''Plof maar lekker neer.''

Door de blauwe wolkenblaadjes zie ik misschien wel niks, maar als men wat beter kijkt ziet hij, of zij, misschien wel heel veel. Want naast niks is vast wel íets, mogen we aannemen. Althans, dat neem ík aan. Jullie zijn vrij te vinden wat jullie willen. Of wat jij wilt...

Mijn mobiel gaat. Blijft. Trilt. Stopt. Geeft licht. Neemt licht. Donker. Darkness. Liefde.

Vertel mij leugens, gemaakt uit waarheden. Vertel mij theorieën, gemaakt uit feiten. Vertel mij feiten, gemaakt uit haat... Of toch niet? Soms heb je zo'n gevoel, dat je niet weet wat je moet doen. Het voelt best... raar, prettig. In groep 2 had ik daar een gesprek over, met iemand uit mijn klas, en dat weet ik nog omdat we met z'n tweeën in de klas zaten, wachtend om opgehaald te worden. De leraar/lerares was er niet, we zaten echt met z'n tweeën in dat lokaal, en begonnen over dat gevoel. Ze begreep me, ze was de enige die maar daar in ooit begrepen had. Maarja, ik weet al niet eens meer wie het was. Gelukkig maar. Maar goed, gevoelens zijn altijd moeilijk te beschrijven. Wacht... daar had ik het helemaal niet over...

Verward, door elkaar geschud.


''Try To Be Sure Right From The Start...'' En plof dan maar lekker neer =)