Als je net zo bent als ik, ben je niet zo als jezelf. Maar je bent zo ver, de verbinding is zo slecht en afspraken zijn geen afspraken meer. Ik mis je, waar ben je nou, waarom zit je niet naast me, of tegenover me. Waarom zie ik je niet, niet meer dan op een foto. We waren altijd zo blij, vrolijk, druk.
Maar ik ben je niet vergeten, ik weet nog precies hoe je eruit ziet, hoe je ruikt, hoe je stem klinkt, hoe je rookt, hoe je denkt, hoe je lacht... Het is wel al weer lang geleden dat ik dat allemaal ervaren heb, en de tijd helpt ook niet erg mee. Het gaat te langzaam, het had al voorbij moeten zijn, maar op de één of andere bizarre reden gaat de tijd maar niet voorbij.
'Time flies when you're having fun, time passes by slowly when you're not having the fun you should have.''
maandag 24 augustus 2009
donderdag 6 augustus 2009
Oh, Lonesome Me.
In de war, door de war, whatever. Er ontbreekt nu al iets, en ons afscheid was niet meer dan een uur geleden. Het valt zwaarder dan ik had verwacht, ik voel een leegte die zij ook voelt, ik voel het leed wat zij doorstaat, plus het mijne. Het was zo lief, zo gevoelig, zo geweldig. Tot nu. Tot je weer alleen achter je computer zit en drie weken gescheiden bent van iets wat je elke dag nodig hebt, alsof je 3 weken geen medicijnen inneemt, alsof je arm tijdelijk wordt verwijderd, alsof je je ogen niet meer open krijgt, of juist niet meer dicht...
Velen snappen het niet, kennen het gevoel niet, een soort totale verbondenheid, iets wat er altijd al was, en nu tot zijn recht is gekomen. Het gaat veel te lang duren, onnodig lang, pijnlijk lang. De laatste 3 dagen was zij mijn huisgenoot, en nu is ze ergens op een, voor mij, onbereikbare plek. Het enige contact is dat van het smsen, heel af en toe op internet, en een beetje aan de telefoon.
Horen of alles goed gaat, wat heb je daar aan, er kan alsnog altijd iets fout gaan, je bent er niet, je kan er niet komen. En je mist alles, haar glimlach, haar uiterlijk, haar manier van doen, het lichaamscontact, haar innerlijk, zelfs de ruzies en al het andere kutte.
En dag 1 is nog niet eens ingegaan...
Velen snappen het niet, kennen het gevoel niet, een soort totale verbondenheid, iets wat er altijd al was, en nu tot zijn recht is gekomen. Het gaat veel te lang duren, onnodig lang, pijnlijk lang. De laatste 3 dagen was zij mijn huisgenoot, en nu is ze ergens op een, voor mij, onbereikbare plek. Het enige contact is dat van het smsen, heel af en toe op internet, en een beetje aan de telefoon.
Horen of alles goed gaat, wat heb je daar aan, er kan alsnog altijd iets fout gaan, je bent er niet, je kan er niet komen. En je mist alles, haar glimlach, haar uiterlijk, haar manier van doen, het lichaamscontact, haar innerlijk, zelfs de ruzies en al het andere kutte.
En dag 1 is nog niet eens ingegaan...
Abonneren op:
Posts (Atom)
