De witheid des onheils.

Ik zou nu aan het lezen moeten zijn, maar in plaats daarvan, besluit ik eens ironisch te doen en eens een stukje te schrijven. En daar heb ik beslist een verdomd goede reden toe. Want ik haat sneeuw, en daar wil ik eens wat negatieve woorden aan koppelen. Ik háát sneeuw, het is koud, nat, wit, en stoere jongeren gaan er mee naar je hoofd gooien. Lachend. En dan ga je proberen te fietsen, en dan is er geen doorkomen aan. Je moet de hele tijd afstappen en bent al drie keer bijna uitgegleden, dus besluit je maar te gaan lopen. En dan gá je lopen, en dan bereik je nog maar driekwart van je optimale, en gemiddelde looptempo, doordat je voeten nat worden en bevriezen, en omdat de weg zelfs lopend onbegaanbaar is. En dan kom je na een paar lange wandelingen eindelijk weer thuis, doorweekt, nat, koud en geïrriteerd, en dan ben je eventjes thuis, waarna je weer naar buiten moet. En dan zijn je schoenen nog steeds nat, waardoor je niks in je opwarmperiode binnenshuis hebt gehad. En dan gaat iedereen doodleuk in z'n msnnaam zetten, 'Let It Snow!', alsof we meer willen, of 'SNOWWWWWWW!', alsof ik nog niet doorhad dat heel Nederland in een wit teringlandschap is omgetoverd, van de ene op de andere dag. Waarom doen mensen dat, wat prikkelt hen er toch toe om vrolijk iedereen duidelijk te maken dat het sneeuwt en dat ze dat fijn vinden.

De mensheid gaat achteruit, al is het te betwijfelen of de mensheid nog niet tegen een muur is gebotst.

Macht der gewoonte.

Als de wereld zich tegen je keert. Áls de wereld zich tegen je keert. Bang om een fout te maken, iets verkeerds te zeggen, iets verkeerds te doen. Iets verkeerds, verkeerd te doen. Het voelt als een normale dag, vervolgens wordt het wordt deze gedachte ontkracht. Tegenwoordig ís dat een normale dag. Aanwezig zijn de uitzonderingen, maar van de verkeerde kant, hoewel omgedraaid niet veel zou uitmaken. Voor jou, voor mij, voor jou.

Ik hoop op het opsommingsteken.

Stilte.

Kwade geesten, boze mensen, ik snap wel dat ze 'koken', ik deel hun woede en nimmer zal ik meer ook maar één woord spreken als mijn verstand zegt te zwijgen. Bedrog, verlies, wantrouwen, pijn. Geobsedeerd en desondanks getraumatiseerd, als alles wat je ooit opgebouwd hebt uiteen valt en niet uit zichzelf weer opgebouwd wordt. Tippen aan, rekening houden met, twee kanten, misschien harteloos, maar rechtvaardig. Wat is belangrijker, jij of ik, ik of jij, wanneer wordt het eens 'wij' of 'allebei'. Een nooit nagekomen compromis, een deal, een afspraak, het waren troostwoorden, doekjes voor het bloeden, je zet iets ergens op, in je achterhoofd wetende dat het er toch weer afvalt, terwijl je het zelf kan tegenhouden en dat soms ook doet, maar niet vaak genoeg. Een week is drie weken, een jaar is geen 3 jaar.

Rode armen, huilende gezichten, vertrekkende zielen, diepgaande emoties, afgaande telefoons, verkeerde woordkeuze, gevoelloze gevoelens, onverstandige beslissingen, chagrijnige irritaties, oneindige ruzies, onafgekeken films, onopgemaakt bed, stoffige instrumenten, hatelijke blikken, stille tochten, stille ruzies, stille emoties, stille irritaties, stille woordkeuze, stille beslissingen, stille bedden, stille instrumenten, stille blikken, stille conversaties, stilte.

Het geluid van stilte is te voelen.

Een stofe klop.

De inmiddels in zichzelf gekeerde
Naar het 'geluk' bekeerde
Vriend van het verkeerde
Die alles tolereerde
Die nooit protesteerde
Tegen dat wat hij vereerde
En beweerde

Wachtend op traktatie
Lachend uit frustratie
Verslechtert de relatie
Acht zich ongeschikt voor sollicitatie
Negeert elke manifestatie
Wekt enige irritatie
Tot aan de geforceerde gratie

Spelend met gedachten
Laat jou niks verwachten
Als vriend laat je het veráchten
En uit je geen klachten, over die
Overdosis rook in zijn binnenste grachten
En nog steeds is hij smachtende
En wachtende
Op het enige verzachtende


En nog steeds is hij verdwaald...

De 12 maanden.

Op sommige dagen, zit je rustig in je kamer, je uit verveling te vermaken, niet wetend waarom je niet gewoon gaat slapen. Nachtrust is belangrijk, so they say. Maar goed, als je overal naar gaat luisteren wat men tegenwoordig allemaal beweert, raak je volkomen ontspoord.

Bij jou is het alleen niet tijdelijk, maar permanent, en dat is het altijd al geweest.

Rode pennen, een relatie van een jaar, opstijgende rook, uiteengespatte herseninhoud. 0:07, ironie. 22-9 = 13, dat ik die pas zo kort doorheb. De boodschap achter het geheim, de verzonken toestanden in één. Soms gaat het te snel.

Sorry daarvoor, ik bedoel het niet zo. Liefde uit het onderwerp halen is helaas moeilijker dan ik had gedacht. Het spijt me daarvoor, het liefst zou ik je genezen en terug in de tijd laten gaan en alles wissen en opnieuw laten beginnen, uiteraard met het zelfde doeleinde wat tot nu toe bij de trofeeën behoort.

Zal ik ooit in staat zijn iets duidelijk te maken?

Jij, van deze kant. De enige kant...

Als je net zo bent als ik, ben je niet zo als jezelf. Maar je bent zo ver, de verbinding is zo slecht en afspraken zijn geen afspraken meer. Ik mis je, waar ben je nou, waarom zit je niet naast me, of tegenover me. Waarom zie ik je niet, niet meer dan op een foto. We waren altijd zo blij, vrolijk, druk.

Maar ik ben je niet vergeten, ik weet nog precies hoe je eruit ziet, hoe je ruikt, hoe je stem klinkt, hoe je rookt, hoe je denkt, hoe je lacht... Het is wel al weer lang geleden dat ik dat allemaal ervaren heb, en de tijd helpt ook niet erg mee. Het gaat te langzaam, het had al voorbij moeten zijn, maar op de één of andere bizarre reden gaat de tijd maar niet voorbij.

'Time flies when you're having fun, time passes by slowly when you're not having the fun you should have.''

Oh, Lonesome Me.

In de war, door de war, whatever. Er ontbreekt nu al iets, en ons afscheid was niet meer dan een uur geleden. Het valt zwaarder dan ik had verwacht, ik voel een leegte die zij ook voelt, ik voel het leed wat zij doorstaat, plus het mijne. Het was zo lief, zo gevoelig, zo geweldig. Tot nu. Tot je weer alleen achter je computer zit en drie weken gescheiden bent van iets wat je elke dag nodig hebt, alsof je 3 weken geen medicijnen inneemt, alsof je arm tijdelijk wordt verwijderd, alsof je je ogen niet meer open krijgt, of juist niet meer dicht...

Velen snappen het niet, kennen het gevoel niet, een soort totale verbondenheid, iets wat er altijd al was, en nu tot zijn recht is gekomen. Het gaat veel te lang duren, onnodig lang, pijnlijk lang. De laatste 3 dagen was zij mijn huisgenoot, en nu is ze ergens op een, voor mij, onbereikbare plek. Het enige contact is dat van het smsen, heel af en toe op internet, en een beetje aan de telefoon.

Horen of alles goed gaat, wat heb je daar aan, er kan alsnog altijd iets fout gaan, je bent er niet, je kan er niet komen. En je mist alles, haar glimlach, haar uiterlijk, haar manier van doen, het lichaamscontact, haar innerlijk, zelfs de ruzies en al het andere kutte.

En dag 1 is nog niet eens ingegaan...