Liefdesvoedsel.

Ik bakte broodjes, niet wetend of de manier waarop ik ze bakte goed was en of het zo hoorde en of iedereen het zo deed MAAR, daar kwám ik nog wel áchter. Het was midden in de nacht en ze, viel bijna in slaap, terwijl ik broodjes voor haar bakte. Ze hield voor mijn gevoel niet heel erg van broodjes, misschien gewoon niet te vaak. Ik bakte broodjes maar, de broodjes gingen niet goed in de oven, ik wist het niet. Ik wilde er nog voor zorgen dat zíj de broodjes zou bakken maar, het zijt zo, ik was de aangewezen persoon om de broodjes te bakken en er voor te zorgen dat alles lekker smaakt en iedereen het naar zijn zin heeft en tevreden is. Het was tenslotte liefdesvoedsel, en dat moet je niet verwaarlozen. Ik zag haar genieten, of lijden, ik zag het verschil niet. Ze kreeg het warm van de broodjes, en ik ook. Wie niet, zou je bijna kunnen zeggen. Laat was het, en de broodjes werden gebakt, in een tempo waarvan ik niet wist of het te snel of te langzaam ging maar, mijn (toch niet bescheiden) ervarenheid zorgde er voor dat het allemaal goed kwám. Ze lachte, ik lachte, we lachten. Het was, lichtelijk eigenaardig, de manier waarop wij moesten lachen en plezier hadden en vooral, waarom. Waarom wij moesten lachen begrepen we niet. Nooit eerder hadden we zo moeten lachen tijdens het broodjes bakken. Geen van ons beiden. Dat leverde een unieke, maar misschien ook wel irritante situatie op die, zo raar was, dat we er allebei niet veel meer van begrepen.

Enkele minuten passeerden ik heb ze, niet geteld, maar het waren er maar dan 4 en minder dan 13. Dat staat vast. Mijn broodje was lekker, naar haar broodje heb ik verder niet gevraagd. Misschien onbeleefd maar het, is ook een rare vraag. Daar praat je niet over. Hoewel, het kan wel, maar niet 5 minuten na het broodjes bakken. Diepe gesprekken volgden, over van alles en nog wat. We leerden elkaar beter kennen dan we elkaar al kenden en, het was allemaal zo goed. Diepe, maar vooral eerlijke gesprekken over het verleden en over allerlei kleine feitjes die je elkaar nooit eerder zo 1, 2, 3 heb durven vragen, kwamen aan het daglicht (eigenlijk meer nachtlicht...) en dat is fijn. Goddelijk fijn.

Het was zeker niet de eerste keer dat ik broodjes bakte of, iets in de richting van koken deed maar, toch was het dit keer vrij bijzonder. Na de eerste keer broodjes eten en de diepe gesprekken die volgden, kreeg de rechterpartij nog meer honger en de linkerpartij, die zich overigens op voor hun verboden terrein begaf en dus eigenlijk illegaal deelnaam aan het eetfeest, maar zeker niet onder dwang, ging hier mee akkoord, en de oven werd aangezet, de broodjes werden erin gegooid en gegeten werd er. Het ging allemaal wat moeilijker, de broodjes waren niet belegd en de oven was nog niet helemaal op temperatuur maar, dit werd terugbetaald door de heerlijke smaak van de broodjes. Dit keer werd er wat minder gegeten maar, dit ging zeker niet ten koste van de smaak.

Na een, eigenlijk te korte, 'slaappauze' werd er op een wat eigenaardige wijze gevraagd naar de soep. De rechterpartij had opnieuw honger en kwám met het idee maar, de linkerpartij liet zich soepeltjes (briljant!) overhalen en alles kwam goed. Er dreigde gemorst te worden maar, de linkerpartij ving het op. Het opvanggebeuren was ook de mede-oorzaak van het feit dat er naar soep gevraagd werd want, er was ook nog pizza maar, dat terzijde.

Na een wat uitgesudderde eetpartij, die overigens niet plaatsvond aan tafel maar, op de grond, schoof men weer aan tafel en, sliep eventjes maar, at vervolgens toch nog wat soep. De reden was hetzelfde.


Beide partijen waren na deze, 14 uur aan eten en slapen, volkomen uitgeput en afgepeiperd waardoor, er weinig actie nog plaatsvond maar, dat was ook helemaal niet nodig. De rechterpartij was volkómen verzadigd en de, linkerpartij waarschijnlijk ook. Dat mogen we hopen.

De monden waren dus weer, goed gevuld en de, overige gaten waren ook goed opgevuld en, ondanks de overmaat van de rechterpartij zijn eetlust en de, linkerpartij haar, wil en wet, was het een mooie tijd. Om nooit te vergeten, misschien wel. Want ik hou van je.





P.S. Zoek je diepgang? Zoek beter.

Geen non-fictie.

Alles is anders dan het lijkt, zegt men. Maar hoe is het dan in het echt... ben ik eigenlijk een paarse alien, maar filteren de hersenen van iedereen die mij ziet al mijn kleren en vormen op zo'n manier dat ik eruit zie hoe ik eruit zie? Maar is iets dan niet gewoon hoe het lijkt? Tenminste, als je het over kijken hebt, als ik naar een rood flesje kijk, is dat voor mij rood, dus dan lijkt het toch ook rood, ofniet? Is het eigenlijk blauw, of is het éigenlijk een kleur die we nooit benoemd hebben omdat we die toch nooit zagen? Want waarom zou je, maar vooral, hoe kán je, iets benoemen dat je niet ziet? Maar je zíet het wel, maar je ziet niet wat het éigenlijk is, maar waarom zou het éigenlijk iets anders zijn als wij het zo zien? Is dat een geheim, proberen alle vormen en kleuren mysterieus te zijn ofzo? Nou, ik snap er geen SNARSSS van.

Denkend aan een boot die langzaam over een meertje drijft en wat vogels die eromheen vliegen, word ik geïnspireerd simpelweg door te typen, zonder het echt ergens over te hebben. Behalve het er dan over hebben dat ik het nergens over heb. Maar dat gaat ook eigenlijk nergens over. Ligt eraan hoe je ''nergens over gaan'' definieert? Dus, het zal me een WORSTTT wezen.

Ik vond het wel leuk maar niet erg, logisch als ik het leuk vind, maar het erge is erger dan het leuke, maar tóch vond ik het leuk. Huh? Wat? Jah, excuseer mij, dit is luchtbellogica... Huh? Wat? Heb je toevallig wat sap in huis...? Hoe bedoel je? Letterlijk of figuurlijk...?

Zoek de diepgang maar, jíj zal hem toch niet vinden...



Als je je bedenkt dat het alweer herfst is... Herfst... Het voelt alsof het zomer is en het voor altijd zomer blijft, alsof alles altijd maar goed zal blijven, alles altijd maar goed zal gaan, de eeuwige vakantiementaliteit (goed woord voor galgje..), de eeuwige kleurrijke gebeurtenissen vage vormen hebbende objecten die aan je neus voorbij gaan, naar je toe worden gegooid, voor je worden gemaakt, door jou worden betaald, door jou worden genuttigd, op een plek waar het niet de zon is die ondergaat maar de maan, op een plek met waar het nooit waait, het nooit regent, je de sterren ziet, leven om je heen hoort, je van de verbouwde natuur kan genieten, alles zo vredig is, waar je lekker onderuitgezakt kan zitten, wegdwalen in je gedachtes waar alles zó duidelijk is, maar je uiteindelijk echt níks van begrijpt, wat je onder woorden probeert te brengen maar niet lukt, het abstracte een vorm krijgt, het levenloze een stem, een eigen wil en wet, waar houten stenen in zand veranderen, waar je een haast eindeloze achtertuin hebt, waar alles voor je geregeld is, waar gesprekken zó diep plaatsvinden, waar het altijd leuk is, waar het altijd zomer is, op de plek waar zó ongezond gegeten wordt...

Het Paradijs. Mijn Paradijs. Ons Paradijs.

Mijn ideale droomwereld.

Soms word je wakker met zo'n gevoel van, was ik maar nooit wakker geworden of, was ik maar nooit geboren of, sliep ik nog maar. Sliep ik ál maar. Sliep ik maar aan één stuk door, leefde ik maar in mijn droom, waar alles kan, waar alles gebeurt waar van je wilt dat het gebeurt en alles gaat zoals je wilt dat het gaat. Nooit twijfelen over iets, nooit angst hebben, nooit geconfronteerd worden met allerlei gebeurtenissen waarvan je de hele clue niet snapt en nooit, noooooit, je kut voelen, je minder voelen, of elk ander synoniem voor je gewoon niet goed voelen.

Droomde ik maar dat alles een sprookje was, dat alles kan, dat er van alles gebeurt dat je, dingen ziet waarvan je nooit ook maar over had durven... dromen. Was alles maar een sprookje, was alles maar zoals het niet is, was alles maar zo goed, zo vredig, zo vredelievend.

Was mijn droom maar werkelijkheid, was mijn sprookje maar geen droom maar de realiteit, was mijn droom maar realiteit, was mijn droom maar haalbaar, was alles maar zoals mijn droom.

Misschien is het leven maar een droom, waar je op een dag uit ontwaakt, en doorgaat in écht een harde wereld. Het valt allemaal wel mee. Maar het leven is geen droom, mijn droom is niet levend, en levend is dromen niet. Sommige mensen zeggen dat dromen bedrog zijn. Ik zeg dat dromen slechts een realistische weerspiegeling van de werkelijkheid zijn, dat dromen, al dat dromen, dromen is zo goed, je droomt altijd, dagdroomt, of droomt als je slaapt.



Was alles maar zoals mijn droomwereld...

Stap uit je zelfgeschreven sprookje.

Je snapt niks van de grote enge buitenwereld die niet op jou gebaseerd is, of verder rekening met je houdt. Je bent slechts één van de 6,5 miljard zielen op deze wereld die een beetje rondzweeft, op zoek naar het 'echte' leven, wat niet (meer) bestaat en dus ook nooit gevonden zal worden. Je zoektocht is eindeloos, nutteloos, en het gaat nog ten koste van alle andere zielen ook. Wat jij wilt is bijna nooit wat een ander wil. Wat jij doét, de manier waarop jij handelt, wijkt zo af van de normale manier van met mensen omgaan, je ziet het niet, je snapt het niet, je trekt er nooit lering uit, je weigert simpelweg je verder te ontwikkelen, je belandt niet eens binnen een schaal waarin je vergelijkt hoe slecht je met mensen om kan gaan. Je denkt dat alles van jou is wat tot een ander behoort, je bent er nog niet eens achter dat dat wat wél van jou is, misschien niet eens tot jou behoort. Je moet je ogen openen, verder kijken dan waar je nu kijkt, maar niet verder gaan dan tot waar je nu gaat, want dat is al te ver. Snap je het dan niet, je bent egoïstisch, selfish, je denkt alleen maar aan jezelf en houdt geen rekening met wat iemand anders vindt, doet of denkt. Ik heb geen zin in een preek waarin je toch nutteloze dingen zegt, things that don't make sense, dingen die nergens over gaan en nergens op slaan. Waarschijnlijk lees je dit met grote ogen en denk je: ''dit gaat toch niet over mij'', maar dat gaat het wel. Waarom ik überhaupt aandacht besteed aan het schrijven van dit blog is het feit dat ik niet de enige ben die er zo over denkt en niet de enige ben die wil dat er dingen veranderen, dat je je anders gaat gedragen, niet slijmt, plakt, andere mensen doet walgen. Ik ben het met níks van je standpunten eens, met je associale manier van denken en je gepraat over je eigen leven interesseert me niet, je eigen dilemma's, en wat je nu weer hebt gedaan, of wat je van plan ben te gaan doen.

Stap uit je zelfgeschreven sprookje en leef zoals iedereen leeft.

De huilende elfjes.

Iedereen heeft wel eens een wat mindere dag. Je kan nog zo vrolijk zijn, of optimistisch, maar zodra je weer terugvalt in je oude leven en alles weer normaal is en je het gevoel hebt dat je in je eigen wereld zit en dat die totaal anders is dan de normale buitenwereld, dan heb je pas een wat mindere dag. Maar uiteraard kan je een wat mindere dag alsnog optimistisch benaderen, als je maar je best doet. Positieve gevoelens worden later pas beseft, maar de negatieve rammen er meteen in en blijven ook vaak langer op hun plek zitten en weigeren weg te gaan tot er weer genoeg positieve gevoelens bij komen waardoor je je goed voelt. Maarja, als je het gevoel hebt dat je in je eigen luchtbel zit en die opeens ´open splasht´ zodra je bij wijze van spreken de school binnen loopt, of iets bestelt, of tegen iemand (of iets) praat en je opeens weer op een normale manier communiceert en om moet gaan met iedereen alles, dan is het opeens raar. De normale wereld wordt dus steeds raarder. Maar de rare wereld is veel fijner. Tegenwoordig misschien zelfs wel normaler... Daar wil je arriveren, je bevinden, maar er vooral voor altijd blijven. Maar je weet dat dat niet mag. Het Paradijs mag je niet te vaak benaderen. Er al bij in de buurt komen is al te dichtbij. Alles wat er mee te maken heeft is al fout, maar het Paradijs is zo goed. Vredig, fijn. Elfjes met slobjes om, Dick die het licht uit doet, en jij die de elfjes moet helpen alles weer op gang te laten komen. De psychologische gedachte achter dit hele verschijnsel weet ik niet, maar dat hoef ik ook niet te weten, want ik ben nou eenmaal geen psychopaat.

Nog niet?