als extra's er bij zetten: ''Nooit vertoonde emoties.'' Je bent zo roekeloos, rechts, links, rechtdoor, terug, waar ga je nou eigenlijk heen? Je remmen zijn los, kapot, gebroken, dood. Je blijft zoals je bent want je kan niet, veranderen. Je bent onveranderbaar je trekt je, van niks iets aan. Eigenlijk is dat niet waar want je, past je aan álles aan. Paars trek je aan naar de paarse, groen doe je tegen de groenen en geel praat je tegen de gelen. Het is niet raar, het is jou, leven. Je bent nep, fake, je past je alleen maar aan, is dat je, levensdoel? Kritiek blijft hangen, emoties verdwijnen, gevoelens zijn nog niet geboren, liefde is je totaal onbekend en muziek, o, muziek, muziek is alles. Dit dat, flip flap, alles gaat heen en weer niks staat, stil. Je doet dit daar maar daar doe je, dit niet. Je doet nooit iets, je wacht altijd af je bent een, extreem geval, je maakt, overal misbruik van je, je laat je zelf ook gebruiken, je doet alles om alles te zijn maar in feite ben je niks. Je doet alles om alles te zijn maar in feite ben je niks.
Je doet alles om alles te zijn maar in feite ben je, niks.
Je hebt een gebruiksaanwijzing nodig om jou te, begrijpen. Waar die is dat, weet ik niet. Volgens mij heb je hem eerst zelf gemaakt, daarna weggegooid en ben je hem, vergeten. Niemand snapt je, niemand begrijpt je, niemand weet, waarom. Waarom wel, waarom niet, waarom überhaupt? Niemand is er nog, iedereen is weg. Je bent alleen, je staat in je kamer, je kijkt naar je spullen denkt: ''fuck, wat ben ik toch alleen.'' Je hoeft nog niet eens eenzaam te zijn maar, alleen ben je wel. Alleen, klein als je bent, groot dat je denkt dat je bent, je blijft alleen, en wat of hoe je ook bent, als je alleen bent blijf je zwak, klein, koud. Waar ben je nu wat heb je nu nou, eigenlijk bereikt? Geeft het je een beter gevoel, voel je je nu, zelfvoldaan? Voel je je nu dan trots, ben je nu dan blij, voel je je nu geliefd? Wie ben je nou eigenlijk, niemand kent je. Niemand weet wíe je bent, wát je wilt en van wie je dat wilt wát je wilt. Je bent zo raar zo, eigenaardig, zo anders dan de rest, en nu negatief. Je maakt het allemaal zo moeilijk zo, ingewikkeld, je haalt alles door de war, alles sterft maar niks leeft. Waar ben je nu, wat heb je nu nou, eigenlijk bereikt? Je lijkt autistisch in de, medische zin van het woord maar, iedereen weet beter. Je doet het expres je hebt geen, gevoel. Je arrogantie komt over je gevoel heen en onderdrukt je emotie. Je zou een film kunnen maken over jou en als extra's er bij zetten: ''Nooit vertoonde emoties.'' Je bent zo roekeloos, rechts, links, rechtdoor, terug, waar ga je nou eigenlijk heen? Je remmen zijn los, kapot, gebroken, dood. Je blijft zoals je bent want je kan niet, veranderen. Je bent onveranderbaar je trekt je, van niks iets aan. Eigenlijk is dat niet waar want je, past je aan álles aan. Paars trek je aan naar de paarse, groen doe je tegen de groenen en geel praat je tegen de gelen. Het is niet raar, het is jou, leven. Je bent nep, fake, je past je alleen maar aan, is dat je, levensdoel? Kritiek blijft hangen, emoties verdwijnen, gevoelens zijn nog niet geboren, liefde is je totaal onbekend en muziek, o, muziek, muziek is alles. Dit dat, flip flap, alles gaat heen en weer niks staat, stil. Je doet dit daar maar daar doe je, dit niet. Je doet nooit iets, je wacht altijd af je bent een, extreem geval, je maakt, overal misbruik van je, je laat je zelf ook gebruiken, je doet alles om alles te zijn maar in feite ben je niks. Je doet alles om alles te zijn maar in feite ben je niks.
Je doet alles om alles te zijn maar in feite ben je, niks.
woensdag 18 juni 2008
Drie huilende zeelepels.
Ik vroeg of ik nog tijd genoeg had om mij om te kleden, waarop ik een positief antwoord ontving. Ik ging naar boven, maar ik kleedde mij niet om. Ik had een afspraak met mijzelf gemaakt om mij niet langer in deze kleren te blijven hijsen, maar andere aan te trekken. Ik weigerde. Het zat te lekker. Ik was dom, naief, en hoopte op het beste. Het beste dat nooit kwam, komt, of komen zal.
Mijn telefoon gaat, ik neem op. Er wordt mij gevraagd of ik, of ik nog naar het verkleedpartijtje kom. Ik denk even na, maar zeg af. De teleurgestelde emotie aan de andere kant van de lijn hangt op. Ik voel mij, goed, voldaan, ik voel een, lichte trots. Ik vraag mij af, of ik mij wel zo hoor te voelen. Ik geef het op om er over na te denken, want daar, daar ben ik te vrolijk voor. Te vrolijk, te dom, te eigenwijs, te naief, maar niet tevreden. Tevreden was ik ooit, voordat ik het allemaal tegenkwam, onderzocht en beter leerde kennen. Ik verbreek bij deze de vriendschap.
Een gedachte speelt met een bepaalde, enigzins mogelijke, behoefte. Een wellicht foute, maar een, veel voorkomende. De gedachte zegt: ''ABC, ik kap er mee'', waarop de behoefte boos wordt en wegloopt. Tot de dag erna.
Ik besluit toch maar nieuwe kleren aan te trekken. Voortaan zal ik daarmee door het leven gaan. Ik merk dat deze kleren veel beter zitten. Ik voel mij beter, opgelucht. Een misplaatste twijfel komt in mij op, maar die negeer ik. Ik ben eindelijk weer sterker. Gideon overwint.
Mijn telefoon gaat, ik neem op. Er wordt mij gevraagd of ik, of ik nog naar het verkleedpartijtje kom. Ik denk even na, maar zeg af. De teleurgestelde emotie aan de andere kant van de lijn hangt op. Ik voel mij, goed, voldaan, ik voel een, lichte trots. Ik vraag mij af, of ik mij wel zo hoor te voelen. Ik geef het op om er over na te denken, want daar, daar ben ik te vrolijk voor. Te vrolijk, te dom, te eigenwijs, te naief, maar niet tevreden. Tevreden was ik ooit, voordat ik het allemaal tegenkwam, onderzocht en beter leerde kennen. Ik verbreek bij deze de vriendschap.
Een gedachte speelt met een bepaalde, enigzins mogelijke, behoefte. Een wellicht foute, maar een, veel voorkomende. De gedachte zegt: ''ABC, ik kap er mee'', waarop de behoefte boos wordt en wegloopt. Tot de dag erna.
Ik besluit toch maar nieuwe kleren aan te trekken. Voortaan zal ik daarmee door het leven gaan. Ik merk dat deze kleren veel beter zitten. Ik voel mij beter, opgelucht. Een misplaatste twijfel komt in mij op, maar die negeer ik. Ik ben eindelijk weer sterker. Gideon overwint.
zondag 15 juni 2008
I'm Only Sighting...
Ik weet niet wanneer of waarmee het allemaal begonnen is, maar dat maakt niet uit, want het is nog niet eens afgelopen... Het gaat maar door, door en door, door tot alles stopt, tot het eind der tijden, tot niks meer doorgaat. Want uiteindelijk stopt alles toch wel een keer. Misschien voorlopig niet, zoiezo voorlopig niet, niemand wéét wanneer niet, of wanneer wel. Maar het stopt ooit, dat is zeker. En als het niet zeker is, dan is het voor mij wel zeker, want als het voor mij zeker is dan stopt het ook zeker. Ik kan er wel wat aan doen maar, wil ik dat... Wil ik er wat aan doen, ik wil best wat doen maar wil ik er wat aan doen. Onbekende verlangens in onterechte hoop...
Ik keek laatst in de spiegel maar ik had mijn, ogen dicht. Ik wist niet wat ik zag, iets zwarts, iets roods, een rare mix. Ik zag mezelf. Ik keek met mijn ogen dicht in de spiegel en ik zag mijzelf. Ik had alles verdrongen, ik maakte een nieuwe start, ik zag mijzelf. Ik zag iets moois, of ik dat nog was, daar twijfel ik nog steeds over. Ik hoorde muziek, ik ging er mee op in, ik bewoog mijn hoofd mee op de muziek, ik voelde een, een prettige rust. Rust in mijn lichaam, rust overal. Rust van binnen, rust van buiten, rust om mij heen. Ik moet zeggen, ik typ dit met mijn ogen dicht zodat ik alles, nog een keer meemaak. Ik zie wat ik zag, ik voel wat ik voelde, ik maak mee wat ik meemaakte. Alles komt terug, die heerlijke rust, de rust die ik in geen tijden meer heb gevoeld. Misschien heb ik die rust altijd gevoeld tot een tijd geleden maar, het voelt toch anders. Rust. Neil Young zei ooit: ''Rust Never Sleeps'', ik snap die uitspraak nu eigenlijk, meer dan ooit.
Mijn hond doet niet wat ik zeg, mijn afstandsbediening voert niet uit wat ik hem, toch echt beveel uit te voeren. Ik loop naar rechts terwijl, voor de rest iedereen en alles, naar links gaat. We nemen verschillende wegen, komen op verschillende plekken uit, en maken verschillende gebeurtenissen mee.
Als iemand mij aanraakt, voel ik dat, waarschijnlijk sneller dan de rest. Het komt, harder aan. Het blijft ook, langer mij aanraken. Ik voel het sneller, harder, beter, langer. Ik herinner het zelfs. Ben ik hierin een uitzondering?
Ik keek laatst in de spiegel maar ik had mijn, ogen dicht. Ik wist niet wat ik zag, iets zwarts, iets roods, een rare mix. Ik zag mezelf. Ik keek met mijn ogen dicht in de spiegel en ik zag mijzelf. Ik had alles verdrongen, ik maakte een nieuwe start, ik zag mijzelf. Ik zag iets moois, of ik dat nog was, daar twijfel ik nog steeds over. Ik hoorde muziek, ik ging er mee op in, ik bewoog mijn hoofd mee op de muziek, ik voelde een, een prettige rust. Rust in mijn lichaam, rust overal. Rust van binnen, rust van buiten, rust om mij heen. Ik moet zeggen, ik typ dit met mijn ogen dicht zodat ik alles, nog een keer meemaak. Ik zie wat ik zag, ik voel wat ik voelde, ik maak mee wat ik meemaakte. Alles komt terug, die heerlijke rust, de rust die ik in geen tijden meer heb gevoeld. Misschien heb ik die rust altijd gevoeld tot een tijd geleden maar, het voelt toch anders. Rust. Neil Young zei ooit: ''Rust Never Sleeps'', ik snap die uitspraak nu eigenlijk, meer dan ooit.
Mijn hond doet niet wat ik zeg, mijn afstandsbediening voert niet uit wat ik hem, toch echt beveel uit te voeren. Ik loop naar rechts terwijl, voor de rest iedereen en alles, naar links gaat. We nemen verschillende wegen, komen op verschillende plekken uit, en maken verschillende gebeurtenissen mee.
Als iemand mij aanraakt, voel ik dat, waarschijnlijk sneller dan de rest. Het komt, harder aan. Het blijft ook, langer mij aanraken. Ik voel het sneller, harder, beter, langer. Ik herinner het zelfs. Ben ik hierin een uitzondering?
vrijdag 13 juni 2008
Een gedachteloze gedachtegang.
Mijn gedachtegang is, gedachteloos. Ik voelde me vies, dus heb ik mijn hersenen, gewassen. Ik ben een beetje, gedesoriënteerd, maar ik vind de weg wel. Ik kom er wel.
Er was geen auto of fietser in de buurt maar, toch drukte ze op het knopje. Ze wachtte keurig netjes tot het groen werd, stak over, klapte haar paraplu uit, en liep door, terwijl de schaduw over haar heen kwam. Ze ademde rustig in en uit, keek even op haar mobiel hoe laat het was, stopte haar mobiel weer weg, en liep naar het station. Ze vroeg wat aan een oude man, koopte een kaartje, stapte in de trein, en de trein verdween. Ze werd met enige vertraging vervoerd naar de bestemde plek, stapte uit, keek weer even op haar mobiel, en liep het station af. Ze zag een bus; een tram; mensen; water; lantaarnpaals; fietsen; auto's: leven. Ze keek even verbaasd, je zag dat ze even nadacht, en ging naar rechts. Ze botste even tegen een auto af, maar het alarm ging niet af. Ze schrok, ging even zitten om bij te komen, strikte, nu ze toch zat, even haar veters, en keek de lucht in. Ze zag vogels vliegen en blaadjes heen en weer wapperen in de lucht, en bleef lang op die manier zitten kijken. Ze keek in de zon, dacht dat zij het licht zag, maar kwam al snel weer bij haar bewustzijn. Ze wist het even niet meer. Ze was verward, in de war, en vroeg zich plotseling af waar ze was, met wie ze daar was, en hoe ze er was gekomen. Ze was het allemaal vergeten. Beter gezegd, verdrongen...
Er was geen auto of fietser in de buurt maar, toch drukte ze op het knopje. Ze wachtte keurig netjes tot het groen werd, stak over, klapte haar paraplu uit, en liep door, terwijl de schaduw over haar heen kwam. Ze ademde rustig in en uit, keek even op haar mobiel hoe laat het was, stopte haar mobiel weer weg, en liep naar het station. Ze vroeg wat aan een oude man, koopte een kaartje, stapte in de trein, en de trein verdween. Ze werd met enige vertraging vervoerd naar de bestemde plek, stapte uit, keek weer even op haar mobiel, en liep het station af. Ze zag een bus; een tram; mensen; water; lantaarnpaals; fietsen; auto's: leven. Ze keek even verbaasd, je zag dat ze even nadacht, en ging naar rechts. Ze botste even tegen een auto af, maar het alarm ging niet af. Ze schrok, ging even zitten om bij te komen, strikte, nu ze toch zat, even haar veters, en keek de lucht in. Ze zag vogels vliegen en blaadjes heen en weer wapperen in de lucht, en bleef lang op die manier zitten kijken. Ze keek in de zon, dacht dat zij het licht zag, maar kwam al snel weer bij haar bewustzijn. Ze wist het even niet meer. Ze was verward, in de war, en vroeg zich plotseling af waar ze was, met wie ze daar was, en hoe ze er was gekomen. Ze was het allemaal vergeten. Beter gezegd, verdrongen...
zondag 8 juni 2008
Gideon Doolaard.
Je weet dat het er is, maar je ziet het niet. Het lijkt te wazig, of, het is onzichtbaar gemaakt. Soms weet ik het allemaal niet meer. Op die momenten vraag ik mij dan weleens af, of ik het ooit wél geweten heb. Ik betwijfel het, ik betwijfel het of ik het weet, maar tegelijkertijd weet ik dat ik het niet eens hoef te betwijfelen omdat ik het toch niet weet...
Het is rood maar niet altijd rood geweest, het veranderde van kleur toen het nodig was, en toen het niet meer nodig was verdween het. Het ging weg met de missie ooit terug te komen, maar vond de weg terug niet. Het had gefaald, en werd vernietigd.
Ik zag je laatst lopen maar, je zag mij niet. Ik riep je, maar je hoorde me niet. Toch keek je, maar je herkende me niet, en liep door. Je had een gele broek aan met een rode jas, een combinatie van twee kleuren die goed bij elkaar passen. Ik vond het stijlvol, gedurfd, ik keek er naar en liep ook door.
Toen ik voor het eerst bij de grot kwam wist ik niet wat ik moest doen. Ik stond maar te kijken, te wachten, te wachten op wat er komen zou. Maar wat dat was, wanneer het kwam en hoe het er uitzag, was mij totaal onbekend. Soms sta ik er nog weleens, weg te dromen en te denken aan vroeger. Want vroeger, vroeger was natuurlijk álles beter. Een veel gezegde zin, maar een weinig gemeende. Ik geloof er niks van, vroeger kón het niet beter zijn, het móet vroeger minder geweest zijn.
Ik ben een parasiet, ik ben een profiteur, maar ik speel het spel volgens de regels. Ik ben misschien gek, raar, alternatief, anders, best grappig hoe je vier woorden kunt gebruiken terwijl je er maar twee nodig hebt. Tellen, dat is ook weer zoiets. Hij die telt die gelooft, hij die gelooft zal niet ver komen. Niemand is te vertrouwen, het is een wereld vol haat, haat tussen hatende mensen. Iedereen haat iets of iemand, maar niet iedereen HOUDT van iets of iemand. De wereld is zo'n slechte plek, mooi, maar slecht. Dat zal nooit veranderen.
Faalangst, angst om te falen, ik faal vanwege de angst, en heb angst vanwege de kans die ik krijg om te falen. Ik faal, jij faalt, hij faalt, we falen allemaal. Iedereen faalt, want als je niet faalt, wat heb je dan eigenlijk bereikt. Je bent nog nergens, heb nog niks gedaan, kent nog niks, nog niks meegemaakt, alleen maar gefaald. Falen, bah.
Ik ben in een ruimte, ergens waar ik nog nooit geweest ben. Ik zie hoe buisjes met elkaar in verbinding staan, hoe eigenlijk álles verbonden is, en kijk weer weg. Ik kijk de andere kant op, en zie iets wat lijkt op een droom. Ik zie ogen, grote, bruine ogen, waar je zo door heen kunt kijken. Ik zie schoonheid, liefde, kleur, namen, woorden, letters, trommels en mensen. Ik zie een wereld waar alles lijkt te zijn, alles wat iemand nodig heeft. Ik loop door de grote bruine ogen heen, stap naar binnen en er wordt naar mij gelachen. Er wordt gelachen van alle kanten, naar alle kanten. Er wordt een kring gemaakt, en gewezen dat ik er doorheen moet lopen. In het midden moet ik blijven staan. Er worden mij vragen gesteld, hoe het met mij gaat, wat er met mij is. Ik geef geen antwoord want, ik ben nog steeds onder de indruk van wat er allemaal gebeurt. Ik word getroost, geknuffeld, er wordt van mij gehouden. Iedereen heeft dezelde gedachte, doet hetzelfde, ziet er hetzelfde uit. Ik krijg cadeautjes, waarom ik de verkleinvorm van 'cadeau' gebruik weet ik niet want, de cadeaus waren gigantisch. Ik maak een cadeau open, kon praktisch ín het pakje staan, bleef even staan, en ik voelde dat ik wegging. Ik verdwijn weer richting de grote bruine ogen, en ben weer terug waar ik was.
Hoe het kan, dat weet ik niet, maar het gebeurt. Waarom het gebeurt, geen idee. Waarom ik geen idee heb, dat weet ik ook niet. Ik schijn niks te weten, ik ben onwetend, en dat op mijn leeftijd. Ik ben jong, voel me oud, ik leef al lang, maar toch ook weer zó kort.
Ik heb geen vergunning ik ben hier, illegaal. Illegaal ben je als je geen vergunning hebt, dat is ook raar. Ik bén raar, ik ben anders, dus ik ben raar. Ik ben niet zoals iedereen, en daar ben ik blij om. Ik volg de mode niet, dat zal ik nooit doen. Hoewel... eigenlijk volgt iedereen de mode, als je ervan uitgaat dat het mode is als je kleren draagt, maakt niet uit wát voor kleren, maar je draagt kleren, net als de rest, dus volg je feitelijk de rest, dus volg je de mode. We zijn allemaal modekutjes, we kijken alles van elkaar af, hebben niks zelf bedacht. Niemand is identiek, iedereen is hetzelfde. De eerste mensen op aarde waren tweeling. Vandaar.
Ik wil hier weg, ik word gek, ik wil hier niet blijven. Ik zal altijd blijven, maar tegen mijn zin. Als ik 45 ben zal ik doodgaan, ik heb geen vrienden, geen familie meer, ik blijf als enige over, en op mijn 45ste, dan ga ik dood. Ik heb lang geleefd, maar geen geluk gekend, dus je zou bijna kunnen veronderstellen dat ik niet geleefd heb. Ik ben er altijd geweest, maar ik ben nooit gekend, herkend. Ik héb wel gekend, ik héb geweten, ik ben een wijze oude man die niks meer heeft. Ik had zoveel kunnen zijn, zoveel kunnen kennen, zoveel kunnen weten, en dan kan ik wel wijs zijn, maar ik weet niks. Het is een gevormd feit, gevormd door de vormers.
Mijn wortels zijn zo oud, uitgeput, eenzaam, alleen. Vul de leegte op, doe iets voor me. Doe wat je kán doen, doe wat je niet laten kan, en laat zeker niet doen wat je zelf kan.
Ik ben een parasiet die leeft ten koste van zichzelf...
Het is rood maar niet altijd rood geweest, het veranderde van kleur toen het nodig was, en toen het niet meer nodig was verdween het. Het ging weg met de missie ooit terug te komen, maar vond de weg terug niet. Het had gefaald, en werd vernietigd.
Ik zag je laatst lopen maar, je zag mij niet. Ik riep je, maar je hoorde me niet. Toch keek je, maar je herkende me niet, en liep door. Je had een gele broek aan met een rode jas, een combinatie van twee kleuren die goed bij elkaar passen. Ik vond het stijlvol, gedurfd, ik keek er naar en liep ook door.
Toen ik voor het eerst bij de grot kwam wist ik niet wat ik moest doen. Ik stond maar te kijken, te wachten, te wachten op wat er komen zou. Maar wat dat was, wanneer het kwam en hoe het er uitzag, was mij totaal onbekend. Soms sta ik er nog weleens, weg te dromen en te denken aan vroeger. Want vroeger, vroeger was natuurlijk álles beter. Een veel gezegde zin, maar een weinig gemeende. Ik geloof er niks van, vroeger kón het niet beter zijn, het móet vroeger minder geweest zijn.
Ik ben een parasiet, ik ben een profiteur, maar ik speel het spel volgens de regels. Ik ben misschien gek, raar, alternatief, anders, best grappig hoe je vier woorden kunt gebruiken terwijl je er maar twee nodig hebt. Tellen, dat is ook weer zoiets. Hij die telt die gelooft, hij die gelooft zal niet ver komen. Niemand is te vertrouwen, het is een wereld vol haat, haat tussen hatende mensen. Iedereen haat iets of iemand, maar niet iedereen HOUDT van iets of iemand. De wereld is zo'n slechte plek, mooi, maar slecht. Dat zal nooit veranderen.
Faalangst, angst om te falen, ik faal vanwege de angst, en heb angst vanwege de kans die ik krijg om te falen. Ik faal, jij faalt, hij faalt, we falen allemaal. Iedereen faalt, want als je niet faalt, wat heb je dan eigenlijk bereikt. Je bent nog nergens, heb nog niks gedaan, kent nog niks, nog niks meegemaakt, alleen maar gefaald. Falen, bah.
Ik ben in een ruimte, ergens waar ik nog nooit geweest ben. Ik zie hoe buisjes met elkaar in verbinding staan, hoe eigenlijk álles verbonden is, en kijk weer weg. Ik kijk de andere kant op, en zie iets wat lijkt op een droom. Ik zie ogen, grote, bruine ogen, waar je zo door heen kunt kijken. Ik zie schoonheid, liefde, kleur, namen, woorden, letters, trommels en mensen. Ik zie een wereld waar alles lijkt te zijn, alles wat iemand nodig heeft. Ik loop door de grote bruine ogen heen, stap naar binnen en er wordt naar mij gelachen. Er wordt gelachen van alle kanten, naar alle kanten. Er wordt een kring gemaakt, en gewezen dat ik er doorheen moet lopen. In het midden moet ik blijven staan. Er worden mij vragen gesteld, hoe het met mij gaat, wat er met mij is. Ik geef geen antwoord want, ik ben nog steeds onder de indruk van wat er allemaal gebeurt. Ik word getroost, geknuffeld, er wordt van mij gehouden. Iedereen heeft dezelde gedachte, doet hetzelfde, ziet er hetzelfde uit. Ik krijg cadeautjes, waarom ik de verkleinvorm van 'cadeau' gebruik weet ik niet want, de cadeaus waren gigantisch. Ik maak een cadeau open, kon praktisch ín het pakje staan, bleef even staan, en ik voelde dat ik wegging. Ik verdwijn weer richting de grote bruine ogen, en ben weer terug waar ik was.
Hoe het kan, dat weet ik niet, maar het gebeurt. Waarom het gebeurt, geen idee. Waarom ik geen idee heb, dat weet ik ook niet. Ik schijn niks te weten, ik ben onwetend, en dat op mijn leeftijd. Ik ben jong, voel me oud, ik leef al lang, maar toch ook weer zó kort.
Ik heb geen vergunning ik ben hier, illegaal. Illegaal ben je als je geen vergunning hebt, dat is ook raar. Ik bén raar, ik ben anders, dus ik ben raar. Ik ben niet zoals iedereen, en daar ben ik blij om. Ik volg de mode niet, dat zal ik nooit doen. Hoewel... eigenlijk volgt iedereen de mode, als je ervan uitgaat dat het mode is als je kleren draagt, maakt niet uit wát voor kleren, maar je draagt kleren, net als de rest, dus volg je feitelijk de rest, dus volg je de mode. We zijn allemaal modekutjes, we kijken alles van elkaar af, hebben niks zelf bedacht. Niemand is identiek, iedereen is hetzelfde. De eerste mensen op aarde waren tweeling. Vandaar.
Ik wil hier weg, ik word gek, ik wil hier niet blijven. Ik zal altijd blijven, maar tegen mijn zin. Als ik 45 ben zal ik doodgaan, ik heb geen vrienden, geen familie meer, ik blijf als enige over, en op mijn 45ste, dan ga ik dood. Ik heb lang geleefd, maar geen geluk gekend, dus je zou bijna kunnen veronderstellen dat ik niet geleefd heb. Ik ben er altijd geweest, maar ik ben nooit gekend, herkend. Ik héb wel gekend, ik héb geweten, ik ben een wijze oude man die niks meer heeft. Ik had zoveel kunnen zijn, zoveel kunnen kennen, zoveel kunnen weten, en dan kan ik wel wijs zijn, maar ik weet niks. Het is een gevormd feit, gevormd door de vormers.
Mijn wortels zijn zo oud, uitgeput, eenzaam, alleen. Vul de leegte op, doe iets voor me. Doe wat je kán doen, doe wat je niet laten kan, en laat zeker niet doen wat je zelf kan.
Ik ben een parasiet die leeft ten koste van zichzelf...
donderdag 5 juni 2008
Hi Sara.
I laid on a dune, I looked at the sky,
When the children were babies and played on the beach.
You came up behind me, I saw you go by,
You were always so close and still within reach.
Sara, Sara,
Whatever made you want to change your mind?
Sara, Sara,
So easy to look at, so hard to define.
I can still see them playin' with their pails in the sand,
They run to the water their buckets to fill.
I can still see the shells fallin' out of their hands
As they follow each other back up the hill.
Sara, Sara,
Sweet virgin angel, sweet love of my life,
Sara, Sara,
Radiant jewel, mystical wife.
Sleepin' in the woods by a fire in the night,
Drinkin' white rum in a Portugal bar,
Them playin' leapfrog and hearin' about Snow White,
You in the marketplace in Savanna-la-Mar.
Sara, Sara,
It's all so clear, I could never forget,
Sara, Sara,
Lovin' you is the one thing I'll never regret.
I can still hear the sounds of those Methodist bells,
I'd taken the cure and had just gotten through,
Stayin' up for days in the Chelsea Hotel,
Writin' "Sad-Eyed Lady of the Lowlands" for you.
Sara, Sara,
Wherever we travel we're never apart.
Sara, oh Sara,
Beautiful lady, so dear to my heart.
How did I meet you? I don't know.
A messenger sent me in a tropical storm.
You were there in the winter, moonlight on the snow
And on Lily Pond Lane when the weather was warm.
Sara, oh Sara,
Scorpio Sphinx in a calico dress,
Sara, Sara,
You must forgive me my unworthiness.
Now the beach is deserted except for some kelp
And a piece of an old ship that lies on the shore.
You always responded when I needed your help,
You gimme a map and a key to your door.
Sara, oh Sara,
Glamorous nymph with an arrow and bow,
Sara, oh Sara,
Don't ever leave me, don't ever go.
When the children were babies and played on the beach.
You came up behind me, I saw you go by,
You were always so close and still within reach.
Sara, Sara,
Whatever made you want to change your mind?
Sara, Sara,
So easy to look at, so hard to define.
I can still see them playin' with their pails in the sand,
They run to the water their buckets to fill.
I can still see the shells fallin' out of their hands
As they follow each other back up the hill.
Sara, Sara,
Sweet virgin angel, sweet love of my life,
Sara, Sara,
Radiant jewel, mystical wife.
Sleepin' in the woods by a fire in the night,
Drinkin' white rum in a Portugal bar,
Them playin' leapfrog and hearin' about Snow White,
You in the marketplace in Savanna-la-Mar.
Sara, Sara,
It's all so clear, I could never forget,
Sara, Sara,
Lovin' you is the one thing I'll never regret.
I can still hear the sounds of those Methodist bells,
I'd taken the cure and had just gotten through,
Stayin' up for days in the Chelsea Hotel,
Writin' "Sad-Eyed Lady of the Lowlands" for you.
Sara, Sara,
Wherever we travel we're never apart.
Sara, oh Sara,
Beautiful lady, so dear to my heart.
How did I meet you? I don't know.
A messenger sent me in a tropical storm.
You were there in the winter, moonlight on the snow
And on Lily Pond Lane when the weather was warm.
Sara, oh Sara,
Scorpio Sphinx in a calico dress,
Sara, Sara,
You must forgive me my unworthiness.
Now the beach is deserted except for some kelp
And a piece of an old ship that lies on the shore.
You always responded when I needed your help,
You gimme a map and a key to your door.
Sara, oh Sara,
Glamorous nymph with an arrow and bow,
Sara, oh Sara,
Don't ever leave me, don't ever go.
zaterdag 31 mei 2008
Gideon heeft dreads.
waaaaaaa het heeft van 12:30 tot 20:04 geduurd, maar nu heb ik eindelijk DREADS!
DANKJE TOES! (L)
foto's volgen, hehe. hehehe. hehehehe.
DANKJE TOES! (L)
foto's volgen, hehe. hehehe. hehehehe.
maandag 19 mei 2008
Mijn snaar en ik...
Aan het begin was alles altijd goed. Alles werkte, deed zijn werk en werd bewerkt. Nooit werd iets gebroken... tot gister. Gister, is er iets vreselijks gebeurd. Samen met mijzelf heb ik afscheid moeten nemen van Dave... Dave ging dood... Dave brak...
Dave was... 1 van de 6 snaren van mijn gitaar. De D-snaar... Jaja, logica is de wereld nog niet uit. Hoe dan ook, Dave was meer dan een deel van een geheel. Dave was, hoe zeg je dat, het ontbrekende stuk. Zonder Dave zijn de overige 5 snaren niks, en is mijn hele gitaar waardeloos. Omdat Dave zo belangrijk voor mij is, heb ik een gedichtje voor hem geschreven... Terwijl je dit leest, hoef je je tranen niet binnen te houden...
Dave, vergeef me, het was allemaal mijn schuld
Je weet niet hoe ik me nu voel, geloof me, je hebt geen flauw benul
Ik ben de dader ik, heb het allemaal gedaan
Ik deed alles wat ik kon maar, mijn verstand bleef stil staan
Ik reageerde te laat, was waarschijnlijk te gehaast
Je bent misschien boos, of licht verbaasd
Maar ik heb je bewaard, als een aandenken aan ons bestaan
Voor nu, want over een tijdje moet ik toch weer doorgaan
Zonder jou zal het nog moeilijk worden, weet je dat
Ooit word ik depressief, word ik het leven zat
Als jij gewoon bij ons was gebleven
Had ik alle reden om gewoon door te leven maar
Nu, nu is het te laat
Er wacht mij een leven vol met haat
Zoveel haat dat je niet eens weet
Dat het überhaupt nog bestaat
Wat moet ik nou zonder mijn oude trouwe Dave
Ik weet dat je wilt dat ik doorleef
maar zonder jou gaat dat moeilijk, integendeel
Rust maar zacht, wees maar stil...
Nu is de tijd gekomen... Ook al ben je onvervangbaar, toch zal ik je moeten gaan vervangen... We weten allebei dat dit de enige maar toch de beste oplossing is... Ik zal je weggooien als normaal afval en nooit meer omkijken...
Dave was een aansteller, hij kon de hoogte niet aan, hij raakt meteen overspannen en * BOEM PANG* het is over... Ik ben blij dat je weg bent, ik hoef geen snaren zoals jij, hopelijk zie ik je nooit meer en is je vervanger beter. Je verdient al deze aandacht niet.
Ooit zal ik je weer zien... tot dan.
Dave was... 1 van de 6 snaren van mijn gitaar. De D-snaar... Jaja, logica is de wereld nog niet uit. Hoe dan ook, Dave was meer dan een deel van een geheel. Dave was, hoe zeg je dat, het ontbrekende stuk. Zonder Dave zijn de overige 5 snaren niks, en is mijn hele gitaar waardeloos. Omdat Dave zo belangrijk voor mij is, heb ik een gedichtje voor hem geschreven... Terwijl je dit leest, hoef je je tranen niet binnen te houden...
Dave, vergeef me, het was allemaal mijn schuld
Je weet niet hoe ik me nu voel, geloof me, je hebt geen flauw benul
Ik ben de dader ik, heb het allemaal gedaan
Ik deed alles wat ik kon maar, mijn verstand bleef stil staan
Ik reageerde te laat, was waarschijnlijk te gehaast
Je bent misschien boos, of licht verbaasd
Maar ik heb je bewaard, als een aandenken aan ons bestaan
Voor nu, want over een tijdje moet ik toch weer doorgaan
Zonder jou zal het nog moeilijk worden, weet je dat
Ooit word ik depressief, word ik het leven zat
Als jij gewoon bij ons was gebleven
Had ik alle reden om gewoon door te leven maar
Nu, nu is het te laat
Er wacht mij een leven vol met haat
Zoveel haat dat je niet eens weet
Dat het überhaupt nog bestaat
Wat moet ik nou zonder mijn oude trouwe Dave
Ik weet dat je wilt dat ik doorleef
maar zonder jou gaat dat moeilijk, integendeel
Rust maar zacht, wees maar stil...
Nu is de tijd gekomen... Ook al ben je onvervangbaar, toch zal ik je moeten gaan vervangen... We weten allebei dat dit de enige maar toch de beste oplossing is... Ik zal je weggooien als normaal afval en nooit meer omkijken...
Dave was een aansteller, hij kon de hoogte niet aan, hij raakt meteen overspannen en * BOEM PANG* het is over... Ik ben blij dat je weg bent, ik hoef geen snaren zoals jij, hopelijk zie ik je nooit meer en is je vervanger beter. Je verdient al deze aandacht niet.
Ooit zal ik je weer zien... tot dan.
zaterdag 5 april 2008
R.I.P Kurt Cobain
Ach, zoveel hoef je er niet over te zeggen, lees zijn éigen woorden, daar heb je meer aan...
To Boddah
Speaking from the tongue of an experienced simpleton who obviously would rather be an emasculated, infantile complain-ee. This note should be pretty easy to understand.
All the warnings from the punk rock 101 courses over the years, since my first introduction to the, shall we say, ethics involved with independence and the embracement of your community has proven to be very true. I haven't felt the excitement of listening to as well as creating music along with reading and writing for too many years now. I feel guity beyond words about these things.
For example when we're back stage and the lights go out and the manic roar of the crowds begins., it doesn't affect me the way in which it did for Freddie Mercury, who seemed to love, relish in the the love and adoration from the crowd which is something I totally admire and envy. The fact is, I can't fool you, any one of you. It simply isn't fair to you or me. The worst crime I can think of would be to rip people off by faking it and pretending as if I'm having 100% fun. Sometimes I feel as if I should have a punch-in time clock before I walk out on stage. I've tried everything within my power to appreciate it (and I do,God, believe me I do, but it's not enough). I appreciate the fact that I and we have affected and entertained a lot of people. It must be one of those narcissists who only appreciate things when they're gone. I'm too sensitive. I need to be slightly numb in order to regain the enthusiasms I once had as a child.
On our last 3 tours, I've had a much better appreciation for all the people I've known personally, and as fans of our music, but I still can't get over the frustration, the guilt and empathy I have for everyone. There's good in all of us and I think I simply love people too much, so much that it makes me feel too fucking sad. The sad little, sensitive, unappreciative, Pisces, Jesus man. Why don't you just enjoy it? I don't know!
I have a goddess of a wife who sweats ambition and empathy and a daughter who reminds me too much of what i used to be, full of love and joy, kissing every person she meets because everyone is good and will do her no harm. And that terrifies me to the point to where I can barely function. I can't stand the thought of Frances becoming the miserable, self-destructive, death rocker that I've become.
I have it good, very good, and I'm grateful, but since the age of seven, I've become hateful towards all humans in general. Only because it seems so easy for people to get along that have empathy. Only because I love and feel sorry for people too much I guess.
Thank you all from the pit of my burning, nauseous stomach for your letters and concern during the past years. I'm too much of an erratic, moody baby! I don't have the passion anymore, and so remember, it's better to burn out than to fade away.
Peace, love, empathy.
Kurt Cobain
Frances and Courtney, I'll be at your alter.
Please keep going Courtney, for Frances.
For her life, which will be so much happier without me.
I LOVE YOU, I LOVE YOU!
To Boddah
Speaking from the tongue of an experienced simpleton who obviously would rather be an emasculated, infantile complain-ee. This note should be pretty easy to understand.
All the warnings from the punk rock 101 courses over the years, since my first introduction to the, shall we say, ethics involved with independence and the embracement of your community has proven to be very true. I haven't felt the excitement of listening to as well as creating music along with reading and writing for too many years now. I feel guity beyond words about these things.
For example when we're back stage and the lights go out and the manic roar of the crowds begins., it doesn't affect me the way in which it did for Freddie Mercury, who seemed to love, relish in the the love and adoration from the crowd which is something I totally admire and envy. The fact is, I can't fool you, any one of you. It simply isn't fair to you or me. The worst crime I can think of would be to rip people off by faking it and pretending as if I'm having 100% fun. Sometimes I feel as if I should have a punch-in time clock before I walk out on stage. I've tried everything within my power to appreciate it (and I do,God, believe me I do, but it's not enough). I appreciate the fact that I and we have affected and entertained a lot of people. It must be one of those narcissists who only appreciate things when they're gone. I'm too sensitive. I need to be slightly numb in order to regain the enthusiasms I once had as a child.
On our last 3 tours, I've had a much better appreciation for all the people I've known personally, and as fans of our music, but I still can't get over the frustration, the guilt and empathy I have for everyone. There's good in all of us and I think I simply love people too much, so much that it makes me feel too fucking sad. The sad little, sensitive, unappreciative, Pisces, Jesus man. Why don't you just enjoy it? I don't know!
I have a goddess of a wife who sweats ambition and empathy and a daughter who reminds me too much of what i used to be, full of love and joy, kissing every person she meets because everyone is good and will do her no harm. And that terrifies me to the point to where I can barely function. I can't stand the thought of Frances becoming the miserable, self-destructive, death rocker that I've become.
I have it good, very good, and I'm grateful, but since the age of seven, I've become hateful towards all humans in general. Only because it seems so easy for people to get along that have empathy. Only because I love and feel sorry for people too much I guess.
Thank you all from the pit of my burning, nauseous stomach for your letters and concern during the past years. I'm too much of an erratic, moody baby! I don't have the passion anymore, and so remember, it's better to burn out than to fade away.
Peace, love, empathy.
Kurt Cobain
Frances and Courtney, I'll be at your alter.
Please keep going Courtney, for Frances.
For her life, which will be so much happier without me.
I LOVE YOU, I LOVE YOU!
vrijdag 28 maart 2008
Tangled Up In Blue
Een wijs man zong ooit...
Early one mornin' the sun was shinin',
I was layin' in bed
Wond'rin' if she'd changed at all
If her hair was still red.
Her folks they said our lives together
Sure was gonna be rough
They never did like Mama's homemade dress
Papa's bankbook wasn't big enough.
And I was standin' on the side of the road
Rain fallin' on my shoes
Heading out for the East Coast
Lord knows I've paid some dues gettin' through,
Tangled up in blue.
She was married when we first met
Soon to be divorced
I helped her out of a jam, I guess,
But I used a little too much force.
We drove that car as far as we could
Abandoned it out West
Split up on a dark sad night
Both agreeing it was best.
She turned around to look at me
As I was walkin' away
I heard her say over my shoulder,
"We'll meet again someday on the avenue,"
Tangled up in blue.
I had a job in the great north woods
Working as a cook for a spell
But I never did like it all that much
And one day the ax just fell.
So I drifted down to New Orleans
Where I happened to be employed
Workin' for a while on a fishin' boat
Right outside of Delacroix.
But all the while I was alone
The past was close behind,
I seen a lot of women
But she never escaped my mind, and I just grew
Tangled up in blue.
She was workin' in a topless place
And I stopped in for a beer,
I just kept lookin' at the side of her face
In the spotlight so clear.
And later on as the crowd thinned out
I's just about to do the same,
She was standing there in back of my chair
Said to me, "Don't I know your name?"
I muttered somethin' underneath my breath,
She studied the lines on my face.
I must admit I felt a little uneasy
When she bent down to tie the laces of my shoe,
Tangled up in blue.
She lit a burner on the stove and offered me a pipe
"I thought you'd never say hello," she said
"You look like the silent type."
Then she opened up a book of poems
And handed it to me
Written by an Italian poet
From the thirteenth century.
And every one of them words rang true
And glowed like burnin' coal
Pourin' off of every page
Like it was written in my soul from me to you,
Tangled up in blue.
I lived with them on Montague Street
In a basement down the stairs,
There was music in the cafes at night
And revolution in the air.
Then he started into dealing with slaves
And something inside of him died.
She had to sell everything she owned
And froze up inside.
And when finally the bottom fell out
I became withdrawn,
The only thing I knew how to do
Was to keep on keepin' on like a bird that flew,
Tangled up in blue.
So now I'm goin' back again,
I got to get to her somehow.
All the people we used to know
They're an illusion to me now.
Some are mathematicians
Some are carpenter's wives.
Don't know how it all got started,
I don't know what they're doin' with their lives.
But me, I'm still on the road
Headin' for another joint
We always did feel the same,
We just saw it from a different point of view,
Tangled up in blue.
Early one mornin' the sun was shinin',
I was layin' in bed
Wond'rin' if she'd changed at all
If her hair was still red.
Her folks they said our lives together
Sure was gonna be rough
They never did like Mama's homemade dress
Papa's bankbook wasn't big enough.
And I was standin' on the side of the road
Rain fallin' on my shoes
Heading out for the East Coast
Lord knows I've paid some dues gettin' through,
Tangled up in blue.
She was married when we first met
Soon to be divorced
I helped her out of a jam, I guess,
But I used a little too much force.
We drove that car as far as we could
Abandoned it out West
Split up on a dark sad night
Both agreeing it was best.
She turned around to look at me
As I was walkin' away
I heard her say over my shoulder,
"We'll meet again someday on the avenue,"
Tangled up in blue.
I had a job in the great north woods
Working as a cook for a spell
But I never did like it all that much
And one day the ax just fell.
So I drifted down to New Orleans
Where I happened to be employed
Workin' for a while on a fishin' boat
Right outside of Delacroix.
But all the while I was alone
The past was close behind,
I seen a lot of women
But she never escaped my mind, and I just grew
Tangled up in blue.
She was workin' in a topless place
And I stopped in for a beer,
I just kept lookin' at the side of her face
In the spotlight so clear.
And later on as the crowd thinned out
I's just about to do the same,
She was standing there in back of my chair
Said to me, "Don't I know your name?"
I muttered somethin' underneath my breath,
She studied the lines on my face.
I must admit I felt a little uneasy
When she bent down to tie the laces of my shoe,
Tangled up in blue.
She lit a burner on the stove and offered me a pipe
"I thought you'd never say hello," she said
"You look like the silent type."
Then she opened up a book of poems
And handed it to me
Written by an Italian poet
From the thirteenth century.
And every one of them words rang true
And glowed like burnin' coal
Pourin' off of every page
Like it was written in my soul from me to you,
Tangled up in blue.
I lived with them on Montague Street
In a basement down the stairs,
There was music in the cafes at night
And revolution in the air.
Then he started into dealing with slaves
And something inside of him died.
She had to sell everything she owned
And froze up inside.
And when finally the bottom fell out
I became withdrawn,
The only thing I knew how to do
Was to keep on keepin' on like a bird that flew,
Tangled up in blue.
So now I'm goin' back again,
I got to get to her somehow.
All the people we used to know
They're an illusion to me now.
Some are mathematicians
Some are carpenter's wives.
Don't know how it all got started,
I don't know what they're doin' with their lives.
But me, I'm still on the road
Headin' for another joint
We always did feel the same,
We just saw it from a different point of view,
Tangled up in blue.
dinsdag 11 maart 2008
Sinaasappelpittenhaatensmurfenliefde.
De titel zegt het al. Ik heb een ernstige SINAASAPPELPITTENHAAT! Ik haat dat zo erg, dan neem je lekker een onschuldige sinaasappel mee naar boven, zitten er in ik denk misschien wel 6 van de 11 stukjes sinaasappel zo'n irritante KUTpit. Stop je zo'n ding in je mond, moet je die pit weer uitspugen. Want als je daar op begint te kauwen, is het veel te ranzig. Terwijl die sinaasappel wél gewoon lekker is.
Kan er niet iemand ingehuurd worden voor supermarkten die die pitten eruit gaat halen? Er is toch zoveel werkloosheid? Wat is dan het probleem? Ja, okay, ik geef het toe, het word wel onhygiënisch. Al die handen die lekker zitten te wroeten in sinaasappels om de pitten eruit te halen. Overigens is de kans dan groot dat al het vloeibare spul (sinaasappelsap?) eruit gaat en de hele smaak weggaat. En dat moeten we natuurlijk niet hebben...
Nog iets dat ik niet snap. Waarom heet het bedrijf dat Sinas verkoopt geen Sinaas? Het is toch SINAASappel? Toch geen SINASappel? Er schijnt maar 4% sinaasappelsap in Sinas te zitten, valt die tweede A daarom weg? Of zitten er bepaalde rechten op het woord ''sinaasappelsap''? Fanta is dan trouwens tenminste nog origineel.
In de ochtend, na gedoucht te hebben, mij aangekleed te hebben en gegeten te hebben, heb ik meestal nog wat tijd over. In bijna alle gevallen ben ik om 07:47 zo´n beetje klaar en hoef ik alleen nog maar mijn tanden te poetsen. Dus wat doet Gideon dan? Dan gaat hij TV kijken. En eerst kwam er op SBS 6 rond die tijd altijd The Bold And The Beautiful, maar nu komen er weer de SMURFEN! En ik hou van de smurfen. En niet door al die domme AH-acties, maar het is gewoon vet. Ik vind vooral het intro-nummer vet, het is serieus een briljante melodie en coole teksten.
Samen met Grote Smurf, Smurfin, BabySmurf, BrilSmurf, LolSmurf, KlusSmurf, MopperSmurf, SmulSmurf en de rest van het dorp maak ik de leukste verhalen mee. Gelukkig is Gargamel in de meeste gevallen de enige tegenstander, anders waren er vast al heel wat smurfen gesmurft.
Eigenlijk zou iedereen als de smurfen moeten zijn, want eigenlijk zijn de smurfen perfect. Ze delen alles, zijn slim, altijd vrolijk, handig, sterk en altijd oprecht. Feitelijk is dat gewoon het beeld van de perfectie die haast geen mens haalt. Eigenlijk zou onze volledige regering uit smurfen moeten bestaan, dán zou er pas gerechtigheid komen.
Maarja, het kan helaas niet altijd feest zijn, hé?
Kan er niet iemand ingehuurd worden voor supermarkten die die pitten eruit gaat halen? Er is toch zoveel werkloosheid? Wat is dan het probleem? Ja, okay, ik geef het toe, het word wel onhygiënisch. Al die handen die lekker zitten te wroeten in sinaasappels om de pitten eruit te halen. Overigens is de kans dan groot dat al het vloeibare spul (sinaasappelsap?) eruit gaat en de hele smaak weggaat. En dat moeten we natuurlijk niet hebben...
Nog iets dat ik niet snap. Waarom heet het bedrijf dat Sinas verkoopt geen Sinaas? Het is toch SINAASappel? Toch geen SINASappel? Er schijnt maar 4% sinaasappelsap in Sinas te zitten, valt die tweede A daarom weg? Of zitten er bepaalde rechten op het woord ''sinaasappelsap''? Fanta is dan trouwens tenminste nog origineel.
In de ochtend, na gedoucht te hebben, mij aangekleed te hebben en gegeten te hebben, heb ik meestal nog wat tijd over. In bijna alle gevallen ben ik om 07:47 zo´n beetje klaar en hoef ik alleen nog maar mijn tanden te poetsen. Dus wat doet Gideon dan? Dan gaat hij TV kijken. En eerst kwam er op SBS 6 rond die tijd altijd The Bold And The Beautiful, maar nu komen er weer de SMURFEN! En ik hou van de smurfen. En niet door al die domme AH-acties, maar het is gewoon vet. Ik vind vooral het intro-nummer vet, het is serieus een briljante melodie en coole teksten.
Samen met Grote Smurf, Smurfin, BabySmurf, BrilSmurf, LolSmurf, KlusSmurf, MopperSmurf, SmulSmurf en de rest van het dorp maak ik de leukste verhalen mee. Gelukkig is Gargamel in de meeste gevallen de enige tegenstander, anders waren er vast al heel wat smurfen gesmurft.
Eigenlijk zou iedereen als de smurfen moeten zijn, want eigenlijk zijn de smurfen perfect. Ze delen alles, zijn slim, altijd vrolijk, handig, sterk en altijd oprecht. Feitelijk is dat gewoon het beeld van de perfectie die haast geen mens haalt. Eigenlijk zou onze volledige regering uit smurfen moeten bestaan, dán zou er pas gerechtigheid komen.
Maarja, het kan helaas niet altijd feest zijn, hé?
zondag 9 maart 2008
Me & My Room
Kijkend naar mijn muur met allerlei ''fratsen'' erop, zit ik op een redelijk normale zondagmiddag te bedenken waar ik in godsnaam over kan gaan schrijven. Nu ik zo in mijn kamer zit rond te kijken, is het eigenlijk best een rommel. En ik heb al niet zo'n grote kamer, aangezien ik de jongste hier in huis ben en dus geen kiesrecht had toen de kamers verveeld werden, dus het is best druk. Ja, ik leef in een drukke kamer. Als je binnenkomt loop je bijna meteen tegen de stoel op waar ik nu op zit en anders wel tegen mijn bed. Dan staat er voor de stoel een bureau, daarnaast een klerenkast en daar weer naast een tv die op de onderste etage van een groot, houten geval staat. Ondanks een paar wat grotere spullen is mijn kamer toch klein. En niet eens relatief klein, gewoon klein.
Ik zal eens even optypen wat ik allemaal zie, als ik hier zo levenloos in mijn kamer zit te zitten en een beetje om mij heen kijk...
- Een etui
-Een computer
-Een roze hoed
-Een bak met veel cd's
-Een coca-cola glas
-Een AXE-dinges
-Een toetsenbord
-Een muis
-Een spaarpot in de vorm van een Euro-teken
-Een paar boeken over muziek
-Een paar dvd's waaronder een DVD over verschillende optredens van Bob Dylan
-Een beeldje dat mij recht aankijkt, beter bekend als Aristoteles
-Een tube tandpasa
-Een SPA-waterflesje waar niks in zit
-Een paar schoolboeken
-Een basgitaar
-Een radio-cd speler
-Een klein beetje geld
-Een zakmes
-Een basversterer
-Een schoenendoos
-Een prullenbak
-Een schooltas
-Een muziekstandaard
-Een TV
-Een sombrero
-Een rij van zo'n 12 DBZ-poppetjes
-Een bed
-Een rolgordijn
-Een stemapparaatje
-Een basversterker
-Een paar PC en PS2 spellen
-Een paar kaartjes van concerten waar ik al heen geweest ben
-Een deur
-Een bijbel
-Een verwarming
-Een portomonnee
-Een andere stoel, waar allerlei kleren overheen zijn gegooid
-Een stofdoek
-Een oud toetsenbord
-Een heel groot.... iets, met megaveel Donald Duck's erin
-Een tandenborstel
-Een lamp
-Een MP3-speler
-Een mobiel
-Een paar sokken
-Een bassnoer
-Een paar opladers
-Een stopcontact
-Een paar bekers die ik bij voetbal en tennis in een grijs, ver donker verleden heb gewonnen
-Een brief van de politie
-Een hele muur vol Feyenoord-behang die nog afstamt uit de tijd dat ik serieus fan was
-Een paar laatjes waar van alles inzit
-Een basgitaar-standaard
-Een paar levenloze ogen die dit lezen
Nou, nu weet iedereen die dit leest wat er zo'n beetje in mijn mooie, kleine kamer staat.. Wat dat boeit? Nou, niet alles hoeft te boeien, anders zou Veuger bijvoorbeeld niet bestaan. Of mijn blog. Of... CLUELESS! Of... mijn kamer? Of... hardcore? Of...
stenen?
Ik zal eens even optypen wat ik allemaal zie, als ik hier zo levenloos in mijn kamer zit te zitten en een beetje om mij heen kijk...
- Een etui
-Een computer
-Een roze hoed
-Een bak met veel cd's
-Een coca-cola glas
-Een AXE-dinges
-Een toetsenbord
-Een muis
-Een spaarpot in de vorm van een Euro-teken
-Een paar boeken over muziek
-Een paar dvd's waaronder een DVD over verschillende optredens van Bob Dylan
-Een beeldje dat mij recht aankijkt, beter bekend als Aristoteles
-Een tube tandpasa
-Een SPA-waterflesje waar niks in zit
-Een paar schoolboeken
-Een basgitaar
-Een radio-cd speler
-Een klein beetje geld
-Een zakmes
-Een basversterer
-Een schoenendoos
-Een prullenbak
-Een schooltas
-Een muziekstandaard
-Een TV
-Een sombrero
-Een rij van zo'n 12 DBZ-poppetjes
-Een bed
-Een rolgordijn
-Een stemapparaatje
-Een basversterker
-Een paar PC en PS2 spellen
-Een paar kaartjes van concerten waar ik al heen geweest ben
-Een deur
-Een bijbel
-Een verwarming
-Een portomonnee
-Een andere stoel, waar allerlei kleren overheen zijn gegooid
-Een stofdoek
-Een oud toetsenbord
-Een heel groot.... iets, met megaveel Donald Duck's erin
-Een tandenborstel
-Een lamp
-Een MP3-speler
-Een mobiel
-Een paar sokken
-Een bassnoer
-Een paar opladers
-Een stopcontact
-Een paar bekers die ik bij voetbal en tennis in een grijs, ver donker verleden heb gewonnen
-Een brief van de politie
-Een hele muur vol Feyenoord-behang die nog afstamt uit de tijd dat ik serieus fan was
-Een paar laatjes waar van alles inzit
-Een basgitaar-standaard
-Een paar levenloze ogen die dit lezen
Nou, nu weet iedereen die dit leest wat er zo'n beetje in mijn mooie, kleine kamer staat.. Wat dat boeit? Nou, niet alles hoeft te boeien, anders zou Veuger bijvoorbeeld niet bestaan. Of mijn blog. Of... CLUELESS! Of... mijn kamer? Of... hardcore? Of...
stenen?
vrijdag 29 februari 2008
A L L E M A A L R E A G E R E N !
Ik ben niet gek. Tenminste... ik DENK dat ik niet gek ben. Maar iemand die gek is, denkt juist dat hij NIET gek is. Dus ben ik nu gek of niet? Zucht.. ik word er GEK van!
Een beetje gek is iedereen. Volledig gestoord zijn veel mensen, maar lang niet iedereen. Denk ik. Want wat is gek? Wat is de definitie van gek zijn nou weer? Moet je dan aan bepaalde eisen voldoen? Je zou kunnen zeggen, ''gek ben je, als je niet normaal bent''. Maar ja, wanneer ben je normaal? Ben je normaal als je zo als de rest bent? Maar hoe is de rest? Iedereen is toch uniek?
Nu doe ik eigenlijk hetzelfde als ze vroeger met God en het ontstaan van de aarde deden. In plaats van één grote vraag te houden, namelijk: ''Hoe is de aarde ontstaan?'', creeëren ze alleen maar méér problemen door te zeggen dat de aarde door God geschapen is. Maar goed, hoe is God dan ontstaan?
Ik dwaal af. Ik had het over gek zijn, en niet gek zijn en normaal zijn maar niet normaal zijn dus gek zijn. Gek onderwerp eigenlijk, als je er zo over nadenkt...
Maar... waarom heb ik als titel: ''A L L E M A A L R E A G E R E N !''? Omdat, jullie allemaal moeten reageren op de vraag of ík gek ben, en waarom. Dus bijvoorbeeld, ''JE BENT FUCKING GEK WANT JE HEBT GEEN BRUIN HAAR!''.
Ik vind zelf dat ik gek bent, want, ik denk altijd over van die dingen na die er eigenlijk helemaal niet toedoen... En dat vind ik raar! HA!
P.S. De wereld is klein, maar ik zou hem niet willen verven!
Een beetje gek is iedereen. Volledig gestoord zijn veel mensen, maar lang niet iedereen. Denk ik. Want wat is gek? Wat is de definitie van gek zijn nou weer? Moet je dan aan bepaalde eisen voldoen? Je zou kunnen zeggen, ''gek ben je, als je niet normaal bent''. Maar ja, wanneer ben je normaal? Ben je normaal als je zo als de rest bent? Maar hoe is de rest? Iedereen is toch uniek?
Nu doe ik eigenlijk hetzelfde als ze vroeger met God en het ontstaan van de aarde deden. In plaats van één grote vraag te houden, namelijk: ''Hoe is de aarde ontstaan?'', creeëren ze alleen maar méér problemen door te zeggen dat de aarde door God geschapen is. Maar goed, hoe is God dan ontstaan?
Ik dwaal af. Ik had het over gek zijn, en niet gek zijn en normaal zijn maar niet normaal zijn dus gek zijn. Gek onderwerp eigenlijk, als je er zo over nadenkt...
Maar... waarom heb ik als titel: ''A L L E M A A L R E A G E R E N !''? Omdat, jullie allemaal moeten reageren op de vraag of ík gek ben, en waarom. Dus bijvoorbeeld, ''JE BENT FUCKING GEK WANT JE HEBT GEEN BRUIN HAAR!''.
Ik vind zelf dat ik gek bent, want, ik denk altijd over van die dingen na die er eigenlijk helemaal niet toedoen... En dat vind ik raar! HA!
P.S. De wereld is klein, maar ik zou hem niet willen verven!
zondag 24 februari 2008
RAWR!
Een mix tussen avond en middag, 17:55. Ik weet nooit zo goed wat het nou eigenlijk is, noem je dat ''namiddag''? Klinkt zo verkeerd, vandaar dat ik het niet als iets standaards gebruik. In ieder geval, op zondag om 17:55 op 24 februari 2008 begint Gideon weer eens wat te schrijven. Na het dramatische gedicht van iets meer dan 3 weken geleden, is het weer tijd om iets vrolijks te schrijven. Aangezien dát goed uitkomt, stopt NIKS mij!
Afgelopen zaterdag, oftewel gisteren, was het weer eens tijd om gezellig naar Amsterdam te gaan, lekker op visite bij mijn tante Karen. En oom Rollan. En hond Bella.
In de trein begon het al raar, ik zat namelijk tegenover een zwarte homo (wat ik niet racistisch bedoel, hij was gewoon zwart en homoseksueel (t-shirt tekst: ''I AM GAY, DON'T YOU SEE'', en zo'n typische blik op zijn gezicht)), een kale, grote vrouw en een een kleine vrouw met een poedel op haar schoot. Ja, een poedel, een hond die te groot is om onder de categorie ''schoothondjes'' te vallen. En dat er dan ook nog een gozer met lang haar tussen zit, maakt de situatie natuurlijk niet veel normaalder. Haha.
Toen ik aankwam was het ook al raar, het was anders. Iets heeeeeel anders, iets raars, iets ongebruikelijks en daardoor bijna iets ongemákkelijks. Het was namelijk zo, dat zowel Karen als ik NIKS nodig hadden! Want het eerste wat gebeurt als je met MIJN tante in Amsterdam loopt, is wensen vervullen! Nu heb ik wel wensen, maar niet echt iets om nou echt daar te kopen. En tantelief ook niet. En da's raar, heel raar. Want dat is nooit zo en dus was het anders en raar. Maar dat maakt niet uit, want als alles altijd (twee uitersten) maar hetzelfde is, wordt de aarde natuurlijk wel een heel saaie plaats om te leven.
Dus, in plaats van met tassen vol nieuwe t-shirts, broeken, cd's en andere spullen bij het huis aan te komen, kwamen we met één t-shirt thuis. Wat natuurlijk wel een briljant t-shirt is, aangezien er ''TITANIC SWIMMING-TEAM'' op staat. Hehe.
Hoe dan ook, in de avond was het weer eens tijd voor een concert! Een concert van Sean Kingston. En eigenlijk was het weer anders, want normaal als er naar een concert gegaan wordt, is het ook zo dat we naar een concert gaan EN andere dingen doen. Maar nu was het zo, dat ik er heen ging en OOK NOG naar een concert ging. En da's natuurlijk wel luxe. Door al deze omstandigheden was het dus óók nog het geval dat wij beiden niet zoveel van Sean kenden. Het was dus één grote verrassing. Ik moet zeggen dat Karen wat opgewekter werd toen ze hoorde dat Sean Jamaicaan was, want daar kickt Karen een beetje op. Het was dus al snel goed.
In de Melkweg aangekomen was het ALWEER raar. Toen wij, ongeveer, 15 minuten binnen waren, kwamen ineens The Opposites en The Partysquad binnen. Althans, de helft van The Partysquad. Ik ken al die namen niet, dus vandaar dat ik ook niet weet wie er NIET was van The Partysquad. Maar ze kwamen gewoon binnen, niet op het podium, maar gewoon in de zaal. Ik dacht, en denk nog steeds, dat ze daar een clip aan het opnemen waren. The Opposites waren al snel weg, maar die gozer van The Partysquad stond een beetje stoer te doen voor een mega-camera. Ook was er één of andere drukke vrouw, die de hele tijd mensen aan het filmen waren zonder dat ze daar toestemming voor had, of in ieder geval toestemming voor VROEG. Maar wat ik hier nog even over kwijt wil was, dat die gast van The Partysquad best wel een sukkel is. Totaal onritmisch stond die daar een beetje stoer te doen en liep die een beetje met ze crew stoer te doen. Dat je denkt: ''niemand komt hier voor jou, zoek je eigen publiek''. Overigens liepenThe Opposites 1 cm naast mij, dat was ook wel raar. Want meestal als je toch betrekkelijk bekende mensen ziet, gaat er iets door je heen van, WAUW, wat doen DIEEEEEEE hier? Maar er was nu helemaal niks. Blijkt maar weer eens hoe onboeiend ze eigenlijk zijn. Want ach, het zijn ook maar mensen...
Sean Kingston zélf was sneller weer weg dan hij weg was. Na ik gok zo'n 6 á 7 nummers gezongen te hebben, vond hij het alweer genoeg. Moet je je eens bedenken dat hij dus na 20 minuten al zei: ''Before I go...''. Ook stond er een Mini-Sean er steeds een beetje door heen te schreeuwen. De twee achtergrondzangers waren heel goed, Sean al wat minder, maar die kleine verpestte de boel. Door gevoelige nummers heen zat hij de hele tijd te schreeuwen van: ''C'mon, put your hands up, C'MON!''. En da's stom.
Tijdens het concert kwam ook Yes-R nog even op. Volgens mij puur om de tijd te vullen, want er vielen een hoop stiltes. Toch was het wel leuk te zien hoe een Nederlandse rapper naast een Jamaicaanse een beetje stoer stond te doen, omdat ze geen woord van elkaar verstaan.
Maar toch, ondanks het concert te kort was en een of ander klein gastje er een beetje door heen zat te schreeuwen, was het toch de moeite waard om heen te gaan en hebben we zelfs wel genoten!
Zondag was het tijd om terug te gaan... Nadat we naar mijn oma waren gegaan! Altijd gezellig, want je oma moet je niet verwaarlozen, toch?
En nu is het alweer maandag... Wat gaat deze dag brengen? Volgens mij veel verveling, een beetje LEERWERK en voor de rest... Tsja, veel verveling, neem ik aan... Tenzij ik iets verzin...
Nee, die kans is te klein.
Afgelopen zaterdag, oftewel gisteren, was het weer eens tijd om gezellig naar Amsterdam te gaan, lekker op visite bij mijn tante Karen. En oom Rollan. En hond Bella.
In de trein begon het al raar, ik zat namelijk tegenover een zwarte homo (wat ik niet racistisch bedoel, hij was gewoon zwart en homoseksueel (t-shirt tekst: ''I AM GAY, DON'T YOU SEE'', en zo'n typische blik op zijn gezicht)), een kale, grote vrouw en een een kleine vrouw met een poedel op haar schoot. Ja, een poedel, een hond die te groot is om onder de categorie ''schoothondjes'' te vallen. En dat er dan ook nog een gozer met lang haar tussen zit, maakt de situatie natuurlijk niet veel normaalder. Haha.
Toen ik aankwam was het ook al raar, het was anders. Iets heeeeeel anders, iets raars, iets ongebruikelijks en daardoor bijna iets ongemákkelijks. Het was namelijk zo, dat zowel Karen als ik NIKS nodig hadden! Want het eerste wat gebeurt als je met MIJN tante in Amsterdam loopt, is wensen vervullen! Nu heb ik wel wensen, maar niet echt iets om nou echt daar te kopen. En tantelief ook niet. En da's raar, heel raar. Want dat is nooit zo en dus was het anders en raar. Maar dat maakt niet uit, want als alles altijd (twee uitersten) maar hetzelfde is, wordt de aarde natuurlijk wel een heel saaie plaats om te leven.
Dus, in plaats van met tassen vol nieuwe t-shirts, broeken, cd's en andere spullen bij het huis aan te komen, kwamen we met één t-shirt thuis. Wat natuurlijk wel een briljant t-shirt is, aangezien er ''TITANIC SWIMMING-TEAM'' op staat. Hehe.
Hoe dan ook, in de avond was het weer eens tijd voor een concert! Een concert van Sean Kingston. En eigenlijk was het weer anders, want normaal als er naar een concert gegaan wordt, is het ook zo dat we naar een concert gaan EN andere dingen doen. Maar nu was het zo, dat ik er heen ging en OOK NOG naar een concert ging. En da's natuurlijk wel luxe. Door al deze omstandigheden was het dus óók nog het geval dat wij beiden niet zoveel van Sean kenden. Het was dus één grote verrassing. Ik moet zeggen dat Karen wat opgewekter werd toen ze hoorde dat Sean Jamaicaan was, want daar kickt Karen een beetje op. Het was dus al snel goed.
In de Melkweg aangekomen was het ALWEER raar. Toen wij, ongeveer, 15 minuten binnen waren, kwamen ineens The Opposites en The Partysquad binnen. Althans, de helft van The Partysquad. Ik ken al die namen niet, dus vandaar dat ik ook niet weet wie er NIET was van The Partysquad. Maar ze kwamen gewoon binnen, niet op het podium, maar gewoon in de zaal. Ik dacht, en denk nog steeds, dat ze daar een clip aan het opnemen waren. The Opposites waren al snel weg, maar die gozer van The Partysquad stond een beetje stoer te doen voor een mega-camera. Ook was er één of andere drukke vrouw, die de hele tijd mensen aan het filmen waren zonder dat ze daar toestemming voor had, of in ieder geval toestemming voor VROEG. Maar wat ik hier nog even over kwijt wil was, dat die gast van The Partysquad best wel een sukkel is. Totaal onritmisch stond die daar een beetje stoer te doen en liep die een beetje met ze crew stoer te doen. Dat je denkt: ''niemand komt hier voor jou, zoek je eigen publiek''. Overigens liepenThe Opposites 1 cm naast mij, dat was ook wel raar. Want meestal als je toch betrekkelijk bekende mensen ziet, gaat er iets door je heen van, WAUW, wat doen DIEEEEEEE hier? Maar er was nu helemaal niks. Blijkt maar weer eens hoe onboeiend ze eigenlijk zijn. Want ach, het zijn ook maar mensen...
Sean Kingston zélf was sneller weer weg dan hij weg was. Na ik gok zo'n 6 á 7 nummers gezongen te hebben, vond hij het alweer genoeg. Moet je je eens bedenken dat hij dus na 20 minuten al zei: ''Before I go...''. Ook stond er een Mini-Sean er steeds een beetje door heen te schreeuwen. De twee achtergrondzangers waren heel goed, Sean al wat minder, maar die kleine verpestte de boel. Door gevoelige nummers heen zat hij de hele tijd te schreeuwen van: ''C'mon, put your hands up, C'MON!''. En da's stom.
Tijdens het concert kwam ook Yes-R nog even op. Volgens mij puur om de tijd te vullen, want er vielen een hoop stiltes. Toch was het wel leuk te zien hoe een Nederlandse rapper naast een Jamaicaanse een beetje stoer stond te doen, omdat ze geen woord van elkaar verstaan.
Maar toch, ondanks het concert te kort was en een of ander klein gastje er een beetje door heen zat te schreeuwen, was het toch de moeite waard om heen te gaan en hebben we zelfs wel genoten!
Zondag was het tijd om terug te gaan... Nadat we naar mijn oma waren gegaan! Altijd gezellig, want je oma moet je niet verwaarlozen, toch?
En nu is het alweer maandag... Wat gaat deze dag brengen? Volgens mij veel verveling, een beetje LEERWERK en voor de rest... Tsja, veel verveling, neem ik aan... Tenzij ik iets verzin...
Nee, die kans is te klein.
donderdag 31 januari 2008
...
Onze sporen zijn inmiddels onwisbaar
in de grond gekerfd, maar
op een dag worden zij vanzelf gewist
en verdwijnen zij, zomaar, in de mist
Op een dag, gaan er nieuwe deuren open
worden de oude wegen, zonder pardon, zomaar gesloten
zijn er nieuwe kansen, nieuwe prijzen
wonen de zwervers in paleizen
kunnen de baby's niet meer krijsen
en beginnen de minderwaardigen hun tol te eisen
Op een dag is alles anders,
anders dan het ooit en altijd is geweest
op een dag lopen de vogels, vliegen de reptielen
gaat al het afval, niet meer naar de simpele zielen
worden bergen niet meer beklommen
worden de slimmen, nu de dommen
komt er een nieuw ras, op deze aarde
hoeft een onzeker persoon
zich nooit meer te vermommen
Op een dag, is iedereen normaal
Op een dag, is er nog maar één taal
Op een dag, is er nog maar één land
Op een dag, loopt iederéén hand in hand
Op een dag, is iedereen rijk
Op een dag, is er nog maar één wijk
Op een dag, is er nooit meer een gevecht
Op een dag, respecteert de boer zijn knecht
Op een dag, zit er niemand meer in het ziekenhuis
Op een dag, heeft iedereen een thuis
Op een dag, is ieders leven compleet
Op een dag, is er nog maar één planeet
Op een dag, is er geen werkloosheid meer
Op een dag, concludeert iemand dit alweer
Op een dag, is de wereld zoals hij is
Op een dag, zijn veranderingen geschiedenis...
in de grond gekerfd, maar
op een dag worden zij vanzelf gewist
en verdwijnen zij, zomaar, in de mist
Op een dag, gaan er nieuwe deuren open
worden de oude wegen, zonder pardon, zomaar gesloten
zijn er nieuwe kansen, nieuwe prijzen
wonen de zwervers in paleizen
kunnen de baby's niet meer krijsen
en beginnen de minderwaardigen hun tol te eisen
Op een dag is alles anders,
anders dan het ooit en altijd is geweest
op een dag lopen de vogels, vliegen de reptielen
gaat al het afval, niet meer naar de simpele zielen
worden bergen niet meer beklommen
worden de slimmen, nu de dommen
komt er een nieuw ras, op deze aarde
hoeft een onzeker persoon
zich nooit meer te vermommen
Op een dag, is iedereen normaal
Op een dag, is er nog maar één taal
Op een dag, is er nog maar één land
Op een dag, loopt iederéén hand in hand
Op een dag, is iedereen rijk
Op een dag, is er nog maar één wijk
Op een dag, is er nooit meer een gevecht
Op een dag, respecteert de boer zijn knecht
Op een dag, zit er niemand meer in het ziekenhuis
Op een dag, heeft iedereen een thuis
Op een dag, is ieders leven compleet
Op een dag, is er nog maar één planeet
Op een dag, is er geen werkloosheid meer
Op een dag, concludeert iemand dit alweer
Op een dag, is de wereld zoals hij is
Op een dag, zijn veranderingen geschiedenis...
dinsdag 22 januari 2008
Het geval??????
In dit geval is het in geen geval zo, maar in het andere geval is het wel het geval. Wat is een ''geval''? Volgens het gratis woordenboek op internet is het:
ge·val (het; gevallen; gevalletje)
1 het voorvallen van iets bepaalds
2 toestand, omstandigheid waarin iem. of iets verkeert
3 niet geheel definieerbaar voorwerp
Wauw, wie zou dat toch schrijven? Ik zou me behoorlijk levenloos voelen als ik serieus een woordenboek zou gaan schrijven. Los van het feit dat mijn woordenschat waarschijnlijk niet eens groot genoeg is om een heel boek mee te vullen, zou het toch ook pure tijdverspilling zijn? Na een jaar heeft Nederland weer genoeg van de ene spelling en komt de volgende. Kan je alles weer opnieuw gaan schrijven. Ik vraag me ook weleens af hoeveel mensen er nou aan zo'n woordenboek meewerken. En hoe weet je of je een woord vergeten bent? Hoe lang doen ze er over? Worden de letters verdeeld, of schrijft iedereen ALLE woorden op die hij of zij kent en komen die er gewoon in te staan? En wie is van Dale eigenlijk?
Zucht, er is zo veel dat ik niet weet. Vroeger dacht ik altijd dat Davids de broer van Seedorf was en Madonna de vrouw van Maradonna. Zoals ze vaak zeggen ben je dan jong en onwetend, maar blijf je dat dan niet voor altijd? En is er wel een altijd? Wat gebeurt er als de zon ontploft? Begint iedereen dan weer opnieuw? Of zijn we soms al 3 keer overnieuw begonnen? Of veel meer? Of veel minder? Is er leven op andere planeten? Hoe zou het zijn om levend begraven te worden? Hoe lang duurt het dan voordat je werkelijk dood bent? Wat sta ik voor natuurkunde? Komen Bobby Brown en Whitney Houston ooit nog bij elkaar? Wie heeft de talen bedacht? Hoe onstaat dat? Wat betekent en/of is Bassetts Allsorts nou eigenlijk, los van de tekst op de ''snoeptrommel'' hiernaast waar nooit iets in zit? Is egocentrisch zijn goed? Moet je boos worden op mensen die je aardig vind of bang voor bent? Waarom zou je bang voor iemand zijn? Bestaat er een God? Wilt hij/zij/het/ dat je zijn zogenaamde naam met een hoofdletter schrijft? Is Jezus nou eigenlijk vrijgezel? Kan iemand die volgens miljoenen mensen dood is zoiezo wel vrijgezel en/of bezet zijn? Kan je überhaupt bezet EN vrijgezel zijn? Wanneer antwoordt iemand op al mijn vragen? ZIJN er eigenlijk wel antwoorden op? Hoe ziet mijn toekomst eruit? Ziet mijn toekomst er wel ''uit''? Waarom probeert de vrouw van Nickelodeon het spannend te brengen als ze zegt dat er herhalingen van ''Het Huis Anubis'' op tv komen? Wat is er spannend aan tv? Waarom kijk ik al een week achter elkaar een programma in de ochtend op RTL 7 waarvan ik de naam niet eens weet, dat ik vreselijk nep geacteerd vind? Waarom heeft iedereen altijd zo veel problemen? Waarom schrijf ik een blog...?
ge·val (het; gevallen; gevalletje)
1 het voorvallen van iets bepaalds
2 toestand, omstandigheid waarin iem. of iets verkeert
3 niet geheel definieerbaar voorwerp
Wauw, wie zou dat toch schrijven? Ik zou me behoorlijk levenloos voelen als ik serieus een woordenboek zou gaan schrijven. Los van het feit dat mijn woordenschat waarschijnlijk niet eens groot genoeg is om een heel boek mee te vullen, zou het toch ook pure tijdverspilling zijn? Na een jaar heeft Nederland weer genoeg van de ene spelling en komt de volgende. Kan je alles weer opnieuw gaan schrijven. Ik vraag me ook weleens af hoeveel mensen er nou aan zo'n woordenboek meewerken. En hoe weet je of je een woord vergeten bent? Hoe lang doen ze er over? Worden de letters verdeeld, of schrijft iedereen ALLE woorden op die hij of zij kent en komen die er gewoon in te staan? En wie is van Dale eigenlijk?
Zucht, er is zo veel dat ik niet weet. Vroeger dacht ik altijd dat Davids de broer van Seedorf was en Madonna de vrouw van Maradonna. Zoals ze vaak zeggen ben je dan jong en onwetend, maar blijf je dat dan niet voor altijd? En is er wel een altijd? Wat gebeurt er als de zon ontploft? Begint iedereen dan weer opnieuw? Of zijn we soms al 3 keer overnieuw begonnen? Of veel meer? Of veel minder? Is er leven op andere planeten? Hoe zou het zijn om levend begraven te worden? Hoe lang duurt het dan voordat je werkelijk dood bent? Wat sta ik voor natuurkunde? Komen Bobby Brown en Whitney Houston ooit nog bij elkaar? Wie heeft de talen bedacht? Hoe onstaat dat? Wat betekent en/of is Bassetts Allsorts nou eigenlijk, los van de tekst op de ''snoeptrommel'' hiernaast waar nooit iets in zit? Is egocentrisch zijn goed? Moet je boos worden op mensen die je aardig vind of bang voor bent? Waarom zou je bang voor iemand zijn? Bestaat er een God? Wilt hij/zij/het/ dat je zijn zogenaamde naam met een hoofdletter schrijft? Is Jezus nou eigenlijk vrijgezel? Kan iemand die volgens miljoenen mensen dood is zoiezo wel vrijgezel en/of bezet zijn? Kan je überhaupt bezet EN vrijgezel zijn? Wanneer antwoordt iemand op al mijn vragen? ZIJN er eigenlijk wel antwoorden op? Hoe ziet mijn toekomst eruit? Ziet mijn toekomst er wel ''uit''? Waarom probeert de vrouw van Nickelodeon het spannend te brengen als ze zegt dat er herhalingen van ''Het Huis Anubis'' op tv komen? Wat is er spannend aan tv? Waarom kijk ik al een week achter elkaar een programma in de ochtend op RTL 7 waarvan ik de naam niet eens weet, dat ik vreselijk nep geacteerd vind? Waarom heeft iedereen altijd zo veel problemen? Waarom schrijf ik een blog...?
vrijdag 18 januari 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)
