Damn!

Zucht. Kreun. Not in the mood. Jaja, 2 blogs geleden typte ik nog vrolijk wat je moet doen als je zo'n bui hebt, maar ik ben niet in the mood die wijze raad op te volgen. Dat moet je, bij nader inzien, pas doen als je wat dieper in de put zit. Ik ben pas net gevallen, denk ik dan. Zucht, waar gaat dit nou weer over? Over hoe moeilijk ik het heb?

Kinderen in Afrika, die hebben het pas moeilijk, die vegen hun fucking ass af met bladeren, als ze al wat te eten hebben om überhaupt uit te poepen? Die hebben geen dure computers, waarmee je allemaal onzin kunt uithalen, en geen tv's, die bekeken kunnen worden. Ze hebben niks! Slechts elkaar, de natuur en soms wat te eten. Maar is dat dan niet genoeg? Je zou toch hartstikke gelukkig kunnen zijn met elkaar, de natuur en wat te eten? Als je de juiste mensen om je heen hebt, zou je denk ik nog een heel eind kunnen komen. Je geliefde aan je zijde, de stille natuur om je heen, waar wild door heen loopt. Eerst kijk je er naar en denk je, ''wauw, wat een mooi beest!''. 2 Minuten later blijkt de maaltijd die moeke heeft klaargemaakt gebakken tijger te zijn. Maar, gebakken? Waar halen ze in Afrika die apparatuur vandaan? Hier is het doodnormaal als je wat hebt gebakken, maar waar moeten ze daar wat mee bakken? ''Met een frituurpan en wat vlees!'', hoor ik die bijdehande kutmongolen al zeggen, maar waar halen ze dan een stopcontact vandaan? De bijdehande opmerking die hier op zou kunnen volgen, vind ik ongepast en niet passen bij de rest van de tekst, dus die laat ik er buiten.

Maar beste mensen, in Nederland kan je het toch ook heel moeilijk hebben? De natuur en je geliefde om je heen, m'n reet, je moet daar de hele dag werken en je krijgt gore ''dingen'' te eten, gewassen in spuug van je bloedeigen moeder. De problemen hier in dit mooie wietland zijn gewoon een beetje anders en dan heb je vaak reden genoeg om down te zijn.

Dus ik draai er niet om heen, ik ben damn down en confused. Ik ben niet depressief, zo van, ''ik heb geen vrienden, niemand mag me en ik snij mezelf'', meer zo van, ''damn, what's wrong with me?''. Dat is ook wat ik zeg maar elke minuut tegen mezelf zeg? En ik weet het wel, maar om dat nou megagroot op internet te posten en sinds kort ook nog op Hyves, gaat me een beetje ver.

Dus, dit was het weer. Nu lekker eten en later op de avond basles.


Gr, G