In de war, door de war, whatever. Er ontbreekt nu al iets, en ons afscheid was niet meer dan een uur geleden. Het valt zwaarder dan ik had verwacht, ik voel een leegte die zij ook voelt, ik voel het leed wat zij doorstaat, plus het mijne. Het was zo lief, zo gevoelig, zo geweldig. Tot nu. Tot je weer alleen achter je computer zit en drie weken gescheiden bent van iets wat je elke dag nodig hebt, alsof je 3 weken geen medicijnen inneemt, alsof je arm tijdelijk wordt verwijderd, alsof je je ogen niet meer open krijgt, of juist niet meer dicht...
Velen snappen het niet, kennen het gevoel niet, een soort totale verbondenheid, iets wat er altijd al was, en nu tot zijn recht is gekomen. Het gaat veel te lang duren, onnodig lang, pijnlijk lang. De laatste 3 dagen was zij mijn huisgenoot, en nu is ze ergens op een, voor mij, onbereikbare plek. Het enige contact is dat van het smsen, heel af en toe op internet, en een beetje aan de telefoon.
Horen of alles goed gaat, wat heb je daar aan, er kan alsnog altijd iets fout gaan, je bent er niet, je kan er niet komen. En je mist alles, haar glimlach, haar uiterlijk, haar manier van doen, het lichaamscontact, haar innerlijk, zelfs de ruzies en al het andere kutte.
En dag 1 is nog niet eens ingegaan...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten