Geen non-fictie.

Alles is anders dan het lijkt, zegt men. Maar hoe is het dan in het echt... ben ik eigenlijk een paarse alien, maar filteren de hersenen van iedereen die mij ziet al mijn kleren en vormen op zo'n manier dat ik eruit zie hoe ik eruit zie? Maar is iets dan niet gewoon hoe het lijkt? Tenminste, als je het over kijken hebt, als ik naar een rood flesje kijk, is dat voor mij rood, dus dan lijkt het toch ook rood, ofniet? Is het eigenlijk blauw, of is het éigenlijk een kleur die we nooit benoemd hebben omdat we die toch nooit zagen? Want waarom zou je, maar vooral, hoe kán je, iets benoemen dat je niet ziet? Maar je zíet het wel, maar je ziet niet wat het éigenlijk is, maar waarom zou het éigenlijk iets anders zijn als wij het zo zien? Is dat een geheim, proberen alle vormen en kleuren mysterieus te zijn ofzo? Nou, ik snap er geen SNARSSS van.

Denkend aan een boot die langzaam over een meertje drijft en wat vogels die eromheen vliegen, word ik geïnspireerd simpelweg door te typen, zonder het echt ergens over te hebben. Behalve het er dan over hebben dat ik het nergens over heb. Maar dat gaat ook eigenlijk nergens over. Ligt eraan hoe je ''nergens over gaan'' definieert? Dus, het zal me een WORSTTT wezen.

Ik vond het wel leuk maar niet erg, logisch als ik het leuk vind, maar het erge is erger dan het leuke, maar tóch vond ik het leuk. Huh? Wat? Jah, excuseer mij, dit is luchtbellogica... Huh? Wat? Heb je toevallig wat sap in huis...? Hoe bedoel je? Letterlijk of figuurlijk...?

Zoek de diepgang maar, jíj zal hem toch niet vinden...



Als je je bedenkt dat het alweer herfst is... Herfst... Het voelt alsof het zomer is en het voor altijd zomer blijft, alsof alles altijd maar goed zal blijven, alles altijd maar goed zal gaan, de eeuwige vakantiementaliteit (goed woord voor galgje..), de eeuwige kleurrijke gebeurtenissen vage vormen hebbende objecten die aan je neus voorbij gaan, naar je toe worden gegooid, voor je worden gemaakt, door jou worden betaald, door jou worden genuttigd, op een plek waar het niet de zon is die ondergaat maar de maan, op een plek met waar het nooit waait, het nooit regent, je de sterren ziet, leven om je heen hoort, je van de verbouwde natuur kan genieten, alles zo vredig is, waar je lekker onderuitgezakt kan zitten, wegdwalen in je gedachtes waar alles zó duidelijk is, maar je uiteindelijk echt níks van begrijpt, wat je onder woorden probeert te brengen maar niet lukt, het abstracte een vorm krijgt, het levenloze een stem, een eigen wil en wet, waar houten stenen in zand veranderen, waar je een haast eindeloze achtertuin hebt, waar alles voor je geregeld is, waar gesprekken zó diep plaatsvinden, waar het altijd leuk is, waar het altijd zomer is, op de plek waar zó ongezond gegeten wordt...

Het Paradijs. Mijn Paradijs. Ons Paradijs.