Soms vraag ik mijzelf wel eens af, waarom dingen soms zo moeilijk moeten gaan. Zo heb je bijvoorbeeld de wet, om maar meteen over te gaan op mijn onderwerp. Persoonlijk vind ik de wet uiteraard nodig, maar waarom het wetboek in zo'n moeilijk te begrijpen taal is geschreven snap ik niet. Het moet toch voor iederéén te begrijpen zijn? Word het soms zo geschreven zodat niet iedereen het snapt en alleen de wat hoger opgeleidde in deze wrede wereld overleven? Of is het allemaal geschreven door iemand die zó slim is, die deze taal zó gebruikelijk vind en hij niet nadenkt over mensen die het misschien niet zouden kunnen snappen? Wie weet.
1.
Wanneer aan een persoon wiens bestaan onzeker is een erfdeel of een legaat opkomt, waartoe, indien hij niet in leven mocht zijn, anderen zouden gerechtigd zijn, verleent de rechtbank aan die anderen op hun verzoek machtiging tot de uitoefening van het recht van erfgenaam of legataris.
2.
De rechtbank kan zo nodig, openbare oproepingen bevelen en behoedmiddelen ten behoeve van de belanghebbenden voorschrijven.
3.
Indien na het verlenen van de machtiging mocht blijken, dat de vermiste op de dag van het openvallen der nalatenschap heeft bestaan, kan de teruggave van de in bezit gekomen goederen en van de vruchten worden gevorderd, op de voet en onder de beperkingen als hierna bij de verklaring van vermoedelijk overlijden is aangegeven.
4.
Het eerste tot en met derde lid is van overeenkomstige toepassing op een uitkering uit levensverzekering, waartoe de persoon wiens bestaan onzeker is de eerstgeroepen begunstigde is.
Toen ik dit las dacht ik echt: ''watte fuck?''. Ik dacht namelijk altijd dat de enige personen waarvan men aarzelde of zij leven Tupac Shakur en Osama Bin Laden waren! Maar er schijnen dus hele wetten over te zin, waar ik overigens niks van begrijp. Je hebt al recht op een erfenis voordat de persoon helemaal dood is verklaard? Tenminste, dat begrijp ik er van. En als de vermiste weer terug is, moet je het weer allemaal teruggeven. Ja, lekkere boel, heb je net lekker al zijn/haar geld uitgegeven, moet je het terug gaan betalen. Of bedriegen mijn ó zó slaperige ogen mij en staat er iets heel anders?
Beetje tegenstrijdig natuurlijk, een zoon van iemand die vice-president van het college van beroep voor het bedrijfsleven is, en die sommige, zij het niet de meeste, wetten onzin vindt.
Zucht, wat mis ik mijn ouders toch. Haha.
In bovenstaande zit slechts een kern van waarheid, ik vind het vreselijk relax de hele dag niks te doen, om 5 uur te douchen en om 5 uur te gaan slapen, maar er moet maar eens een einde aan komen. Amper frisse lucht is ook weer niet goed voor je, hoe chill je het ook hebt.
Toen ik laatst om 03:00 met Thomas (die er overigens nog STEEDS NIET over geblogt heeft!) een avondwandelingetje ging maken van 3,5 uur, hadden we een gespreksonderwerp dat mij helder is bijgebleven. De rest is in een soort vage ruimte tussen mijn hersenen en mijn tepels. Dus.
Het ging over het feit of dode mensen mee konden kijken met de dingen die je doet. Misschien staat mijn opa nu wel achter mij, mee te lezen wat ik allemaal typ, mee te lezen wat ik allemaal wel niet meemaak in deze rustige, nietszeggende vakantie. Zelf blijf ik liever helemaal uit die wereld en heb zoiets van, ''ik merk het ooit wel'', maar er zijn mensen die helemaal obsessed zijn door dode mensen en hun eigen theorieën maken. Ziek, vind ik dat. Wat of wie dood is blijft dood, hoe graag je het ook weer tot leven wilt hebben, of hoe graag je het dood wilt houden.
Uiteindelijk ga je toch dood. Er komt een dag, dat je gewoon niet meer leeft. Raar is dat, als je erover nadenkt, dat is dus gewoon iets dat ALLE mensen gemeen hebben. Liefdesdrama's, geluk, verdriet, dat zijn dingen waar de meeste mensen over mee kunnen praten, maar ik zou mij wel een soort A-seksuele, autistische en psychopatische geleerde kunnen voorstellen die helemaal in zijn eigen wereld leeft en zich niks aantrekt van dood, leven en liefde. Maar dood gaat hij ook.
Er komt dus gewoon een dag, dat je iedereen en alles achterlaat, zij het in verdriet, zij het in geluk. Word je nou doodgeschoten op je 18e of sterf je als een gelukkige, oude man/vrouw, die alles heeft meegemaakt, die werelden heeft gekend waar mensen van mijn leeftijd niks vanaf weten, dood ga je.
Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je dan niet het beste uit je leven moet halen, dat je de vruchten van je leven moet plukken. De meest fantastische dingen doen, alles hebben meegemaakt en als een trots persoon sterven. Maar bij trots hoort ook verdriet, men zegt weleens: ''Een man ben je pas als je hart een keer gebroken is''. Zelf vind ik dit onzin, volgens de wet word je bij je geboorde man/vrouw verklaard, haha. Tuurlijk snap ik de uitspraak, maar ik moet toch argumenten hebben er tegenin te gaan.
Conclusie: dood ga je, maar laat het geen makkelijke dood worden en leef je leven. Blijf niet te lang haken bij het verdriet dat je zeker gaat tegenkomen of al bént tegengekomen.
LEEF, SLET!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten