Soms word je wakker met zo'n gevoel van, was ik maar nooit wakker geworden of, was ik maar nooit geboren of, sliep ik nog maar. Sliep ik ál maar. Sliep ik maar aan één stuk door, leefde ik maar in mijn droom, waar alles kan, waar alles gebeurt waar van je wilt dat het gebeurt en alles gaat zoals je wilt dat het gaat. Nooit twijfelen over iets, nooit angst hebben, nooit geconfronteerd worden met allerlei gebeurtenissen waarvan je de hele clue niet snapt en nooit, noooooit, je kut voelen, je minder voelen, of elk ander synoniem voor je gewoon niet goed voelen.
Droomde ik maar dat alles een sprookje was, dat alles kan, dat er van alles gebeurt dat je, dingen ziet waarvan je nooit ook maar over had durven... dromen. Was alles maar een sprookje, was alles maar zoals het niet is, was alles maar zo goed, zo vredig, zo vredelievend.
Was mijn droom maar werkelijkheid, was mijn sprookje maar geen droom maar de realiteit, was mijn droom maar realiteit, was mijn droom maar haalbaar, was alles maar zoals mijn droom.
Misschien is het leven maar een droom, waar je op een dag uit ontwaakt, en doorgaat in écht een harde wereld. Het valt allemaal wel mee. Maar het leven is geen droom, mijn droom is niet levend, en levend is dromen niet. Sommige mensen zeggen dat dromen bedrog zijn. Ik zeg dat dromen slechts een realistische weerspiegeling van de werkelijkheid zijn, dat dromen, al dat dromen, dromen is zo goed, je droomt altijd, dagdroomt, of droomt als je slaapt.
Was alles maar zoals mijn droomwereld...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten