The Big Fantasy.

Ben ik de enige die weleens nadenkt over het verleden van het briefje van 10 euro dat ik bijvoorbeeld gister in mijn hand had? Wie weet wat er allemaal met dat briefje is gebeurd. Misschien is het wel vastgehouden door een eenzame man, die van alles heeft meegemaakt. Misschien is het briefje wel weggegooid, door een rijke vrouw die dat briefje tóch niet nodig had.

En dat was slechts de inleiding van het meest fantasierijke, levenlooste, en uiteraard ook het LANGSTE verhaal hier op mijn blog ooit. Alleen de échte diehards houden het vol dít te lezen.

Terug naar het briefje van 10...

Misschien had Sato uit Nagano net de ''Drie heilige plaatsen'' in het Kii-gebergte bezocht en heeft daar toen een onschuldige Europeaan overvallen, en dus dat briefje van 10 gestolen. Vervolgens kwam hij er natuurlijk achter dat hij niks aan het briefje had, omdat hij het niet uit kon geven. Vervolgens gleed hij uit, liet het briefje vallen, en dit waaide regelrecht naar het Rilaklooster (Рилски Манастир), waar de kleinzoon van de Sloveense politicus Mitja Ribičič net aan het dineren was met zijn gezin. Aangezien het briefje precies in zijn voorgerecht, de goulashsoep, viel, sloeg hij driftig op de tafel, waardoor het briefje meeeters de lucht in vloog en door de wind werd meegenomen. Drie keer raden waar het briefje terechtkwam. Precies! In een vliegtuig, dat net opsteeg op weg naar Jamaica. Eenmaal aangekomen viel het briefje het vliegtuig uit, omdat de deuren opengingen, en werd na 3 dagen pas opgepakt. Dit keer was het een Belg, die net de ''Le Monde diplomatique'' had gelezen en zich geroepen voelde om het briefje veilig terug te brengen naar België. Dus meneer De Vries pakte het briefje op en stapt zo in een willekeurig vliegtuig. Hij dacht: ''ik kwam van rechts, dus nu ga ik weer naar rechts!''. Zo gezegd, zo gedaan. De Vries vliegt kilometers lang een kant uit, tot de benzine opraakt en hij neerstort, precies boven de Xingu! Enkele verdwaalde indianen komen op al het lawaai af en eten de Belg op. Zo vinden dus zij ook weer het briefje van 10! Ze kijken er naar, tot er opeens een Bolyeridae achter hun ligt! De slang bijt in het briefje en het is weg. Verdwenen in zijn lichaam. Omdat het briefje zo klein mogelijk was opgevouwen, bestaat er dus nog een kans dat het niet gescheurd was. 3 jaar later komt Steve Irwin, die toendertijd nog leefde, bij de slang en neemt hem mee naar Amerika voor onderzoek. En laat dat nou net de Bolyeridae zijn die het briefje had ingeslikt! En héél toevallig had de slang een ernstig verteringsprobleem, waardoor het briefje zo uit zijn lichaam werd gehaald. Steve Irwin zelf moest toevallig naar Europa en kon het briefje dus mooi gebruiken, want 10 euro is nooit mis.

Eenmaal aangekomen in Schotland is het eerste wat Steve doet, eens lekker een Schots ontbijt eten! En ja hoor, hij betaalt met het briefje. De man achter de kassa, James Bridge genaamd, was al tijden op zoek naar een doedelzak, en dit was de ontbrekende 10 euro die hij daar nog voor nodig had. Meteen sprint hij de winkel uit om een doedelzak te gaan kopen. Hij ziet precies de doedelzak die hij in gedachte had en overlegt even met de verkoper. Omdat hij hem eerst wilde uitproberen, blies hij er op om te kijken hoe ver het geluid galmt. Uiteraard gaan ze dus even naar het gebergte ''Southern Uplands'' om hem eens even uit te proberen. Hij haalde diep adem, blies, en het briefje van 10 waaide zo weg! Ze konden hem niet meer pakken, en na dagen door de lucht gezweefd te hebben kwam het briefje aan in Nederland, waar het werd gevonden door Bob Steur. Omdat Bob honger had, belde hij Gideon en samen gingen ze naar de Sprinter. Ze kochtten een patatje van 1,50 en eentje van 1,85. Later kochtten ze ook nog een hamburger van 2,40 en een mexicano van 1,60, en natuurlijk ook twee blikjes cola. De man achter de kassa, die Peter heette, ging na een lange dag om 20:35 naar huis en nam voor alle zekerheid ál het geld uit de kassa mee. Die nacht werd hij overvallen door twee Vietnamese vluchtelingen, die sinds vijf dagen in het land waren, en die reden gelijk weg naar Rotterdam. Maar omdat ze verkeerd op de kaart hadden gekeken, kwamen ze in het Ruhrgebied! Ditmaal waren zij zelf het die overvallen werden door een paar Duitse jongeren, die dringend geld nodig hadden voor een nieuwe scooter. Dus ze renden gelijk naar een vriend van hun, die er nog eentje had staan, gaven al het geld aan hem, en reden naar huis. De jongen met de scooter was zo blij met het geld dat hij het zó in de lucht gooide, maar de wind stond even niet aan zijn kant! Zoals je waarschijnlijk al denkt: het briefje van 10 waaide zo weg! Vanuit het Ruhrgebied waaide het zooo naar Wales! Het briefje viel op de grond in Snowdonia en waaide na 5 dagen weer door naar het kasteel Caernarfon. Hier was net een rondleiding aan de gang en één van de toeristen zag dat het briefje voor zijn voeten viel. En zo als elk mens zou doen, pakte hij het op. Maar dit was niet zomaar een mens, dit was de enige echte Pál Szinyei Merse! Hij nam dit briefje mee naar het Balatonmeer. Daar ging hij zwemmen, maar toen hij het water in sprong merkte hij dat het briefje nog in zijn zwembroek zat! Het was dus helemaal nat geworden! Een regelrechte ramp! Pál Szinyei Merse dacht hier helaas anders over, hij dacht: ''Az nincs van érték'', dus gooide hij het meteen maar weg. Toevallig kwam net de lokale woudlopervereniging langs lopen en die pakten meteen het briefje van 10 euro! Ze namen dit mee naar het kampvuur, dat in de avond bij hun tenten was, en daar besloten ze het briefje op te offeren. De reden is hier echter nooit bekend van geworden, dus vraag niet waarom. Ze zouden het briefje als offer van de hoogste berg van Hongarije afgooien. Daar gingen ze dan, 70 woudlopers, op weg naar de hoogste berg! Maarja, ze hadden geen idee welke kant ze op moesten, dus gingen ze maar naar links. Na héééééééééél lang gelopen te hebben zagen (de overlevenden) opeens een bord met ''Salón de Artistas Colombianos'' erop. Jaja, ze waren in COLUMBIA! En voor de bijdehante mensen die zeggen dat, als je vanuit Hongarije naar links gaat, niet in Columbia uit kunt komen, nou, dan hebben jullie het mooi mis! Want dit verhaal is toch echt op de werkelijkheid gebaseerd. Kijk maar naar hoe realistisch alles is.

In ieder geval, aangekomen in Columbia! Er waren nog 3 woudlopers over, want je kan je wel voorstellen dat een wandelingetje van Hongarije naar Columbia niet vlekkeloos verLOOPT. Haha, woordgrapje. Okay. Waar was ik? O ja, omdat er haast nooit toeristen in Columbia komen, kwam Álvaro Uribe Vélez de 3 overlevende woudlopers verwelkomen! Er werd groot feest gevierd, totdat hen alle spullen werden afgepakt (inclusief het briefje) omdat, toen er gevraagd werd wat ze hier eigenlijk kwamen doen, ze zeiden dat ze hier alleen maar toevallig waren uitgekomen waren en oorspronkelijk op zoek waren naar een berg! Dat werd natuurlijk niet getolereerd, dus werden hun spullen zoals eerder gezegd afgepakt en werden de onschuldige, jonge, onwetende woudlopers verbrand. De nietsvermoedende Columbianen hadden de tassen vol met spullen meegegeven aan het goede doel voor kinderen in Afrika, dus onze reis gaat voort. Maarja, dan krijg je altijd te maken met crashende vliegtuigen, auto's waarvan de banden lek zijn en open daken(waar spullen uitvallen enzo), dus de spullen waren verloren geraakt. Totdat 3 jaar later een ontdekkingsreizer, genaamd Pierre Gaultier De Varennes Et De La Vérendrye, een tas vol spullen vond in Ventspils. Voor onderzoek naar de tas vol spullen ging de hele handel naar Gaziantep. Als beloning voor zijn vondst mocht Pierre Gaultier De Varennes Et De La Vérendrye iets uit de tas uitzoeken... En een briefje van 10 is natuurlijk nooit mis! Het briefje ging vanaf toen mee met de ontdekkingsreiziger, wiens naam ik te lang vind nog een keer te schrijven! Dus kopieer ik het vanaf nu wel, haha.

Nou ja, als je meegaat met een ontdekkingsreiziger vraag je natuurlijk om problemen. In 2 jaar tijd was hij, met het briefje van 10, in Tsjechië, Soweto, Estland, Slowakijke, Litouwen, Spanje, Marokko, Saoedi-Arabië, Nederland Guayaguil, Maracaibo, Fortaleza, Argentinië, Curitiba, Santiago, São Paulo, Venezuela, Peru, Ecuador, de Filipijnen, Luxemburg Paraguay, Irak, Afghanistan, Portugal, Iran, Japan, België, Durban en natuurlijk Polokwane geweest. Zo'n beetje overal dus. Aangezien Pierre Gaultier De Varennes Et De La Vérendrye al maanden niet meer in zijn trouwe huisje in Frankrijk geweest was, ging hij eerst even terug. Eenmaal aangekomen was hij zó hongerig dat hij meteen naar de Mac Donald's ging om eens even een XL-menu te nemen, die je toendertijd nog in Frankrijk had. Hij liep de winkel in, drong voor 5 andere mensen en besteldde het menu. Toen hij moest betalen had hij nog maar 1 briefje in zijn portomonnee... het briefje van 10! Hij betaalde er mee, ging zitten en at zijn menu. 3 kwartier later kwam er een andere klant, die met een briefje van 50 een Mini-Menu kocht, en die kreeg als wisselgeld het briefje van 10! Deze klant was niemand minder dan... Hong Song Nam! En wat een Koreaan in de Mac Donald's in Frankrijk doet, is natuurlijk een groot raadsel. Maar, dat is slechts een bijzaak. Hoe dan ook, hij kreeg het briefje van 10 als wisselgeld, nam het mee naar ''Het Complex Koguryograven''. Hij kocht bij een kraampje het een en ander aan wapens, pijl en boog enzo, en dacht: ''Geld? Nee, geld maakt mij niet gelukkig. Ik ga het allemaal wegschieten, en de vinder wordt er misschien wel gelukkig van. De voorbestemde vinder kan er misschien wél wat mee, alles wat ík er mee doe is mij vet eten en het aan onzinnige dingen uitgeven. En nu, is het tijd. Tijd om er vanaf te komen. Tijd om het weg te schieten. Boeddha, help mij bij deze missie.'' Voor het eerst had hij contact. Boeddha sprak tot hem! Hij zei dat hij Artemis zou sturen om hem te helpen, Artemis zou het geld wegschieten en het laten uitkomen bij de juiste persoon, die echt wat nuttigs met het geld zou doen. Boeddha beveelde Hong Song Nam de ogen te sluiten en 5 minuten te wachten. Toen hij na 300 seconden zijn ogen opende, was al zijn geld weg en was het contact verloren gegaan.

Het briefje van 10 was inmiddels uitgekomen bij Silvana Arias, die zich begaf in de stad Machu Picchu. Silvana was altijd heel goed geweest voor haar medemens, maar had er echter nooit iets voor teruggekregen. Nu werd zij eindelijk beloond, door God nog wel! Uiteraard was zij zich niet bewust van dit wonder, maar hoe het kon dat er opeens een (inmiddels niet meer verkreukeld) briefje van10 euro in haar broekzak zat wist ze niet. Maarja, zulke dingen gebeuren in Peru, he. Maar ze was helemaal niet in Peru, ze was namelijk in Tsjechië! In de joodse wijk Sint-Procopiusbasiliek in Třebíč nog wel! Hierna zou ze naar Kutná Hora gaan om een dierenwinkel te openen. Ze zat dus in de trein. En wat gebeurt er in de trein? Heel goed, je kaartjes worden gecontroleerd (jaja, ook in Tsjechië), en wat is er zeg maar áltijd aan de hand als je gecontroleerd wordt? Heel goed, je bent je kaartje kwijt of vergeten. Normaal vergeet je hem nóóit, maar áltijd als er controle komt heb je hem net toevallig niet bij je. En wat gebeurt er als je je kaartje niet bij je hebt en er wordt gecontroleerd? Alweer goed, je krijgt een boete. En wat moet een beroemde Peruviaan doen als hij/zij, zijn/haar kaartje vergeten is, hij/zij gecontroleerd wordt en hij/zij een boete krijgt? Nogmaals goed, de boete cash betalen. En wat doet een beroemde Peruviaan die een boete moet betalen voor het niet bij de hand hebben van zijn/haar treinkaartje? Precies, zijn/haar portomonnee pakken en betalen! En met wat betaalt een beroemde Peruviaan die zijn/haar kaartje is vergeten in de trein op weg naar Kutná Hora? Perfect, met het briefje van 10 natuurlijk! En laat de conducteur nou nét een beruchte fraudeur die dat geld van de boete eens lekker mee naar huis gaat nemen. In dit geval was het een Rus, niemand minder dan Konstantin Oestinovitsj Tsjernenko, die na zijn dood gevlucht was naar Tsjechië, om de rest van zijn... dood door te brengen. Ik weet niet hoe het bij de meeste van jullie zit, maar als ik dit zou lezen zou ik denken: "Wat moet een dode met al dat geld?''. Dat zal ik jullie eens haarfijn gaan uitleggen.

Kijk, in dit geval is de situatie vrij makkelijk te begrijpen en is het ook een redelijk logisch verhaal. Konstantin Oestinovitsj Tsjernenko was van 13 februari 1984 tot aan zijn dood, 10 maart 1985 secretaris-generaal van het Centraal Comité van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Hij begon deze missie al ernstig ziek en zwak, en heeft niks kunnen doen aan de vreselijke omstandigheden in het land. En voor een secretaris-generaal is dat natuurlijk verschrikkelijk, want uiteindelijk gaat de rest van je leven er om om éindelijk die taak te krijgen, en dan heb je hem eindelijk en dan kan je feitelijk niks doen. Vooral als het communisten zijn, nemen ze hun taak erg serieus. Maarja, wat wil je als je land instort, jíj degene bent die er wat aan kan en/of moet doen en je simpelweg niet in stáát ben aan die taak te voldoen. Ik zou het niet zo boeiend vinden als ik in die situatie zat, ik bedoel, je bent toch al ernstig ziek, tegen de tijd dat je een beetje de draad te pakken krijgt ben je al dood. Maar, and that's the question, wat heeft die dude nou aan geld? Om zijn land mee te redden natuurlijk! Konstantin verzamelt geld om, als hij genoeg heeft, dat allemaal aan Rusland te schenken, zodat zijn zonden vergeven zullen worden. En omdat je als dode niet zo makkelijk aan werkt komt, werkt hij maar als conducteur... Het zal dus nog even duren, maar over een paar jaar zal hij rustig kunnen dood zijn! Zodra de tijd daar rijp voor is...

Maar wie benut zijn kans níet als er een dode, oud-president over straat loopt? Tuurlijk ga je dan een handtekening vragen! Maar niet altijd hou je er 5,000 euro aan over! Toen er een historicus Konstantin Oestinovitsj Tsjernenko zag lopen en dat volgens hem toch écht niet kon, besloot hij er op af te rennen en te roepen. ''Meneer Tsjernenko!!'', klonk er door de straten. Konstantin liet van zijn schrik zijn tas vallen en rende als een speer weg. Eduard Jan Dijksterhuis was de gelukkige historicus. Wat hij in Tsjechië deed, was natuurlijk duidelijk. Want wat een historicus daar moet, dat is zo vanzelfsprekend, daar ga ik niet eens op in. Dus. Hij zou die avond teruggaan naar Nederland, om 21:53 vertrok zijn vliegtuig. Eenmaal aangekomen was er een zeer grote drugscontrole op het vliegveld, omdat er iemand ontsnapt zou zijn aan een waakhond die dit opgemerkt had. Kan je het je voorstellen? Élke tas werd gecontroleerd. ELKE! Dus ook de tas van Eduard... En het is nogal verdacht dat je tussen je onderbroeken en vieze sokken 5,000 euro heb zitten, dus moest meneer Dijksterhuis alles is komen uitleggen op het politiebureau in Nederland! Omdat ze dachtten dat die 5,000 euro wel eens het geld zou kunnen zijn dat de drugs hebben opgeleverd en de historicus zo dus ook de man is die was weggerend voor de waakhonden, moest hij óf de cel in óf een boete betalen. Hij koos voor de boete, die 16,000 euro bedraagte. Hij verkocht zijn vrouw, kinderen en huis en gaf het allemaal aan de politie, inclusief de 5,000 euro. Zo kwam het geld weer terecht in de bank. En wie nam het, 5 dagen later, op uit de bank om schulden af te lossen? Precies, dat was ik! Niemand minder dan de schrijver van dit blog, niemand minder dan een simpele scholier, niemand minder dan...

G