De witheid des onheils.

Ik zou nu aan het lezen moeten zijn, maar in plaats daarvan, besluit ik eens ironisch te doen en eens een stukje te schrijven. En daar heb ik beslist een verdomd goede reden toe. Want ik haat sneeuw, en daar wil ik eens wat negatieve woorden aan koppelen. Ik háát sneeuw, het is koud, nat, wit, en stoere jongeren gaan er mee naar je hoofd gooien. Lachend. En dan ga je proberen te fietsen, en dan is er geen doorkomen aan. Je moet de hele tijd afstappen en bent al drie keer bijna uitgegleden, dus besluit je maar te gaan lopen. En dan gá je lopen, en dan bereik je nog maar driekwart van je optimale, en gemiddelde looptempo, doordat je voeten nat worden en bevriezen, en omdat de weg zelfs lopend onbegaanbaar is. En dan kom je na een paar lange wandelingen eindelijk weer thuis, doorweekt, nat, koud en geïrriteerd, en dan ben je eventjes thuis, waarna je weer naar buiten moet. En dan zijn je schoenen nog steeds nat, waardoor je niks in je opwarmperiode binnenshuis hebt gehad. En dan gaat iedereen doodleuk in z'n msnnaam zetten, 'Let It Snow!', alsof we meer willen, of 'SNOWWWWWWW!', alsof ik nog niet doorhad dat heel Nederland in een wit teringlandschap is omgetoverd, van de ene op de andere dag. Waarom doen mensen dat, wat prikkelt hen er toch toe om vrolijk iedereen duidelijk te maken dat het sneeuwt en dat ze dat fijn vinden.

De mensheid gaat achteruit, al is het te betwijfelen of de mensheid nog niet tegen een muur is gebotst.

Macht der gewoonte.

Als de wereld zich tegen je keert. Áls de wereld zich tegen je keert. Bang om een fout te maken, iets verkeerds te zeggen, iets verkeerds te doen. Iets verkeerds, verkeerd te doen. Het voelt als een normale dag, vervolgens wordt het wordt deze gedachte ontkracht. Tegenwoordig ís dat een normale dag. Aanwezig zijn de uitzonderingen, maar van de verkeerde kant, hoewel omgedraaid niet veel zou uitmaken. Voor jou, voor mij, voor jou.

Ik hoop op het opsommingsteken.

Stilte.

Kwade geesten, boze mensen, ik snap wel dat ze 'koken', ik deel hun woede en nimmer zal ik meer ook maar één woord spreken als mijn verstand zegt te zwijgen. Bedrog, verlies, wantrouwen, pijn. Geobsedeerd en desondanks getraumatiseerd, als alles wat je ooit opgebouwd hebt uiteen valt en niet uit zichzelf weer opgebouwd wordt. Tippen aan, rekening houden met, twee kanten, misschien harteloos, maar rechtvaardig. Wat is belangrijker, jij of ik, ik of jij, wanneer wordt het eens 'wij' of 'allebei'. Een nooit nagekomen compromis, een deal, een afspraak, het waren troostwoorden, doekjes voor het bloeden, je zet iets ergens op, in je achterhoofd wetende dat het er toch weer afvalt, terwijl je het zelf kan tegenhouden en dat soms ook doet, maar niet vaak genoeg. Een week is drie weken, een jaar is geen 3 jaar.

Rode armen, huilende gezichten, vertrekkende zielen, diepgaande emoties, afgaande telefoons, verkeerde woordkeuze, gevoelloze gevoelens, onverstandige beslissingen, chagrijnige irritaties, oneindige ruzies, onafgekeken films, onopgemaakt bed, stoffige instrumenten, hatelijke blikken, stille tochten, stille ruzies, stille emoties, stille irritaties, stille woordkeuze, stille beslissingen, stille bedden, stille instrumenten, stille blikken, stille conversaties, stilte.

Het geluid van stilte is te voelen.

Een stofe klop.

De inmiddels in zichzelf gekeerde
Naar het 'geluk' bekeerde
Vriend van het verkeerde
Die alles tolereerde
Die nooit protesteerde
Tegen dat wat hij vereerde
En beweerde

Wachtend op traktatie
Lachend uit frustratie
Verslechtert de relatie
Acht zich ongeschikt voor sollicitatie
Negeert elke manifestatie
Wekt enige irritatie
Tot aan de geforceerde gratie

Spelend met gedachten
Laat jou niks verwachten
Als vriend laat je het veráchten
En uit je geen klachten, over die
Overdosis rook in zijn binnenste grachten
En nog steeds is hij smachtende
En wachtende
Op het enige verzachtende


En nog steeds is hij verdwaald...

De 12 maanden.

Op sommige dagen, zit je rustig in je kamer, je uit verveling te vermaken, niet wetend waarom je niet gewoon gaat slapen. Nachtrust is belangrijk, so they say. Maar goed, als je overal naar gaat luisteren wat men tegenwoordig allemaal beweert, raak je volkomen ontspoord.

Bij jou is het alleen niet tijdelijk, maar permanent, en dat is het altijd al geweest.

Rode pennen, een relatie van een jaar, opstijgende rook, uiteengespatte herseninhoud. 0:07, ironie. 22-9 = 13, dat ik die pas zo kort doorheb. De boodschap achter het geheim, de verzonken toestanden in één. Soms gaat het te snel.

Sorry daarvoor, ik bedoel het niet zo. Liefde uit het onderwerp halen is helaas moeilijker dan ik had gedacht. Het spijt me daarvoor, het liefst zou ik je genezen en terug in de tijd laten gaan en alles wissen en opnieuw laten beginnen, uiteraard met het zelfde doeleinde wat tot nu toe bij de trofeeën behoort.

Zal ik ooit in staat zijn iets duidelijk te maken?

Jij, van deze kant. De enige kant...

Als je net zo bent als ik, ben je niet zo als jezelf. Maar je bent zo ver, de verbinding is zo slecht en afspraken zijn geen afspraken meer. Ik mis je, waar ben je nou, waarom zit je niet naast me, of tegenover me. Waarom zie ik je niet, niet meer dan op een foto. We waren altijd zo blij, vrolijk, druk.

Maar ik ben je niet vergeten, ik weet nog precies hoe je eruit ziet, hoe je ruikt, hoe je stem klinkt, hoe je rookt, hoe je denkt, hoe je lacht... Het is wel al weer lang geleden dat ik dat allemaal ervaren heb, en de tijd helpt ook niet erg mee. Het gaat te langzaam, het had al voorbij moeten zijn, maar op de één of andere bizarre reden gaat de tijd maar niet voorbij.

'Time flies when you're having fun, time passes by slowly when you're not having the fun you should have.''

Oh, Lonesome Me.

In de war, door de war, whatever. Er ontbreekt nu al iets, en ons afscheid was niet meer dan een uur geleden. Het valt zwaarder dan ik had verwacht, ik voel een leegte die zij ook voelt, ik voel het leed wat zij doorstaat, plus het mijne. Het was zo lief, zo gevoelig, zo geweldig. Tot nu. Tot je weer alleen achter je computer zit en drie weken gescheiden bent van iets wat je elke dag nodig hebt, alsof je 3 weken geen medicijnen inneemt, alsof je arm tijdelijk wordt verwijderd, alsof je je ogen niet meer open krijgt, of juist niet meer dicht...

Velen snappen het niet, kennen het gevoel niet, een soort totale verbondenheid, iets wat er altijd al was, en nu tot zijn recht is gekomen. Het gaat veel te lang duren, onnodig lang, pijnlijk lang. De laatste 3 dagen was zij mijn huisgenoot, en nu is ze ergens op een, voor mij, onbereikbare plek. Het enige contact is dat van het smsen, heel af en toe op internet, en een beetje aan de telefoon.

Horen of alles goed gaat, wat heb je daar aan, er kan alsnog altijd iets fout gaan, je bent er niet, je kan er niet komen. En je mist alles, haar glimlach, haar uiterlijk, haar manier van doen, het lichaamscontact, haar innerlijk, zelfs de ruzies en al het andere kutte.

En dag 1 is nog niet eens ingegaan...

De dode ziel.

Alles wat ik zeg kan tegen je gebruikt worden, als een daverende trein die door de mist met een supersnelheid op je af komt rijden. Of rolt een trein?

Een man, die nieuwsgierig naar een straatmuzikant staat te koekeloeren. Na een tijdje besluit hij toch maar een, enigszins bescheiden, fooi te geven, en door te lopen.


Ik was laatst op weg naar de stad, ik zag het een en ander gebeuren en maakte mijn tweewieler duidelijk dat hij moest afremmen, en dat een noodlanding nergens voor nodig was. Ik keek naar het gebeuren, ik observeerde het puntje voor puntje en noteerde het een en ander in mijn geheugen. Ik zag een man op rolschaatsen. Hij reed over de weg. Door rood. Zonder licht. Met een een aangestoken joint in zijn hand. En om het nog mooier te maken, toen hij werd aangehouden had hij geen ID bij zich. Jammer dat hij niet ook wildplastte.


Een dikke man, een dunne vrouw, een kind zonder gewicht en een tak die van de boom af viel. Ik groette, kuste, sloeg, stak, schoot, at en rende. Toen ik rende leek het even alsof al het mooie van de aardbodem werd afgezogen, er kwam een gevoel van wanhoop en verdriet in me op. Ik had niet het recht om te moorden, ik had niet de kracht om na te denken, medelijden te hebben, menselijke trekjes te vertonen, te rusten. Ik had immers al iemand laten rusten.

Mijn heilige accessoires.

De wandaad.

Erger dan vreselijk, rampzaliger dan verschrikkelijk, zorgwekkender dan stress. Waarom, waarom dit. Waarom zij, waarom ik, waarom hij, waarom alles. Slapeloze dagen, slapeloze nachten, stress vindt zijn plek niet in rust. Laat het zijn, laat het zijn zoals we willen dat het is. Laat het geen teleurstelling zijn, hou vol. Er zal een oplossing zijn, als er maar goed gezocht wordt. Hoop, hoop genoeg, geef de hoop niet op, hoop is alles wat we kunnen hebben, alles wat mogelijk is.

Ik wil je irriteren, je martelen, je neersteken, je doodschieten, je doodrijden, je kwellen, je wurgen, je verminken, een blijvend letsel veroorzaken, je hetzelfde leed laten doorstaan, je vermoorden. Een langzame, pijnlijke dood tot je smeekt het te laten stoppen, maar je weet dat het te laat is. De tunnel die je ziet moet vol bloed en pijn zijn, trauma's in het hiernamaals.

Spijt zal geen excuus zijn.

Vrijwillig afhankelijk.

We draaien alles om we zijn zo, creatief, we zijn zo, bezig met wat we niet kunnen maar willen, we zijn zo in alles wat kleur heeft en vrolijk is. We praten uren achter elkaar, verroeren geen vin, blijven op dezelfde plek waar het goed is en waar alles beter wordt.

We zijn wanhopig. Afhankelijk. We zijn, vrijwillig afhankelijk. We zijn allemaal wanhopig en afhankelijk, maar dat is misschien wel wat we willen. Misschien geeft mij geen zekerheid, maar ik weet het stiekem wel zeker. Stiekem weet ik, dat we allemaal, allemaal, allemaal, wij allen, wij allemaal, vrijwillig afhankelijk zijn.

Ik ben moe, word moe, was moe, zal moe zijn, was moe geworden, ben moe geworden, zal moe worden, ben moe geweest, ik zou moe worden, ik zal moe worden, ik zal moe zijn. Ik zal uitgeput zijn, ik zal geen puf meer hebben voor niks, puf zal voor mij schaars zijn, puf zal mij nog meer uitputten. Uitgeput ben ik.

Het is over, het is voorbij, het is niet meer wat het was en dat zal het ook nooit meer worden voordat het het geweest is, als dat kan, als dat mogelijk is, als dat is wat het is. Niks is wat het is, anders zou 't het niet zijn, of juist wel.

Kijk me aan, lach naar me, leef vredig, bevredig levendig, nee, doe wat je wilt en doe het met mij. Kijk niet om naar 'eerst', kijk terug naar 'nu', kijk vooruit naar 'toen', lach, wees blij. Gelukkig, wat je wilt. Wat je niet wilt moet je ook niet willen, wat je niet doet moet je ook niet doen of willen doen. De rust, de pauze, het ontsnappen van datgeen waar je van wílde ontsnappen, is niet meer mogelijk. Mogelijkheden zijn niet meer van toepassing, niet meer mogelijk, niet meer vanzelfsprekend, niet meer gebruikelijk in de normale manier van omgang op kleine schaal.

Ik zou een grotere schaal moeten kopen...

Een gemiste kans.

Kansloos, gansloos, niet meer dan een grammetje. Gewoonte, beschadigd, wederopbouw, wederhelft. Een man is niet wie hij is als hij niet kan zijn wie hij wílt zijn, wie hij wilt zijn kan hij nooit worden als hij niet is wie hij is, of schijnt te zijn. Wat blijkt is dat iedereen altijd maar dingen zegt die ze niet menen, te erg menen om het niet te durfen menen en dus kortom liegen. Liegen, liegen, ik haat liegen, maar iedereen liegt. Als ik nog nooit had gelogen zou iedereen denken dat ik autistisch zou zijn en zou ik waarschijnlijk ergens in een of ander gesticht zitten voor eerlijke mensen, alsof het een ziekte is. Ik denk dat er in de wereld meer leugens dan waarheden te vinden zijn, sommige waarheden zijn zelfs leugens. En sommige leugens worden waarheden, jawel...

De vallei van de eeuwige gekte.

Te druk, te moe, teveel verschillende soorten slaaptekorten. Ontbijtkoek met boter, een groot warm bed. Een zon die opkomt, een lege week, een soort van trek. Honger, trek hebben mensen in Afrika. 'Afrika, de bron van armheid?' Waarom altijd maar Afrika, die goede jongen bedoelt het ook altijd alleen maar goed. Waarom zo weinig aandacht, waarom zo veel kleren.

Een droge douche, een gesmolten kraan, een beginnend einde, een eindend begin, bedorven limonade, overleden sterren, een fles Bordeaux uit 2006. 'Grand Vin de Bordeaux', in het kleinste glas wat ik niet eens heb. Misplaatste ironie, doorgedraaide beginnende verslavenden.

Een kleine moeite, doorgaan met wat je uitzuigt en achter laat in de vallei van de eeuwige gekte..

De waarde van een ruzie.

De hele tijd, de hele nacht
Dezelfde plek, dezelfde dag
Geen zon, geen maan
Geen lach, geen traan
Gevoel, van binnen
Gevoel, van buiten
Gevoel wat men niet durft te uiten

Het indienen van een motie
Het inhouden van een emotie
Het maken van een gebaar
Het voelen van een snaar
Geluid, van muziek
Geluid, van gepraat
Geluid van woorden die men niet verstaat

Zonde, van die mooie tijd
Goed, van dat mooie beleid
Lonend, voor die vervelende strijd

Tot altijd.

Niet alles is voor altijd. Ik denk dat veel 'tot altijd' is, simpelweg eerder dan naar verwachting. Achtergrondmuziek streelt mijn trommelvliezen, de computer had er even genoeg van, ik zal er nooit handig mee zijn. Mijn zenuwstelsel slaat op hol terwijl ik, stress. Dorstig en lui, hongerig en ongewoontjes op mijn stoel zit, in mijn zondagavondoutfit. Een hartje uit gescheurde stukjes bierfilter, vier mensen, een tafel en wat liefde. Misschien wel misplaatste liefde, een op hol slaande ademhaling. 4 mei, 7 maanden. Over de helft maar over de grens. Meneer Ga Sip is tevreden, en het leven gaat door.

Gezakt voor zijn veterstrikdiploma.

Is het niet het gevoel wat je wilt uiten in plaats van je sociale inzicht? Ik zag je niet, door de kleur van het licht en de weerspiegeling van het raam. Ik zou je graag willen slaan maar ik heb mijn veterstrikdiploma dus ik voel me wat opgejaagd door mijn rare en aparte gebruik van komma's dat ik ze nu helemaal niet meer zet. Het is maar hoe je het bekijkt, wat je belangrijk vindt en voor wat je kiest. Liever een goede buur dan een verre vriend, als je het op die manier ziet. Maar het zien van iets anders, wat niet meer moeite kost dan het omdraaien van je hoofd en het concentreren van je ogen, is misschien wel veel fijner. Als je iets zou moeten vinden maar het niet vindt, dan móet je het maar vinden. Je bevindt je in het nauw maar je bent ergens anders, ergens boven ons allen. Een zwakke trots die je boven houdt en je niet laat gaan.

Schud het van je af, daar ben je toch immers zo goed in?
Schud het van je af, daar ben je toch immers zo goed in?
Schud het van je af, daar ben je toch immers zo goed in?

Een psychologische instabiliteit dat in verband staat met entheogeen. Het is niet mogelijk te zijn wie je niet bent, maar jij gaat verder dan mogelijk. Met een onschuldige blik en een aura vol ongeloof, maak je steeds weer dezelfde fout. De kern van je afspeellijst is, uitgezonderd van enkele zeer uitzonderlijke uitzonderingen, elke dag totaal anders. Het is geen wonder dat jij je wilt vermaken.

Maar jij kon toch zo goed feestjes geven? Dóe daar dan wat mee.

Je manier van handelen, je manier van doen, je manier van het niet weten wie je bent en het ook niet weten wie anderen zijn. Misschien is de wil van iemand wel een verslaving. Laat jouw eigen wil wet zijn, als je die nog hebt, bent kwijtgeraakt of simpelweg hebt losgelaten. Voor altijd jong, voor altijd dom. Wijsheid komt met het ouder worden vanzelf wel, zul je wel aangenomen hebben van jezelf. Volgens jezelf word je dan waarschijnlijk ook nooit oud, althans, niet ouder dan je denkt.

Oh en lopen deed zo'n pijn, de sfeer was zo misselijkmakend, het wachten duurde zo lang, de communicatie liep zo volkomen contactgestoord, de omgeving was zo gewelddadig, de situatie was zo vervelend, het niveau van het sociale inzicht was zo laag, alles ging zo traag en wat krijg je het toch koud door de kou.

Drie keer scheepsrecht, maar ik ben al bij de 3 geweest. Terwijl ik net gister de 17 heb gehaald. Maar daar doen we het niet meer aan, he? Wat een humor, wat een gelach, toch?


Ik ben uitgelachen.

Gefragmentaliseerd

Ik weet niet waar ik ben of wat ik doe of wie ik ben. Alles is mij zojuist ontschoten toen ik stiekempjes aan het gluren was op een geheime plek. Je gaf me de sleutel maar het is nog steeds illegaal, om er en heen te gaan. Daarom heb ik liever niet dat je het weet, maar kan ik mijn misery niet met je delen en lijdt ik in mijn eentje in het donker en verdrink ik in mijn gedachtes.

Ik voel me, gefragmentaliseerd...

Waarom zou ik het willen weten, wat is de meerwaarde ervan, wat is het nut, het is alleen maar kut, hoewel... Het is misschien heel fijn, maar je zorgen maken blijf je doen dat hou je toch niet tegen. Dus de vraag is nu of het fijner is om alles te weten en je vanuit daar zorgen te maken of om gebreken in je kennis te hebben en je van dáár uit zorgen te maken? Misschien is het gewoon nieuwsgierigheid.

Misschien bestaat jij niet..

Schuurwater.

Juist. De ene dag lijkt alles altijd zo op elkaar, de andere dag is alles zo anders. Muziek wordt vermoord op de tv. Niks gaat de wereld veranderen. Punt is, komma's zijn koewler.

Het zoeken naar de regenboog, de eindeloze zoektocht naar het bekende maar onvindbare. Schrijf er een Frans gedicht over en je hebt je punt gemaakt. Schreeuw het uit op Midvliet. Schrijf er een stuk over in de krant. De krant. De krant. Doe dingen die iedereen zou doen als je niet meer weet wat je moet doen. Doe eens normaal, altijd zoeken naar de definitie van normaal, altijd normaliseren naar aanleiding van een opmerking van een abnormaal figuur.

Corrupte leraren wat betreft, het eten. De tijd verstrijkt naar mate wij inzakken. Stiekem inzakken. Gedwongen stout zijn.

Gedwongen door je geweten.