Iedereen heeft wel eens een wat mindere dag. Je kan nog zo vrolijk zijn, of optimistisch, maar zodra je weer terugvalt in je oude leven en alles weer normaal is en je het gevoel hebt dat je in je eigen wereld zit en dat die totaal anders is dan de normale buitenwereld, dan heb je pas een wat mindere dag. Maar uiteraard kan je een wat mindere dag alsnog optimistisch benaderen, als je maar je best doet. Positieve gevoelens worden later pas beseft, maar de negatieve rammen er meteen in en blijven ook vaak langer op hun plek zitten en weigeren weg te gaan tot er weer genoeg positieve gevoelens bij komen waardoor je je goed voelt. Maarja, als je het gevoel hebt dat je in je eigen luchtbel zit en die opeens ´open splasht´ zodra je bij wijze van spreken de school binnen loopt, of iets bestelt, of tegen iemand (of iets) praat en je opeens weer op een normale manier communiceert en om moet gaan met iedereen alles, dan is het opeens raar. De normale wereld wordt dus steeds raarder. Maar de rare wereld is veel fijner. Tegenwoordig misschien zelfs wel normaler... Daar wil je arriveren, je bevinden, maar er vooral voor altijd blijven. Maar je weet dat dat niet mag. Het Paradijs mag je niet te vaak benaderen. Er al bij in de buurt komen is al te dichtbij. Alles wat er mee te maken heeft is al fout, maar het Paradijs is zo goed. Vredig, fijn. Elfjes met slobjes om, Dick die het licht uit doet, en jij die de elfjes moet helpen alles weer op gang te laten komen. De psychologische gedachte achter dit hele verschijnsel weet ik niet, maar dat hoef ik ook niet te weten, want ik ben nou eenmaal geen psychopaat.
Nog niet?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten