Stap uit je zelfgeschreven sprookje.

Je snapt niks van de grote enge buitenwereld die niet op jou gebaseerd is, of verder rekening met je houdt. Je bent slechts één van de 6,5 miljard zielen op deze wereld die een beetje rondzweeft, op zoek naar het 'echte' leven, wat niet (meer) bestaat en dus ook nooit gevonden zal worden. Je zoektocht is eindeloos, nutteloos, en het gaat nog ten koste van alle andere zielen ook. Wat jij wilt is bijna nooit wat een ander wil. Wat jij doét, de manier waarop jij handelt, wijkt zo af van de normale manier van met mensen omgaan, je ziet het niet, je snapt het niet, je trekt er nooit lering uit, je weigert simpelweg je verder te ontwikkelen, je belandt niet eens binnen een schaal waarin je vergelijkt hoe slecht je met mensen om kan gaan. Je denkt dat alles van jou is wat tot een ander behoort, je bent er nog niet eens achter dat dat wat wél van jou is, misschien niet eens tot jou behoort. Je moet je ogen openen, verder kijken dan waar je nu kijkt, maar niet verder gaan dan tot waar je nu gaat, want dat is al te ver. Snap je het dan niet, je bent egoïstisch, selfish, je denkt alleen maar aan jezelf en houdt geen rekening met wat iemand anders vindt, doet of denkt. Ik heb geen zin in een preek waarin je toch nutteloze dingen zegt, things that don't make sense, dingen die nergens over gaan en nergens op slaan. Waarschijnlijk lees je dit met grote ogen en denk je: ''dit gaat toch niet over mij'', maar dat gaat het wel. Waarom ik überhaupt aandacht besteed aan het schrijven van dit blog is het feit dat ik niet de enige ben die er zo over denkt en niet de enige ben die wil dat er dingen veranderen, dat je je anders gaat gedragen, niet slijmt, plakt, andere mensen doet walgen. Ik ben het met níks van je standpunten eens, met je associale manier van denken en je gepraat over je eigen leven interesseert me niet, je eigen dilemma's, en wat je nu weer hebt gedaan, of wat je van plan ben te gaan doen.

Stap uit je zelfgeschreven sprookje en leef zoals iedereen leeft.