Gezakt voor zijn veterstrikdiploma.

Is het niet het gevoel wat je wilt uiten in plaats van je sociale inzicht? Ik zag je niet, door de kleur van het licht en de weerspiegeling van het raam. Ik zou je graag willen slaan maar ik heb mijn veterstrikdiploma dus ik voel me wat opgejaagd door mijn rare en aparte gebruik van komma's dat ik ze nu helemaal niet meer zet. Het is maar hoe je het bekijkt, wat je belangrijk vindt en voor wat je kiest. Liever een goede buur dan een verre vriend, als je het op die manier ziet. Maar het zien van iets anders, wat niet meer moeite kost dan het omdraaien van je hoofd en het concentreren van je ogen, is misschien wel veel fijner. Als je iets zou moeten vinden maar het niet vindt, dan móet je het maar vinden. Je bevindt je in het nauw maar je bent ergens anders, ergens boven ons allen. Een zwakke trots die je boven houdt en je niet laat gaan.

Schud het van je af, daar ben je toch immers zo goed in?
Schud het van je af, daar ben je toch immers zo goed in?
Schud het van je af, daar ben je toch immers zo goed in?

Een psychologische instabiliteit dat in verband staat met entheogeen. Het is niet mogelijk te zijn wie je niet bent, maar jij gaat verder dan mogelijk. Met een onschuldige blik en een aura vol ongeloof, maak je steeds weer dezelfde fout. De kern van je afspeellijst is, uitgezonderd van enkele zeer uitzonderlijke uitzonderingen, elke dag totaal anders. Het is geen wonder dat jij je wilt vermaken.

Maar jij kon toch zo goed feestjes geven? Dóe daar dan wat mee.

Je manier van handelen, je manier van doen, je manier van het niet weten wie je bent en het ook niet weten wie anderen zijn. Misschien is de wil van iemand wel een verslaving. Laat jouw eigen wil wet zijn, als je die nog hebt, bent kwijtgeraakt of simpelweg hebt losgelaten. Voor altijd jong, voor altijd dom. Wijsheid komt met het ouder worden vanzelf wel, zul je wel aangenomen hebben van jezelf. Volgens jezelf word je dan waarschijnlijk ook nooit oud, althans, niet ouder dan je denkt.

Oh en lopen deed zo'n pijn, de sfeer was zo misselijkmakend, het wachten duurde zo lang, de communicatie liep zo volkomen contactgestoord, de omgeving was zo gewelddadig, de situatie was zo vervelend, het niveau van het sociale inzicht was zo laag, alles ging zo traag en wat krijg je het toch koud door de kou.

Drie keer scheepsrecht, maar ik ben al bij de 3 geweest. Terwijl ik net gister de 17 heb gehaald. Maar daar doen we het niet meer aan, he? Wat een humor, wat een gelach, toch?


Ik ben uitgelachen.

Gefragmentaliseerd

Ik weet niet waar ik ben of wat ik doe of wie ik ben. Alles is mij zojuist ontschoten toen ik stiekempjes aan het gluren was op een geheime plek. Je gaf me de sleutel maar het is nog steeds illegaal, om er en heen te gaan. Daarom heb ik liever niet dat je het weet, maar kan ik mijn misery niet met je delen en lijdt ik in mijn eentje in het donker en verdrink ik in mijn gedachtes.

Ik voel me, gefragmentaliseerd...

Waarom zou ik het willen weten, wat is de meerwaarde ervan, wat is het nut, het is alleen maar kut, hoewel... Het is misschien heel fijn, maar je zorgen maken blijf je doen dat hou je toch niet tegen. Dus de vraag is nu of het fijner is om alles te weten en je vanuit daar zorgen te maken of om gebreken in je kennis te hebben en je van dáár uit zorgen te maken? Misschien is het gewoon nieuwsgierigheid.

Misschien bestaat jij niet..